دانلود رمان ناله های نیمه شب

نیمه شب
براندون از درهای بار عبور کرد. زمانی که او برای اولین بار به بوستون نقل مکان کرد، سالن استخر شلوغی بود. البته، زمانی که دایناسورها در زمین پرسه می زدند، آن زمان بازگشته بود. او تقریباً به یاد می آورد که کل محله بسیار شلخته بود، با فروشگاه های موز و رستوران های موش و موش های واقعی به اندازه راکون. یک کلوپ شبانه تعطیل شده بود – سال‌ها در زمان ورود او خالی بود – که شهرت آن به قدری ناپسند بود که نامش به عنوان کلمه‌ای برای عفونت‌های مقاربتی تبدیل شد.

سپس نجیب گرایی آمده بود. ساختمان‌های آپارتمانی خالی از سکنه تخریب شده بودند، نماهای سنگ‌های قهوه‌ای شکل ظاهری پیدا کرده بودند، در حالی که فضای داخلی به یکی از شیک‌ترین هتل‌های بوستون ادغام شد. رستوران‌هایی که ارزان‌ترین غذاخوری‌های شهر بودند ناپدید شدند، مکان‌هایی که توسط غذاخوری‌ها گرفته شده بود، حتی براندون مردم را تنها زمانی می‌برد که بتواند آن را به حساب هزینه‌ها بپردازد. آخرین بقایای کلوپ شبانه را همه به جز چند نگهبان قدیمی مانند براندون فراموش کرده بودند. هر کس دیگری که ممکن است به یاد داشته باشد یا به لانگ آیلند و نیوجرسی بازگشته بود یا مانند بقیه با یک شریک زندگی ثابت و بچه های دو نقطه پنج، چیزی که حصار سفید دارد به حومه شهر مهاجرت کرده بودند.

چند یادگاری کوچک باقی مانده بود. تابلوی سیتگو که مدت‌هاست از هر پمپ بنزین واقعی جدا شده بود، پیام خود را بر فراز میدان چشمک زد تا دانش‌آموزان را از هر حادثه‌ای که آنها را بیرون آورده بود به خانه فرا بخواند. پارک فن‌وی همچنان در نزدیکی خیابان لنزدان، چه برای خوب یا بد، نگهبان بود. و تعداد بسیار کمی از مؤسسات قدیمی هنوز پابرجا هستند و می توانند خود را با زمانه وفق دهند.

Pendragon s یکی از آن مکان ها بود. این یک بار دانشجویی نبود، و همچنین چیز خوبی بود. آنها در طول این سال ها هرگز از هیچ یک از سرکوب های مشروب الکلی زیر سن قانونی جان سالم به در نبرده اند. این یک بار ورزشی نبود، اگرچه یک مرد می‌توانست در آنجا یک بازی را تماشا کند، اگر بخواهد در یک جمع خوش‌نشین تماشا کند. بازار گوشت هم نبود. او یک یا دو بار در آنجا با بچه‌ها ملاقات کرد، اما این یک بار جمع‌آوری نشد. این فقط یک مکان راحت برای دور هم جمع شدن با دوستان، نوشیدن چند نوشیدنی، شاید کمی دارت بازی بود، اگر روحیه آنقدر تکان بخورد. بار بود، نه بیشتر و نه کمتر.

“براندون! هی!” در حالی که میریام از پینتی که می کشید به بالا نگاه کرد، یک لبخند سفید کورکننده او را از پشت میله خیره کرد. “سلام، غریبه! از دیدنت خوشحالم!” او انبوهی از موهای تیره را پشت یک گوشش فرو کرد و بدون اینکه متوجه شود چند تار را روی ناخن شکسته گیر کرد.

ماهیچه هایش را مجبور به شل شدن کرد. مدتی بود که او اینجا نبود. حداقل شش هفته بود که او کاندو را برای هر کاری به جز کار ترک کرده بود. “آره، خوب، می دانی. سرم شلوغ بود.” به زور لبخندی زد، چون می دانست ضعیف است. “می دونی این چجوریه.”

یک ابروی کاملاً مرتب از طاق پیشانی او بالا رفت. او احتمالاً بیشتر از آنچه او دوست داشت در مورد “چگونگی” می دانست، اما چیزی نگفت و او بیش از پیش او را به خاطر آن دوست داشت. “بگذار برایت آبجو بیاورم. این هفته جدید است، اولین باری است که این کارخانه آبجوسازی تا این حد توزیع می شود. شما آن را دوست خواهید داشت.”

شانه هایش را بالا انداخت و با سر تایید کرد. میریام به عنوان یک قانون کلی طعم عالی در آبجو داشت. او می دانست که او چه چیزی را دوست دارد، حتی زمانی که برای هفته ها ناپدید می شد. به او اعتماد کرد؛ او هرگز او را اشتباه هدایت نمی کند.

او چرخید تا برود لیوانی را بگیرد، در حالی که یک چهره در دو طرف او نشسته بود. براندون به نوعی، با وجود اینکه انتظارش را نداشت، کمی بیشتر آرام گرفت. دنیا نمی توانست دو مرد بهتر از گرگ و تونی باشد. او حتی امشب اینجا نبود اگر آنها اصرار نمی کردند. گرگ با صدای آرام و عمیقش به او گفت: «می‌دانی، فکر می‌کردم تو قرار نیست نشان بدهی.» دهانش به یک پوزخند کوچک آزاردهنده پیچید، که به سختی در طبیعت ریش پرپشتش دیده می شد.

براندون آهی کشید. “بیا، گرگ. گفتم من اینجا خواهم بود.”

