دانلود رمان ناگفته ها

با لرزش هواپیما از خواب بیدار شدم و کتاب روی پاهایم لیز خورد و به کف هواپیما افتاد. خم شدم
تا آن را بردارم. اما شخصی که کنارم نشسته بود سریعتر از من خم شد و
کتابی را که تقریباً زیر پایش افتاده بود برداشت و به من داد. سرم را بلند کردم و
با لبخند از چهره جوان تشکر کردم. وقتی سوار شدم،
صندلی کنارم هنوز خالی بود. تقریبا اولین مسافری بودم که سوار شدم و
خسته و خواب آلود، در همان لحظات اول خوابم برد و متوجه نشدم که
صندلی کنارم کی پر شده است.
دانلود رمان ناگفته صفحه 1 – ممنون!
کتاب را جلوی چشمانش گرفت و به جلد آن نگاه کرد و
دوباره با لبخند و فارسی غلیظ با لهجه گفت:
– بدون تو چطور از اون کوچه می گذشتم!
خنده ام را خفه کردم و دستم را دراز کردم تا با فریدون مشیری کتاب پرواز را ببرم.
دستم را دراز کردم تا کتاب «پرواز با خورشید فریدون مشیری» را بگیرم. کتاب را در کف دستم گذاشت و دست دیگرش را به سمتم دراز کرد.
کتاب را روی بغلم گذاشتم و با او دست دادم.
– عادل کریمی
به چهره خندان و زیبایش خندیدم. یکی از اون چهره ها رو داشت که دوست داری
هر چند لحظه بهش نگاه کنی تا همون انرژی مثبت نهفته در صورتش
بهت انرژی بده. یه جورایی منو یاد ماهی انداخت به جز موهای شرابی اش که
برای یه پسر کوتاه بشه. قیافه شیطون و چشمای درشتش منو یاد
ماهی عزیزم انداخت. دستم را در دستش گرفتم و محکم دستم را فشرد. از جانب
از نحوه دست دادن معلوم بود که علاوه بر چهره شاد، روحیه شادی هم دارد
. قوی و پر انرژی. مثل من خسته و بی حال نیست!
با اشاره به دفتر شعرم ادامه دادم:
. اما او با چهره کاملا شرقی اش کمی مرا به شک انداخت. چشم مشکی و
– فارسی رو خوب بلدی.
لبخند پهنی زد و سرش را تکان داد.
– پدرم ایرانی است. مادر من هم نیمه ایرانی است.
مودبانه سرم رو تکون دادم و با انگشت شستش به صندلی کنارش اشاره کرد و گفت:
– این دوست پسر منه بابی.
کمی خم شدم و از بالای شانه اش به مرد جوانی که به صندلی تکیه داده بود نگاه کردم.
او بزرگ و قد بلند بود. به طوری که علی
او کاملاً چرخیده بود و رو به من بود و چون کمی بزرگ بود من نمی توانستم
آقای بابی را که او معرفی کرده بود ببینید.
روی صندلی به جلو می لغزید، اما پاهای بلندش نشان دهنده قد او بود. با تعجب بهش نگاه کردم. بابی
نامی کوتاه و آشنا بود که آمریکایی ها به رابرت داده بودند و رابرت بابی نام داشت
و ابروهای پرپشت مردان ایرانی داشت. بی تفاوت نگاهش می کردم داشت
جدول کلمات متقاطع را حل می کرد. چهره ای جذاب و مردانه داشت. اما
چیزی که در همان لحظه اول توجه من را جلب کرد قد بلند و چهره جذاب او نبود.
موهایش را از ته تراشیده بود و با آن کت و شلوار کراوات مشکی
شبیه شخصیت فیلم هیت من بود!
بدون توجه به نگاه من، حتی سرش را بلند نکرد تا به من نگاه کند،
عرض سلام و آشنایی.
دوباره به عادل کریمی نگاه کردم که با شیفتگی به کتابم نگاه می کرد. کتاب را نزد او بردم
و گفت:
– این برای توست. من فکر می کنم واقعا قلب شما را تحت تاثیر قرار داد. من نازلی کسروی هستم.
دانلود رمان ناگفته صفحه 3 ادل خندان و هیجان زده کتاب را از دستم گرفت و گفت:
– مطمئنی میخوای به من بدی؟
از گوشه چشمم دیدم که آقای بابی سرش را از روی میز در دستش بلند کرد و
کنجکاوی به من نگاه کرد. چند ثانیه، و سپس او به مبارزه با میز خود بازگشت.
.
سرم را با خنده تکان دادم.
– اوه ممنون ….
بعد رو به بابی کرد و با هیجان به اون کوه یخ گفت:
– وای بابی ببین خانم کاسروی چه هدیه ای به من داد!
دوباره سرش را بلند کرد و به من نگاه کرد. چشماش ترسناک بود هوا سرد بود و
سرد و بسیار سرد و نافذدوباره سرش را پایین انداخت و کارش را شروع کرد.
آدل در مورد کل پرواز نیویورک به پاریس صحبت کرد و آقای بابی نسبت به
صحبت های ما بی تفاوت بود و روی کار خودش متمرکز بود. و من فکر می کردم که آیا
واقعاً بین آنها دوستی وجود دارد؟
تفاوت از زمین تا آسمان بود! ادل خونگرم و شاد و پر انرژی بود و بابی سرد و مرموز بود و ادل
در مورد همه چیز صحبت می کرد. از آرایشگرش که دیگر از کارش راضی نبود و
می خواست سالنش را عوض کند تا مدل جدید پیراهن کیت میدلتون.
عروس سلطنتی بریتانیا! و من همیشه با لبخند به حرف هایش گوش می دادم
یا حداقل سعی می کردم گوش کنم!
او از ماهی و گل بدتر بود. این یک پارچه از شور و هیجان بود.
خواستم چمدان را به قسمت بار رساندم و کارت پرواز را گرفتم و به کافه تریا فرودگاه رفتم.
دانلود رمان ناگفتنی صفحه 4 وقتی در فرودگاه پاریس پیاده شدم. کمی گیج شده بودم و صدای یکنواخت ادل را می شنیدم که
مدام اصرار داشت فارسی صحبت کند. از او خداحافظی کردم و
برای هم آرزوی موفقیت کردیم و او شماره اش را به من داد و اصرار کرد که
برای ادامه دوستی مان را بگیرم. از آنها دور شدم و
به ترمینال دیگری در همان (فرودگاه شارل دوگل) رفتم تا
با پرواز دیگری که حدود سه ساعت راه بود به تهران برگردم.
خسته بودم و سردرد بدی داشتم. تنها چیزی که می خواستم
یک دوش آب گرم و یک خواب خوب شبانه بود. من به محض ورود به ایران می توانستم اولین آن را داشته باشم. اما
دومی چیزی بود که سالها از آن محروم بودم. خوابم کم بود و خوابم خیلی بد بود. طوری
که گاهی در محیطی مثل هواپیما از خستگی خوابم می برد و گاهی
تمام شب را بیدار می ماندم. دوباره به شماره پروازم نگاه کردم و روی تابلو دنبالش گشتم
. خدا رو شکر تاخیر نداشت بعد از آن پرواز طاقت فرسا، حالا
پرواز دیگری در پیش داشتم. دوست دارم حالا که بعد از 9 سال دوری از وطن به ایران برمی گردم،
حداقل برای مراسم شادی باشد و نه برای تشییع جنازه مامان پری.
ذهنم را به تابلوی پرواز منحرف کردم، به
چیزی برای خوردن بیاور تا دوباره در موج غم خود غرق شوم. به محض سفارش فنجان قهوه، بابی را دیدم که
در پاریس می ماند. بنابراین، همانطور که ظاهر شد، آنها
وارد در کافه تریا و پشت یکی از میزهای کنار پنجره مشرف به باند فرودگاه شوید.
نشست او واقعا قد بلندی داشت. چیزی حدود یک متر و نود. شاید حتی بیشتر.
سر تراشیده اش دوباره توجهم را جلب کرد. سرش زیر نور لامپ ها برق می زد و
این باعث خنده ام شد.
دانلود رمان ناگفته صفحه 5 سرم را پایین انداختم و قهوه ام را هم زدم. داشتم فکر می کردم ادل کجاست؟ انتظار داشتم
هر لحظه وارد کافه تریا شود. اما ناگهان به یاد آوردم که گفته بود
راهشان از هم جدا شده است. دوباره نگاهش کردم. هر دو آرنجش را روی میز گذاشت و
دستش را بالا آورد و جلوی دهانش گرفت و پرواز هواپیماها را از پنجره تماشا کرد.
دستش را دوخت. قهوه ام را خوردم و از در کافه تریا خارج شدم.
تمام قسمت های فرودگاه را گشتم و اجناس همه فری شاپ ها را نگاه کردم. با
دیدن لباس های زیبا و کیف های بزرگ و زنانه یادم افتاد که
آنقدر سریع رفته بودم که حتی وقت نکردم
برای ماهی و محمد و گل چیزی بخرم. و البته عمران. رفتم مغازه ها تا فکر عمران رو از سرم بیرون کنم
. نمی خواستم به او فکر کنم. حداقل الان نه.
لباسا رو عوض کردم یک پیراهن ابریشمی رنگارنگ برای این ماه خریدم. عاشقشم.
مطمئن بودم که ماهی هم با آن روحیه شاد آن را دوست دارد.
یه پیراهن مشکی هم براش خریدم. او به آن نیاز داشت. یعنی این یک خودکار جنسی برای همه ما بود،
برگشتم تا عذرخواهی کنم و با آقای بابی روبرو شدم. او سه تا داشت
. یک کیف زنانه بزرگ هرمس هم برای گلی خریدم. گالی کیسه را دوست داشت.
یک کراوات و کت چرم برند هرمس هم برای محمد خریدم.
برای همه آنها و خودم یک پیراهن مشکی خریدم .
دوباره در مغازه چرخیدم. وقتی در مورد عمران صحبت می کنم واقعا قفل شده بودم
چه کار کنم؟ چه بگویم و چگونه رفتار کنم؟
کراوات ها را نگاه کردم اما چیزی پیدا نکردم. رفتم سراغ مانتوهای زمستانی مغازه
. مانتوهای بسیار زیبایی از آرمانی یا گوچی بود. اما هنوز نتوانستم
چیزی را انتخاب کنم. در میان لباس های سلطنتی پرسه می زدم که از پشت به کسی برخورد کردم.
کت زمستانی یک چهارم قد در دستش بود و ظاهراً می خواست آن را امتحان کند.
دانلود رمان ناگفته صفحه 6 به زبان انگلیسی عذرخواهی کردم. با نگاه سرد و مرموزش چند ثانیه مرا اسکن کرد
و در نهایت به فارسی گفت:
– لطفا.
با تعجب به او نگاه کردم. پس حدس من درست بود و او ایرانی بود. اما چرا حالا بابی؟
حتما هیبریدی بوده با بی تفاوتی به من کت را پوشید و جلوی آینه ایستاد و
کمی به چپ و راست چرخید تا لباس های تنش را از همه جهات ببیند. نمی‌توانستم او را تحسین نکنم
او بسیار خوش اندام و خوش تیپ بود. اما انگار اخلاقش
با چهره اش رابطه کاملا معکوس دارد!
دوباره به تحقیقم برگشتم تا برای عمران هدیه بخرم. رفتم سراغ ساعت ها و
بخش جواهرات تا اونجایی که یادمه عمران ساعت رو خیلی دوست داشت. البته اگر
بعد از نه سال ذائقه اش تغییر نکرده باشد.
من یک ساعت کاسیو ادیفایس برایش انتخاب کردم. اما من در انتخاب رنگ سیاه و سفید تردید داشتم
با صدای دستم از جایم پریدم.
– به نظر من مشکی زیباتر است.
به چشمای سرد و سیاهش نگاه کردم و سرمو تکون دادم و با لبخند گفتم:
– آره مشکی قشنگه. میشه لطفا یه لحظه…
بی توجه به بقیه حرفام مچشو بالا گرفت و رو به صورتم شد. دقیقا
همون مارک و مدل و همون رنگ مشکی رو پشت دستش بسته بود. باز هم
خندیدم و به فروشنده گفتم همان هدیه را به من بدهد.
بدون توجه به من داشت به زیور آلات نگاه می کرد . حتما می خواست برای ادل چیزی بخرد. او به فروشنده گفت برای او یک
گوشواره مروارید کوچک حدید. گوشواره را در دست گرفت و
به صفحه 7 نگاه کرد، به نظر من این گوشواره برای دختری مثل ادل کمی سنگین بود. و
بیشتر برای یک خانم مسن مناسب بود.
– برای مدرک؟
با تعجب نگاهم کرد و لبخند زد و گفت:
– ادل؟ چرا باید براش هدیه بخرم؟
با خجالت از سوال نابجا گفتم:
– ببخشید. قصدم فضولی نبود.
چانه اش را بی تفاوت بالا آورد و با لحنی خونسرد گفت:
– اون دوست دختر من نبود.
فقط یک جمله ظاهراً آقای بابی به این نتیجه رسیدند که همین یک جمله
برای توضیح کافی است. در حالی که به خودم فحش می دادم که چنین سوالی پرسیدم،
برای توجیه خودم گفتم این یک جمله را توضیح دهم:
در حالی که گوشواره دستش را بررسی می کرد به من نگاه کرد. کامل و مفصل.
– دختران گاهی اوقات رویاهای خود را با واقعیت اشتباه می گیرند!
– اصلاً نمی خواستم فضولی کنم. چون گفت تو دوست پسرش هستی
من این سوال را پرسیدم. بازم عذرخواهی میکنم
دانلود رمان ناگفته صفحه 8 با خجالت کتابم را گاز گرفتم و سرم را تکان دادم. معمولاً من آنقدر شخصیت ندارم که
بخواهم در زندگی کسی فضولی کنم یا از کسی سؤال شخصی بپرسم. آن هم از یک
غریبه و به نظرم رسید که این سوال اولین و آخرین بار من بود!
دوباره عذرخواهی کردم و سریع رفتم تو رجیستر و پول ساعت رو پرداخت کردم و
از فروشگاه خارج شدم.
کمی بیشتر در سالن ترانزیت قدم زد و به تریا بازگشت تا
یک فنجان قهوه دیگر بخورد. بالاخره سه ساعت گذشت و نوبت به پروازم رسید. سوار هواپیما شدم و
متوجه شدم بابی دو ردیف جلوتر از من نشسته است. گویا او هم در حال بازگشت به وطن بود
. برگشت تا یک لیوان آب از مهماندار بیاورد و ما با هم تماس چشمی برقرار کردیم. چند
لحظه به من نگاه کرد و بعد گوشه لبش بالا رفت و من سرخ شدم و
سرم را پایین انداخت.
با صدای مهماندار هواپیما که از خانم ها خواست به دلیل ورود به حریم هوایی ایران روسری به سر کنند به خودم آمدم
و شالم را از کیف بیرون آوردم.
موهایم را با گیره بالای سرم جمع کردم و شال را روی سرم انداختم و
دوباره از پنجره به ابرهای سفید و پف کرده نگاه کردم. داشتم به دیدارم با عمران فکر می کردم. محمد گفته بود
چمدانم را تحویل گرفتم و بعد از انجام کارهای گمرکی و گذرنامه به سمت در رفتم که
در فرودگاه از من استقبال خواهد کرد. اما دیر یا زود بالاخره با عمران روبرو می شود
و این دیدار برای من سخت بود.
به سمت در خروجی رفتم.
– بله خوشحالم.
چمدانم نسبتا سنگین بود و کیف لپ تاپ و کیف دستی ام را هم حمل می کردم. من به اطراف نگاه کردم تا یک چرخ دستی پیدا کنم، اما به
قبل از اینکه مرا به زمین بیندازند، از شر این چمدان های سنگین خلاص شو، که احساس کردم
کسی دسته چمدانم را از پشت می کشد. برگشتم عقب. این آقا بابی بود
که دستگیره چمدانم را گرفته بود و مرا جلو می برد.
– ممنون آقا …..
حرفم رو قطع کردم. من نام خانوادگی او را نمی دانستم. تنها چیزی که در مورد او می دانستم
نام کوتاهش بابی بود. حتی نمیدونستم مخففش چیه؟ رابرت یا
اسم دیگری؟
سرش را کمی به سمت من چرخاند و نگاهی به من انداخت و
بی تفاوت خود را معرفی کرد .
– بابک پژمان مهابادی
با تعجب نگاهش کردم و سعی کردم به زور جلوی خنده ام را بگیرم. بابی؟!!
سرش را کمی تکان داد و پرسید:
– تنها هستی یا قرار است یکی بیاید پیشت؟
کمی اطراف را گشتم تا محمد را پیدا کنم. حالا تقریباً به جلوی در رسیده بودیم
و جمعیت زیادی از استقبال کنندگان
با دسته های گل و اشک و خنده به استقبال عزیزان خود آمده بودند. در میان جمعیت به دنبال محمد گشتم. اما کمی
دورتر از جمعیت، او را دیدم که به ستونی تکیه داده بود و در حالی که شاخه گل رز
قرمزی
در دست داشت، به سمت مخالف جایی که من ایستاده بودم نگاه می کرد. قلبم یک لحظه فرو ریخت. من یک نفس عمیق کشیدم. اصلا تغییر نکرده
اما از جذابیت ظاهر او کم نکرد.
. همان جذابیت، همان قد و هیکل بلند و همان چهره ای که خانم ها همیشه دارند
دانلود رمان ناگفته صفحه 10 دنبالش می گشتند. او فقط کمی بزرگتر شده بود. موهای نزدیک شقیقه اش سفید شده بود.
سعی کردم آرام باشم. بالاخره چی؟ این جلسه باید انجام می شد.
به طرفی که عمران ایستاده بود اشاره کردم و گفتم:
– بله ممنون. به سوی من
بیا او به عمران و سپس با تعجب به من و دوباره به عمران نگاه کرد.
چمدان را جلو انداخت و در همان حال پرسید:
– چه نسبتی با عمران کسروی داری؟
لحظه ای ایستادم و با تعجب نگاهش کردم. از کجا عمران را می شناخت؟ به من نگاه کرد
و با دیدن تعجب در چشمانم توضیح داد که:
– عمران و علی کسروی با من و پدرم در تجارت شریک هستند.
سرمو تکون دادم و آروم گفتم:
– من دخترم.
آنقدر متعجب به من نگاه کرد که من خندیدم. برای چند ثانیه مرا ناک اوت کرد. فکر می کنم
او به دنبال شباهتی بین من و عمران بود.
-شبیه نیستی عمران از دختر هم سن و سال تو کوچکتر است.
دانلود رمان ناگفته صفحه 11. شالمو کشیدم جلو و گفتم:
– شبیه مامانم.
اما در مورد سن عمران توضیحی ندادم. دلیلی نداشت که بگویم
اختلاف سنی من و پدرم بیست سال است.
دوباره به من نگاه کرد و سرش را تکان داد. حالا درست پشت سر عمران ایستاده بودیم.
دوباره نفس عمیقی کشیدم و صداش کردم.
– عمران
برگشت و به من نگاه کرد می توانستم تعجب و تحسین را در آن ببینم
چشمانش. فقط چند لحظه بدون توجه به اطراف به من نگاه کرد. سعی کردم
بخندم. بالاخره او پدر من بود. هر چه بود، مهم نبود؛
وقتی زیر سایه این حرف بود پدر.
سلام
لبخند کجی زدم نمیدونستم چه عکس العملی نشون بدم؟ شما به پدری
، وقتی او را بعد از نه سال بدون هیچ خبری می بینید، چه می گویید؟ سلام پدر من
برگشتم؟ یا سلام پدر دلم برات تنگ شده بود؟ »
اما مشکل این بود که اصلاً او را پدر صدا نمی کردم. برای من او
همیشه عمران بود. نه بیشتر و نه کمتر.
همراهم شد و با تعجب گفت:
لبخند اجباری زد و در کمال تعجب به سمتم خم شد و بغلم کرد
. این. برای لحظه ای دوباره کمرش را صاف کرد و این بار متوجه شد
دانلود رمان ناگفته صفحه 12- بابک؟ با نازی هستی
آنها دست دادند و بابک توضیح داد که در پرواز با هم آشنا شدیم. عمران دوباره به من نگاه کرد
و به مردی که با کت و شلوار کمی پشت سرمان ایستاده بود اشاره کرد تا
چمدان را از دست بابک بگیرد و در حین
صحبت با بابک بازویم را با دست راستش گرفت. فکر کنم بابک کمی گیج شده بود. چون نگاهش ثابت است
بین من و عمران در حال حرکت بود. جلوی در ورودی فرودگاه با بابک خداحافظی کردیم و
– مادر پری چطور فوت کرد؟
سوار ماشین شدیم. کنارم نشست. کمی خودم را جمع و جور کردم اما دستم را به آرامی گرفت
و آهسته گفت:
– تو بزرگ شدی. تو زیبا شدی
سرم را بلند کردم و به او نگاه کردم. او لبخند زد . به زور لبخندی زدم و
به بیرون خیره شدم.
– شبیه مادرت هستی. درست مثل…
حرفش را قطع کرد. صحبت از مادرم کاری بود که عمران کسروی
از انجامش عاجز بود. دوباره به بیرون خیره شدم. فرودگاه مهرآباد را بیشتر دوست داشتم. این
فرودگاه بسیار دور افتاده و عجیب بود.
هنوز دستم را گرفته بود و در همان حال به راننده گفت کجا برود و
چه کار کند. همینطور که بیرون را نگاه می کردم، گفتم:
برایم مهم بود که بدانم آن زنی که
جای این همه نامهربانی و نامهربانی عمران را برای من پر کرد، چگونه مرد؟ با صدایی نفسم را بیرون دادم و سعی کردم
همیشه قوی بوده مثل دانلود رمان ناگفتنی صفحه 13. مثل این چند سال.
دستش را از دستم برداشت و در حالی که از پنجره به بیرون خیره شده بود کمی از من فاصله گرفت و گفت:
– بسیار آسان. او به رختخواب نیفتاد. حتی به بیمارستان هم نرو. او در خانه
، در خواب تمام شد.
به آن نگاه کردم. ناراحت و غمگین بود. پس عمران کسروی هم چیزی به نام احساسات و
عواطف در او بود و من از آن خبر نداشتم!
– تشییع جنازه کی است؟
نگاهی به من کرد و گفت:
– دفنش کردیم.
با صدای نسبتا بلندی گفتم:
– چی؟
نگاهی به من کرد و آهسته گفت:
– باید نازی می فهمیدیم. تو دیر رسیدی و مادر پری همیشه می ترسد که از بدنش
سرم را به سمت شیشه چرخاندم تا عمران متوجه من نشود. حق با مامان پری بود
روی زمین بماند و دیر به خاک سپرده شود.
حس کردم اشک از پشت پلکم اومد. لب بالاییم را گاز گرفتم و
همیشه می گفتم مرده را باید زود دفن کرد و طولانی نگه داشتن مرده خوب نیست.
– فردا روز سوم میریم زمین
دانلود رمان ناگفته صفحه 14 بدون اینکه نگاهش کنم فقط سرمو تکون دادم.
من ناراحت بود. من به اندازه تمام این سالهای حسرت ناراحت بودم، اما
حق با آنها بود. نگه داشتن مادر پری روی زمین ممکن نبود. ناراحت بودم که چرا
اون موقع ایران نباشم؟
لبمو از داخل گاز گرفتم و سعی کردم آروم باشم.
– قرار بود محمد بیاد دنبالم
سرش را برگرداند و به من نگاه کرد. نگاهش غمگین بود.
-از اومدنم ناراحتی؟
چه باید می گفتم؟ آره؟
. با حسرت و عشق به درختان و عمارت قدیمی نگاه می کردم.
– نه
دوباره از پنجره به بیرون نگاه کردم. ماشین پشت ترافیک وحشتناک ولیعصر بود
. مشتاقانه بیرون را نگاه می کردم. مغازه ها، پاساژها، حتی بانک ها. دلم
برای همه چیز این شهر تنگ شده بود. حتی دود و آلودگی آن! با رفتن به
خیابان دربندی تجریش با تردید پرسیدم:
-هنوز همون جا؟ خونه رو عوض نکردی؟
دانلود رمان ناگفته صفحه 15 نگاهی به من کرد و لبخندی زد و گفت: – نه
، لبخندش را
همونجا بی جواب گذاشتم. جلوی در ایستاد و راننده
چمدان مرا برد داخل. پیاده شدم و از در کوچک ورودی وارد حیاط بزرگ پر از درخت شدم که
بارها خواب این خانه را دیده بودم و گاهی فکر می کردم روزگاری فرا خواهد رسید.
آیا این خانه را بارها و بارها خواهم دید؟ اما من هرگز آن را دوست نداشتم به دلیل مرگ مادر پری
می توانم دوباره این خانه را ببینم. به استخر نگاه کردم. پر از برگ چنار بود و
کاملا کثیف و بلااستفاده بود.
با صدای باز شدن در خونه نگاهم رو از استخر گرفتم و
به ماهی هایی که با عجله از پله ها پایین میرفتن نگاه کردم. نسبت به پارسال که با گلی به دیدن من آمدند،
تفاوتی نداشت. فقط کمی چاق بود که زیباتر و شیرین ترش می کرد.
با لبخند اومد جلو و محکم بغلم کرد.
– ماهی جون…
من خندیدم و عمران را دیدم که از گوشه چشم به ما نگاه می کند.
– من کمی مریض بودم.
بوسیدمش. تنها زنانی که اجازه دادم مرا ببوسند گلی و ماهی بودند.
– جان ماهی! چرا اینقدر لاغر شدی؟ داری میری
– چی شد؟ الان بهتره؟
دانلود رمان ناگفته صفحه 16 همزمان دستش را دور کمرم حلقه کرد و با هم به سمت ساختمان رفتیم.
– زخم ها بله ممنون، من بهترم
در ساختمان باز شد و محمد بیرون آمد. دستانش را باز کرد و
مرا به آغوشش دعوت کرد. در آغوشش افتادم و سرم را روی سینه اش گذاشتم. محمد،
ماهی، گلی و ماما پری تنها دارایی من در این دنیا بودند.
– چطوری نازی؟
به اطراف نگاه کردم. حتما خانوم بدی نبود که محمد جرات کرده بود
اینطوری بغلم کنه.
دفعه قبل که همه با هم به دیدن من آمدند، بدری خانم در تمام مدت برخورد سرد و تا حدودی تندی نسبت به من داشت و هر وقت
درگیری بین من و محمد پیش می آمد سریع واکنش نشان می داد. فکر می کنم می ترسی که شاید من
پسرش را از سر راه بردارم. محمد برای اینکه مادرش بیشتر حساس نشود سعی می کرد
با من زیاد گرم نشود. اما در خلوت ما، او همچنان محمد بود و من نازی.
– چقدر لاغر شدی،
دختر ماهی با لحن شاکی گفت:
– وای منم همینو گفتم. میگه زخم معده داره بعد خانم به ما بگه.
خندیدم و همه رفتیم داخل.
– الان هم نگفتم تو پرسیدی و من جواب دادم.
دانلود رمان ناگفته صفحه 17 با ذوق به در و دیوار خانه نگاه می کردم. به سالن بزرگی که
جلوی در ورودی خانه بود. با آن تزئیناتی که همه قدیمی و عتیقه بودند. یادم آمد که ماما پری چقدر از آن صندلی های لهستانی
صحبت می کرد
که مجموعه کاملی از صندلی های چهار نفره بودند و دقیقاً یادگاری از جنگ جهانی دوم بودند. او داستان به داستان برایم تعریف کرد.
بسیاری از لهستانی ها به ایران پناه برده بودند و مدل صندلی چوبی که هنوز هم استفاده می شود
نام صندلی لهستانی معروف بود، یادگار آن دوران بود.
من عاشق چراغ های لاله اصلی بودم. نه از این تقلبی ها که لامپ های برق دارند و همه
آنها را می توان پیدا کرد، حتی در یک فروشگاه سوغاتی در لس آنجلس، ایالات متحده آمریکا.
چراغ های لاله ماما پری اصل و شمع بود. با عکس ناصرالدین شاه که
کاملا با دست نقاشی شده بود و گل های قرمز و مخملی و پرندگان بهشتی.
به تزئینات داخل بوفه چوبی آنتیک نگاه کردم. همه آن رز چینی و
بشقاب های کریستالی اصل ورشو.
به جرأت می توانم بگویم تمام عتیقه هایی که در این خانه بود،
در عتیقه فروشی های خیابان منوچهری نبودند!
با صدای ماهی به خودم آمدم.
-بیا یه چیزی بخور یه کم بخواب نازی چشمات قرمز شده. حالا وقت آن است که
افراد زیادی را ببینیم
. سرم را تکان دادم و عمران به ماهی گفت:
ماهنوش به خانم صدری بگو غذا را برای نازی گرم کند.
دانلود رمان ناگفته صفحه 18 محمد بازوم رو گرفت و با هم به اتاق قدیمی من رفتیم. ماهی هم رفت برام غذا بیاره
.
– چه خبر؟ چطور هستید
به آن نگاه کردم. حاضر بودم جانم را برای چشمان مهربان و جذابش بدهم.
دستش را گرفتم و با هم از پله ها بالا رفتیم.
– عمران گفت مادر پری اذیت نشد. گفت آرام باش و در خواب مرد. آره؟
سرش را تکان داد و گفت:
– بله. خدا کنه همه مرگ ها اینجوری باشه بدون هیچ زحمت و ناراحتی. نه برای
خودش، نه برای اطرافیانش.
آهی کشیدم و به اتاق قدیمی ام نگاه کردم.
بر خلاف تالار پذیرایی و حیاط که دوستش داشتم از اتاقم متنفر بودم. از تخت و میزم متنفر بودم. چشمانم را بستم تا
تمام آن خاطرات بد را در عمیق ترین گوشه های ذهنم پنهان کنم.
پر از خاطرات شیرین بود نوازش ها و بوسه هایش، شانه زدن موهایم و داستان ها
اگر می خواستم اینجا بمانم، حتی برای مدت کوتاهی، باید اتاقم را عوض می کردم.
باید با عمران صحبت می کردم. دوست داشتم در اتاق مامان پری بمانم. اتاقش پر از
کلمات طولانی و خسته کننده است. از او خواستم خاله بازی کند و
پیرزن برای اینکه دلم نشکند قبول کرد با من بازی کند.
دانلود رمان ناگفته صفحه 19 نشستم روی تختی که ملحفه اش تازه عوض شده بود و
شالم را در آوردم.
– گل چطوره؟ کی با خیال راحت فارغ التحصیل می شود؟
محمد چمدانم را گذاشت روی زمین کنار تخت و گفت:
– خوب هم هست. نمی دانم. فکر کنم چند ماه دیگه مونده آنها هم می خواهند بروند.
با تعجب پرسیدم:
– کجا؟
– احتمالا برای دیدن مادرشوهر گلی به فرانسه می روند. خانم سیفی مدت هاست که تنهاست.
پدر همسر گلی سال گذشته فوت کرد. اما آنها کمی درگیر شدند
آنها نتوانستند بروند. بعد از تولد بچه .
با هم داشتیم
سرم را تکان دادم و در چمدان را باز کردم ماهی با سینی غذا وارد اتاق شد.
– آقا چرا زحمت کشیدی؟ خودم داشتم میومدم
خم شد و گونه ام را بوسید و گفت:
– بخور و کمی آروم باش.
خندیدم و سوغاتی هایشان را از چمدان بیرون آوردم. ماهی با دیدن پیراهن جیغی
کشید و دوباره با سر و صدا مرا بوسید. محمد هم تشکر کرد و گفت اتفاقا
کت چرم می خواهد. ساعت عمران را در چمدان گذاشتم و
رفت دستشویی و دست و صورتم را شست.
دانلود رمان ناگفته صفحه 20 وقتی به اتاق برگشتم ماهی پیراهن را در دست داشت و به محمد نشان می داد.
. پیراهن مشکی را به سمتش بردم و این بار با گریه و ناراحتی از من تشکر کرد. کمی خوردم
و دوباره با ماهی و محمد صحبت کردیم. از گذشته و از کودکی که من
و ماهی تقریباً هم سن بودیم. من چند ماه از ماهی و گل نوش با کوچکتر بودم،
چهار سال اختلاف سنی، ما بیست و پنج ساله بودیم و محمد سی ساله بود.
یاد شیطنت هایی که با گل می کردیم افتادم. من و ماهی و گلی
همیشه در حال بازی و شیطنت بودیم و در این بین نقش ماهی پررنگتر بود. به طوری که اگر
خرابکاری یا اتفاقی می افتاد، اولین فردی که متهم می شد
ماهی بیچاره بود. در این میان، کسی که
نقش سوپاپ اطمینان را برای خرابکاری و شیطنت ما داشت محمد. این محمد بود که همیشه حواسش
نگذاشت به خودمان آسیب بزنیم.
به من و خواهرانش پرداخت و نگذاشت کار و کاوش علمی ما
خطرناک و دردسرساز شود.
بینوا با کپسول آتش نشانی آتش را خاموش کرده بود و دستش کمی سوخته بود.
با خنده، داستان روزی که من و ماهی ها دنبال آزمایش کوه علم آتشفشان رفتیم، به
آنها یادآوری کردم که چیزی در مدرسه نمانده است که خانه عمران را به آتش بکشد. محمد
ولی به جز مامان پری نگذاشت هیچکس از ماجرا سر در بیاورد و از همه مهمتر
ماهی خندید و ماجرای اجرای کرم را به ما یادآوری کرد! من و البته بیشتر ماهی ها
عاشق کارهای عملی و البته خطرناک بودیم.
ماهی دوست داشت همه چیز را تجربه کند. یادمه عمران همیشه به علی دایی میگفت خداروشکر ماهی
دختره وگرنه با این کنجکاوی مفرط که دوست داره هر کاری رو امتحان کنه
اگه پسر بود تا حالا معتاد شده بود!
دانلود رمان ناگفته صفحه 21 ماهی ماجراجو و اهریمنی و تشنه خطر و خطر بود و من شیفته تعقیب
او در راه بودم. آنقدر عاشق بودیم که به یک مدرسه رفتیم و به خاطر اسم
هر دویمان کاسروی بودیم. به همه گفته بودیم که خواهریم و زمانی که خوشی که با آنها داشتم با هیچ یک از سالهایی
که در غربت گذراندم
به یاد بابک افتادم و رو به محمد کردم و پرسیدم:
بدری خانم برای گرفتن کارنامه به مدرسه رفت، دروغ ما برملا شد. شده است.
دوران خوشی که با آنها داشتم با هیچ کدام از سالها قابل مقایسه نبود
برات توضیح میدم زمان. آنقدر همدیگر را می شناختیم که دیگر نیازی به صحبت نبود
– محمد، مردی به نام بابک پژمان مهابادی را می شناسید؟
محمد با تعجب نگاهم کرد و گفت:
– آره تو از کجا میشناسیش؟
بعد با خنده گفت:
-چقدر زود آپدیت کردی؟
اما حواسم به ماهی بود. و اینکه با ذکر نام آقا مثل شقایق سرخ شد
. چشمامو بهش ریز کردم و اون که فهمید یه چیزی حس کردم
با خنده چشمکی زد و با ابروهاش به محمد اشاره کرد
و برگشت سمت محمد که به پانتومیممون خیره شده بود و گفت:
– خوب نگفتی کیه؟
بزنیم، نبود. ماهی می توانست هر نامه ای را با اشاره به من برساند. سر من
دانلود رمان ناگفته صفحه 22 محمد ابروهایش را بالا انداخت و گفت:
– با هم کار می کنیم. پسره خیلی باهوشه اقتصاد آن عالی عمل می کند. عمران
همیشه می گوید این پسر دست شاه میداس دارد. دست به هر چی بزنه
طلا میشه…..
ماهی حرفش رو قطع کرد و با خنده گفت:
– حتما دعای ثاری جون بهش رسیده بود (بعد صدایش را کمی کلفت کرد. درست مثل صدای پیرزن
. و گفت: خدایا مادر خاکستر. آن را طلا کنید!
بعد دوباره خنده ی کمرنگی کرد و به من گفت:
– وای نازی فکر کن بابک دست به آب بزنه و بعد …. دانگ دانگ خورشید تو دستش بچرخه.
به طلا! البته آفتابی است، اگر طلا هم باشد، خوب است…
حرفش را قطع کرد و با خنده روی زمین افتاد. من هم بعد از این مدت طولانی
آنقدر خندیده بودم که تمام قلب و روده ام درد گرفته بود.
محمد در حالی که خودش می خندید گفت:
– هر دختر خراب. بله، داشتم می گفتم. البته بیشتر در تجارت صادرات اسب. اسب به
کشورهای حوزه خلیج فارس صادر می شود.
چانه ام را بالا آوردم و ماهی گفت:
-خب نگفتی از کجا میشناسیش؟
دانلود رمان ناگفته صفحه 23- در هواپیما با هم آشنا شدیم. عمران را که دید تعجب کرد و گفت با تو کار دارم
برای همین پرسیدم.
محمد سرش را تکان داد و گفت:
– بله، رفته بود سفر کاری. گفت امروز برمیگرده ولی فکر نمیکردم
با پرواز تو باشه.
سفر کاری؟!! اما چیزی که من دیدم به نظر کار چندانی نداشت.
من چیزی نگفتم اگر حتی یک درصد هم از بابک خوشش می آمد من اصلا نمی خواستمش
مزاحم خیالات عاشقانه اش می شوم. مخصوصا که خود بابک گفته بود ادل اول
در زد و وارد شد. جای دیگری که در آن خانه از آن متنفر بودم،
دوست دخترش نبود.
ماهی نگاهی به ساعت کرد و به محمد گفت:
پاشو محمد کم کم بریم گلی منتظره. نازی هم باید استراحت کنه
محمد بلند شد گفتم:
– الان کجا؟ زود
ماهی صورتم را بوسید و گفت:
– نه آقا باید بریم. تو هم خسته به نظر میرسی فردا در بهشت ​​زهرا می بینمت
.
سرم را تکان دادم و سعی کردم
این واقعیت را که مامان پری مرده بود را دوباره از ذهن من خارج کنید.
به او بمب ساعتی داده ام!
بعد از رفتن آنها دوش گرفتم و کادو عمران را گرفتم و از اتاق خارج شدم. چراغ
اتاق عمران روشن بود و صدایی از آشپزخانه می آمد.
اتاق عمران بود. یاد مواقعی افتادم که مرا به اتاقش صدا می کرد تا مرا سرزنش کند و
با آن نگاه نافذ نگاهم می کرد که از ترس من را خالی می کرد.
پشت میزش می‌نشست و حساب‌ها و کتاب‌هایش را می‌خواند. سرش را بلند کرد
و با تعجب به من نگاه کرد.
-چیزی می خواستی؟
بدون اینکه چیزی بگم جعبه ساعت رو روی میز گذاشتم و ازش فاصله گرفتم. جعبه را گرفت
و با احتیاط باز کرد. مثل اینکه من بن لادن هستم و الان
– خیلی زیباست نازی.
در کمال تعجب ساعت خودش را در آورد و
آن را با ساعت اهدایی من جایگزین کردم. دوباره به من نگاه کرد و با لبخند گفت:
– ممنون
– خواهش میکنم.
بعد از چند ثانیه هر دو شروع کردیم به راه رفتن.
اما ظاهرا حرفی برای گفتن با هم نداشتیم .
-میتونم اتاقمو عوض کنم؟
با تعجب به من نگاه کرد.
– چرا؟ اونجا غمگینی؟
من فقط سرم را تکان دادم. چون اگر دهانم را باز می کردم، موجی از تمام دلتنگی ها و تنهایی ها
روی سرش فرو می رفت.
– آره برو تو اتاق کنار اتاقم
-میخوام برم تو اتاق مامان، پری
چند ثانیه نگاهم کرد و بعد سرش رو پایین انداخت و گفت:
– باشه اگه راحت شدی برو.
ازش تشکر کردم و چون حرفی برای گفتن نبود از اتاق بیرون رفتم و
رفت تو اتاقم چیزی که در حال حاضر واقعا به آن نیاز داشتم یک خواب طولانی بود. البته
اگر می توانستم انجام می دادم.
دانلود رمان ناگفته صفحه 26 فصل دوم
شال مشکی ام را جلوی آینه پوشیدم و کیفم را برداشتم و قبل از اینکه کاملا بروم برگشتم
و عینک آفتابی ام را برداشتم. لازم بود.
اتاق عمران، در راه طبقه بالا روی آینه میز کنسول ایستاده بود و کراواتش را بسته بود.
من به ظاهر سر و پاهای سیاهش نگاه کردم. مادر پری چقدر از رنگ مشکی متنفر بود
. او همیشه می گفت که از پوشیدن مشکی متنفرم.
گفت که نمی خواهد بعد از مرگش لباس مشکی بپوشیم. تا جایی که جلوی حرف و زبان مردم گرفته می شود و
پشت سرمان نمی گویند ما شلغم را زیر زمین گذاشته ایم چون سیاه نپوشیده ایم. همین
کافی است. خدا رحمتش کند، پیرزنی مهربان و دوست داشتنی بود که
همیشه به فکر اطرافیانش بود.
عمران من را از آینه دید و با حرکت سرش سلام کرد. اخم کرد
و فهمیدم امروز روز شادی پدرم نیست. فقط
سرم را برایش تکان دادم. یکی از روزهایی که به اصطلاح تا سر حد مرگ حالش خوب نبود
برایش ترسیده بود. اما حالا بعد از نه سال زندگی در خارج از کشور و دیدن بعضی چیزها فکر کردم
که عمران آنقدرها هم ترسناک نیست، حتی وقتی عصبی و خشن است.
گاهی پیش می آید که انسان از چیزی اشباع می شود و قلبش می تپد.
من یک دوست روانپزشک داشتم که همیشه با این روش می گفت
آنها می توانند برخی از ترس های عصبی و فوبیا را درمان کنند.
این اتفاق برای من هم افتاده است. تقریباً از ترس عمران اشباع شده بودم.
برای یک دختر دوازده ساله زندگی تنها در پانسیون در ایالت واشنگتن آمریکا آسان نیست
و من کسی بودم که چنین چیزی را تجربه کرده بودم. مهم نبود
عمه کتایون اونجا بود و از همه نظر حمایتم کرد. مهم این بود که بالاخره تنها شدم
. پس عمران دیگر برایم مهم نبود.
دانلود رمان ناگفته صفحه 27 بدون حرف سوار ماشین شدیم و رفتیم بهشت ​​زهرا هر کدوم برعکس از
پنجره نگاه میکردیم.
از ماشین پیاده شدم و نگاه کردم
کمی جلوتر، جایی که جمعیت نسبتاً زیادی جمع شده بودند. سعی کردم ماهی یا محمد رو از بین جماعتی که گل میخوردن پیدا کنم
دیدم
با اون شکم گرد کوچیک اومد سمتم و داشت نمک میخورد . نسبت به او احساس ضعف می کردم. با عجله رفتم سمتش و
بدون اینکه چیزی بگیم همدیگه رو بغل کردیم.
کمی از من فاصله گرفت و با دقت به من نگاه کرد و گفت:
– خداییش چرا اینقدر وزن کم کردی؟
– بازوشو گرفتم و گونه اش رو بوسیدم.
– خدای نکرده گلی جان. کمی مریض بودم. الان خوبم چطور هستید؟
با عشق دستش رو روی شکمش گذاشت و گفت:
-خوبم. وقتی دیدمت بهتر شدم
با هم رفتیم سر قبر باطراوت و پر گل ماما پری. با تعجب به اون جمعیت نگاه کردم
بدری خانم را بوسیدم که با فوت مادر پری انگار کمی مهربون شده بود. خانم بدری ذاتاً زن بدی نبود و من این را فهمیدم
. بیشترشان را نمی شناختم. در میان جمعیت به دنبال ماهی گشتم. کنار بدری
خانم ایستاده بود و به من اشاره کرد که به سمت آنها بروم. با اینکه احساس کردم بد است،
خانم مرا نمی بیند، اما باید با او راه می رفتم. هر سه فرزندش،
مرا دید، حرکت محبت آمیزی کرد و من با لبخند پاسخ دادم. این مرد
چه کامل باشند چه نباشند در این دنیا بودند.
دانلود رمان ناگفته صفحه 28 رفتم جلو و بوسیدم
او برای محمد آرزوهایی داشت و من قطعاً جایی در آنها نداشتم. اما چیزی که او نمی
دانست این بود که من هرگز به چشم یک مرد به محمد نگاه نکرده بودم. محمد
فقط می ترسید که محمد عاشق من شود و من محمد را بدرقه کنم.
همیشه برای من پر از تقدس و خوبی بود.
هرگز حتی برای یک لحظه به جنبه های مردانه محمد فکر نکرده بودم .
علی دایی کمی جلوتر ایستاده بود و با پیرمردی صحبت می کرد.
در مورد گردن من خیلی حق داشت.
وقتی از عمران می ترسیدم همیشه از من حمایت می کرد . تنها زمانی که نتوانست جلوی عمران بایستد زمانی بود که
عمران مرا از هر جهت سرگردان کرد. گاهی فکر می کردم
روحیه مهربان و لطیف منشی که محمد داشت را از عمویش علی به ارث برده است.
ماهی به آرامی در گوشم زمزمه کرد.
– چطوری؟
به زور لبخندی زدم و دستمو گذاشتم زیر بغلش.
– من خوبم.
سعی کردم به قبر مامان پری نگاه نکنم. من نتوانستم. احساس کردم
قرار بود هر لحظه اشکم در بیاد. تمام آن مهربانی ها و آن همه عشقی که
به پای من می ریخت، جلوی چشمانم آمد.
در تمام این نه سال هر تابستان با تمام بیماری هایی که داشت و سفر را برایش سخت کرده بود به دیدن من می آمد. همانطور که
عمه کتایون به شوخی می گفت: “مامان پری” تا من را دخترش ببیند
و این همه سال غربت به من نیامده بود.
.
دانلود رمان ناگفته صفحه 29 نفس عمیقی کشیدم و ماهی دوباره به فین فین و گریه گفت:
چه خبره بچه خاله کتایون؟
سرمو تکون دادم و همون لحظه بدری خانم که چشماش قرمز شده بود
آهسته جواب دادم:
سرش را کمی به سرم نزدیک کرد و به آرامی گفت:
– نازلی عمه کتایونت چطور بود؟
دوباره گریه کردم. گریه ای آهسته که تمام قلب مجروح مرا میشوید و
– بد نمیدونی دو شبانه روز گریه کرد ولی دکترش گفت با وجود
سقط های مکرر اصلا نباید تکون بخوره. تا روزی که من اومدم گریه میکرد
.
باله ماهی دوباره و دماغش را گرفت و دستمالی به من داد.
به عمران نگاه کردم و در کمال تعجب متوجه شدم که زیر عینک آفتابی بزرگش
چشمانش خیس از اشک است . حتی شانه هایش به آرامی می لرزید.
خواننده ای که آوردند داشت با شور و اشتیاق برای مادر می خواند و همه را به گریه می انداخت،
احساس می کردم چیزی نمانده که خفه شوم. دوباره نفس عمیقی کشیدم و این
روح غمگین. ماهی و گل دو طرف من گذاشته بودند و با هم گریه می کردیم. محمد کنار مرد جوانی ایستاده بود و او
پنهان شده بود
زیر عینک آفتابی اشک می ریخت.
دانلود رمان ناگفته صفحه 30 اتفاقی نمی افتاد که مامان پری را دوست نداشت. او به قدری شیرین و مهربان بود که ناگهان
همه را به سمت خود کشاند. کمی جلوتر متوجه دوستان همسنش شدم
که از شدت ناراحتی گریه می کردند.
پیرزن هایی که بیشترشان با عصا یا حتی واکر کار را برای خود سخت کرده بودند و این همه راه را برای دوستشان آمده بودند.
داد علی دایی اومد سمتم و بغلم کرد.
– نازی! چرا اینقدر لاغر شدی بابا؟
مراسم رو به پایان بود و محمد خودش به کارها رسیدگی کرد و همه چیز را سر و سامان داد
به کلمه بابا جان لبخند زدم.چیزی که عمران به من نگفته بود.
– ممنون عمو جون. کمی مریض بودم. چطور هستید؟
– قند. چطوری کتی چه کسی زمین را برای سلامتی باران خواهد کرد؟
– فکر کنم چند ماه دیگه
که بدری خانم اومد که از چپ به راست علی دایی رو نگاه می کرد، صحبتمون نیمه تمام بود.
عمران همه را دعوت کرد که به هتل بروند.
رفتم کنارش و صداش کردم.
– ساخت و ساز؟
برگشت و رو به من شد.
– آره؟
دانلود رمان ناگفته صفحه 31- مامان پری همیشه می خواست خرج مراسمش به خیریه برود یادت هست کیست؟
چند ثانیه به من نگاه کرد. با اینکه نگاهش عصبی بود اما مثل همیشه بی تفاوت نبود.
– بله یادم می آید. اما افتخار هم دارم. از خرج خیریه صرف نظر کردم. دقیقا همین هزینه
حتی بیشتر. آیا هنوز مشکل دارد؟
فقط نگاهش کردم و بدون اینکه چیزی بگم برم سمت ماشین با بابک
رو در رو شدم. با دقت به من و عمران نگاه کرد. نمی دانم چقدر
از حرف های ما را شنید؟ اصلا برام مهم نبود
چشمان سرد و سیاهش ترسناک بود. سرم را پایین انداختم و به سمت ماشین رفتم.
عمران بعد از چند لحظه به من پیوست و کنارم نشست و به راننده گفت
کجا برود.
چیزی نگفت اما معلوم بود که ناراحت است. اما برایم جالب بود که
چیزی نگفت و واکنشی نشان نداد. عمرانی که میدونستم
با هر حرکت اشتباهم دیوونه میشه و باید خودمو برای توبیخ آماده میکردم
.
دانلود رمان ناگفته صفحه 32 جلوی در هتل پیاده شدم اما چون ماشین را خیلی نزدیک به نهر آب پارک کردم چیزی نمانده بود که
وارد فضای بزرگ و کثیف شوم. عمران
بازویم را گرفت.
– مواظب باش
بدون اینکه چیزی بگم بازومو از دستش کشیدم بیرون و رفتم سمت ماهی و محمد که تازه اومدن از
ماشین پیاده شدن من رفتم.
سر میز ناهارخوری به محمد نگاه کردم. نشسته بود کنار بابک و همان جوانی که در بهشت ​​زهرا کنارش ایستاده بود
و خیلی جدی صحبت می کردند.
کنار ماهی و گل نشسته بودم. ماهی تمام مدت چشم از بابک بر نمی داشت. ولی
بابک بی توجه بود و اصلا به ماهی نگاه نمی کرد.
به نظر من، مرد کاملاً جدی و کمی خشک به نظر می رسید. شخصیت او
با ماهی شیطان و شیرین کاملاً متفاوت بود.
خیلی خیلی اتو شده و رسمی بود.
با آرنجم زدم به بازوی ماهی و گفتم:
– خب چه خبره؟
ماهی خندید و آروم گفت:
– زندگی من جذاب نیست؟
دانلود رمان ناگفتنی صفحه 33 خنده ام را قورت دادم. امان از دست ماهی او همیشه پرخاشگرانه عمل می کرد. خیلی سریع
.
و ناگهانی
سرمو تکون دادم و آروم گفتم:
– بستگی داره جذابیت رو چطوری تعریف کنی مرد.
آن‌ها همان نوع افراد را در هر دوره‌ای جذاب می‌دانند. زنان گاجار که به نظر ما گودزیلا هستند،
برای مردان آن دوره حوریان پری بودند..!!
ماهی نمی توانست جلوی خنده را بگیرد و آرام آرام خندید. اما در فضای ساکتی که
همه آرام صحبت می کردند و سعی می کردند حتی فضای غم انگیز را کنترل کنند
اگر غمگین نبودند خنده آرام ماهی توجه زیادی را به خود جلب می کرد. طوری که همه
ساکت شدند و به ما نگاه کردند. احساس کردم صورتم از خجالت سرخ و داغ شده است
.
خانم بدری آنقدر به ماهی نگاه کرد که بچه ماهی خفه شد و
حالا مامان پری هم شده بود و مامان پری را خیلی می خواست، گفت:
همه با تعجب به ما نگاه می کردند. تا خدا جان می دهد ننه ماه جاری
.
– خدا شما را رحمت کند. یک بنده خدا در مراسم ختمش با وجود
ناراحتی لبخند می زنند و مجلس سنگین و خفه کننده نیست. این نشان می دهد که پری
خانم راحت همه لبخند می زنند.
نفس راحتی کشیدم و با تشکر به خانم عزیزم نگاه کردم.
سرش را به من تکان داد. اما خانم بدری خانم همچنان با عصبانیت به ماهی نگاه می کرد و
مطمئن بودم که او منتظر فرصتی است تا با ماهی ها مودبانه رفتار کند.
دانلود رمان ناگفته ها صفحه 34 چشمم به محمد افتاد. لبخند کمرنگی روی لبش بود که
سعی کرد پنهانش کند.
پسر کنارش با جدیت و خشکی به من خیره شده بود و در همان لحظه متوجه
شباهت عجیب او به بابک شدم. البته منهای موهای بلندی که داشت و شانه های پشت مردانه اش
و البته بابک که لبخندی بر لب داشت و با تمسخر به ما نگاه می کرد. اخم کردم و
به ظرف سوپم نگاه کردم.
بچه ماهی قطع شد و تا آخر غذا حتی سرش را بلند نکرد تا
به بابک نگاه کند.
بعد از تموم شدن غذا، ماهی که مثل همیشه بود و روحیه اش را به دست آورده بود،
به آرامی کنار گوشم گفت:
– دیدی چیکار کردم؟ مامان داره منو میکشه
– تقصیر من بود. خندت گرفتم
چشمکی زد و گفت:
– من رو جذاب نمیبینی؟
سرم را به نشانه انکار تکان دادم.
– نه، حتی یک ذره
دانلود رمان ناگفته صفحه 35 ماهی چشمانش را ریز کرد و گفت:
– بسه بی ذوقی!
خندیدم و آهسته گفتم:
– اون مرده ای که کنار محمد در قبرستان بود کیه؟
– ماهی نگاهی سریع به سه تایی انداخت و گفت:
– برادر ناتنی باد بابک. آنها از یک پدر هستند.
بعد آرام آرام به پیرزنی که کنار بدری خانم ایستاده بود نزدیک شد و
و اشاره کرد و گفت:
– آن زن را می بینی کنار مامان ایستاده است؟ اون مادر بابکه همان تاریجون اشاره کرد
دیشب صمیمانه با او صحبت کرد!
آرام و بدون جلب توجه به نامادری بارباده نگاه کردم . لباس بسیار شیک پوشیده بود و
جواهراتی به خودش آویخته بود. به طوری که اگر او را با جواهراتش وزن می کردند
وزن واقعی او مشخص نمی شد!!
به ماهی نگاه کردم و ماهی که مثل همیشه افکارم را خوانده بود ابروهایش را بالا انداخت و
گفت:
– الان وقتش رسیده عزیزم. اینجوری شنیدم که مادر خدا ببخشش
زن خوبی بوده. در آخرین درجه حرارت که مریض می شود این زن را می آورند تا از او پرستاری کند.
آقای پژمان بعد از مرگش که تاری را می بیند زن فقیری است و او هم از او متنفر است.
دانلود رمان نگفته ها صفحه 36 عادت می کند و صیغه اش می شود. تا همین اواخر صیغه بود ولی الان میگه
عقد کردیم. خدا می داند.
چانه ام رو بالا آوردم و همون لحظه بدری خانم اومد سمتمون و با اخم رو به ماهی گفت:
– اگه یه دقیقه زبونتو تو دهنت نگه می داشتی خفه نمی شدی. شرم من چیز خوبی است.
جنازه مادر پری رو تو قبر تکون نده…
خانم عزیز اومد پیش ما و به عروسش گفت:
– ولشون کن خیلی جوونن. من مطمئنم که اگر پری عاشق بود، می دید
که آنها خوشحال هستند و می خندند.
خانم بدری گلایه کرد:
«ای بانو جان، جلوی دهن مردم را نمی گیری
– دهن مردم مثل دروازه است. راهی برای جلوگیری نیست، هر کاری بکنی
بالاخره حرفی می زنی،
بعد برای کوتاه شدن بحث رو به من کرد و با محبت گفت:
نازلی چطوری مادر؟ بیا بغلم کن ببینمت چقدر زیبا شدی یک ماه شدی بزرگ شدی.
عمران از فردا باید در خانه بنشیند و جواب خواستگارانش را بدهد. لااقل در قبرستان
نمیشناختمت، اگر بدری تو را به من نشان نمی داد، نمی توانستم تو را بشناسم. چقدر شبیه مادر
خدا ببخشید.
بغلم کرد و گونه هایم را عاشقانه بوسید. عمران اومد کنارم و رو به عزیز
خانم در حالی که به من نگاه میکرد گفت:
دانلود رمان ناگفته صفحه 37- نه زن دایی. من با نازی ازدواج نمی کنم.
ماهی خندید و عمران دستش رو زیر بغلم حلقه کرد و گفت:
– فعلا زوده.
عزیز خانم به عمران نگاه کرد و با خنده گفت:
-چرا مادر میخوای ترشیش کنی؟!
دانلود رمان ناگفته صفحه 38. فرم پسرها که با آقا پژمان ایستاده و راه می روند مرا یاد نگهبان انداخت.
بدون اینکه به عمران نگاه کنم فقط برای حفظ ظاهر خندیدم.
مهمان ها آماده رفتن می شدند و برای تسلیت جلو می آمدند و عمران هم
آنجا بود، کارت مجلس هفتم را به آنها داد و از حضورشان تشکر کرد.
من افراد کمی را می شناختم. اما انگار همه مرا می شناختند.
آخرین خانواده ای که برای تسلیت و خداحافظی جلو آمدند خانواده پژمان
بودند.
آقای پژمان در حالی که هر دو پسرش دو طرف او ایستاده بودند و تسوری خانم با فاصله ای حدود یک متری به سمت آنها می آمد، به سمت ما آمد.
خنده ام را مهار کردم و مستقیم به جلو نگاه کردم.
عمران با آقای پژمان دست داد و من را معرفی کرد.
– ممنون قدیر خان. این نازلی است…
چند ثانیه مکث کرد و گفت:
– دخترم.
قدیرخان با تعجب به من نگاه کرد و گفت:
– ماشالا… عمران تو همچین دختر بزرگی داری؟ خب موندیا…میزنم تخته!
بعد دستش را به سمت من دراز کرد و گفت:
– چطوری دخترم؟
سرمو تکون دادم و با لبخند و مودبانه گفتم:
ممنون از لطفت.
سری به من تکان داد و بازوی عمران را گرفت و کمی از من فاصله گرفت و
آهسته شروع به صحبت کردند.
بابک با برادرش جلو آمد و دستش را به سمت من دراز کرد و با ادب گفت:
– تسلیت میگم خانم نازی. غم شما تمام می شود.
دانلود رمان ناگفته صفحه 39. سرم را بلند کردم تا جوابش را بدهم که با لبخند کجی روی لبش مواجه شدم
. می خواستم با یک مشت آن لبخند کج را از روی صورتش پاک کنم.
حیف که مودبانه حرفش را زد!
– مرسی
ماهی سریع اومد کنارم و با شیرینی گفت:
– خوبی بابک؟ چطور هستید؟
برگشتم و با تعجب و خنده به ماهی نگاه کردم. ماهی چشمکی زد و رو
به بابک گفت:
– میبینم تو هواپیما با دختر عمومی آشنا شدی
در حالی که به من نگاه میکردی بابک سرشو تکون داد و کوتاه و مختصر گفت:
-البته دختر عموی پدرت.
“حالا، بعد چی
؟” رو به من کرد و گفت:
«نازی جان، باربد را بشناس
بر خلاف برادرش، چشمانش آرامتر و گرمتر بود
ملایمتر و دلپذیرتر به نظر می رسید و از همه مهمتر.
، آن پوزخند شنیع را روی صورتش نداشت.

تا صفحه 40