تونی سرش را با موهای شنی تکان داد و به آرامی کیف براندون را گرفت. “هفته پیش اینو گفتی رفیق.” بند را روی شانه براندون باز کرد و به او کمک کرد آن را روی زمین بگذارد. “و یک هفته قبل از آن.”

براندون پاسخ داد: «پرونده ریشتر در حال محاکمه بود. دروغ نبود “من کار داشتم.”

“آره، مطمئنا. باشه. من کاملا مطمئنم که تو دوستانی داشتی که می توانستند حداقل نیمی از این کار را برایت انجام دهند، رفیق.” گرگ خم شد و با شانه براندون را تکان داد تا نشان دهد که هیچ احساس سختی وجود ندارد. براندون مبارزه کرد تا در تماس دوستش فرو نرود. او نمی تواند اینقدر رقت انگیز باشد. از چه زمانی او به چنان فشاری تبدیل شده بود که حتی یک برآمدگی کوچک روی شانه او را آماده کرده بود تا اشک بریزد؟ “اشکالی نداره رفیق که هنوز بهش نرسیدی، اما با خودت روراست باش.”

براندون آهی کشید و سرش را تا جایی که می خواست به عقب تکیه داد. “اگر اینقدر شفاف باشم، چگونه می توانم یک پرونده قضایی را به پایان برسانم؟” او ناله کرد.

میریام برگشت و یک پیمانه از چیز سرد و مبهم مرطوب را در دستش فشار داد. “رفیق، من تو را در دادگاه دیدم. وقتی با دوستانت هستی، این یک بازی کاملاً متفاوت از تو با توپ است.” او دستی ناراضی تکان داد. “به من اعتماد کن. خوب می شوی. تو برای ما شفاف هستی، چون ما تو را می شناسیم. و ما تو را زمانی می شناختیم که تو فقط یک رشته تاریخ گنگ بودی که بعد از تکیلا زیاد روی میز می رقصید.”

حتی وقتی تا نوک گوش هایش سرخ شده بود، نتوانست با این حرف بخندد. “چه مقدار تکیلا طول می کشد تا همه شما فراموش کنید که تا به حال اتفاق افتاده است؟”

تونی به پشت او دست زد. “نه همه تکیلاهای مکزیک، دوست من. عکس هایی برای اثبات آن وجود دارد. باید اعتراف کنم که در آن روز رقصنده خوبی بودی. آن کراوات ریتم شما را خفه می کند یا هنوز حرکاتی دارید؟”

دست خالی براندون به طور غریزی به سمت کراواتش رفت و آن را شل کرد. او افزود: “من هرگز حرکتی نداشتم، رفیق. و حتی اگر داشتم،” او اضافه کرد، آبجوش را بالا گرفت تا مانع از مخالفت هایی که روی صورت هر دوی آنها می آمد، “آنها با جراحی حرکات شما را در دانشکده حقوق حذف می کنند. این یک الزام است. آنها باید به نحوی فضا را برای قانون شکنجه باز کنند.” دستانش را به روی بی گناهی روی سینه اش گذاشت. “من قوانین را تعیین نمی کنم.”

گرگ مخالفت کرد: “اوه، بیا.” “تو عالی بودی. همه دوست داشتند رقصت را ببینند، رفیق. اگر می خواستی می توانستی خودت را به این طریق در دانشکده حقوق بگذاری.”

“دیگر نه. وکلا نمی رقصند، گرگ. ما هر پرونده ای به پرونده می پردازیم و گاهی اوقات بیسبال را به تنهایی در آپارتمان خود تماشا می کنیم. یا اگر تلویزیون داشتیم.” اخم کرد و جرعه ای از آبجوش را خورد. واقعا چیز خوبی بود، او باید اعتراف می کرد. میریام هنوز او را ناکام نکرده بود.

“شما هنوز یکی جدید نخریده اید؟” تونی تار شد. “رفیق، شش هفته است. تو بدون تلویزیون با خودت چه کار می کنی؟” گرگ به اطراف براندون رسید تا به پشت سر تونی بکوبد. “اوه! این یک سوال قانونی بود!”

براندون توضیح داد: “من کار می کنم.” “منظورم این است که چه چیز دیگری وجود دارد، درست است؟ با او بودن…” او عقب رفت و خودش را جمع کرد در حالی که گرگ دستی روی پشتش گذاشت. به اندازه کافی عجیب، آن حرکت ساده کمک کرد. “مثل اینکه، او همان کسی بود. بدون او، تقریباً مانند این است که هیچ رنگی در دنیا وجود ندارد. آپارتمان فقط خاکستری است، دفتر کار خاکستری است، و همه چیز خاکستری است.” لیوانش را بالا گرفت. “این آبجو اولین چیزی است که فکر می کنم از زمانی که او از خانه نقل مکان کرد واقعاً چشیده ام.”

میریام با صدای بلند گفت: “امیدوارم خوب باشه.”

او به او اطمینان داد: “این است.” “عالیه. گفتی دوباره از کجاست؟”

“افراطی نیویورک. سیراکیوز، فکر می کنم.” او یک سخنرانی کوچک در مورد آبجوسازی و آبجو راه اندازی کرد و براندون با تشکر از تغییر موضوع در آن آرام گرفت. او می دانست که دوستانش می خواهند از او حمایت کنند. او از آن قدردانی کرد، او انجام داد. آنها عملاً او را با لگد زدن و جیغ کشیدن امشب به جهان بازگرداندند، اما آنها فقط دوستان او نبودند. آنها با آدریان نیز صمیمی بودند و آخرین چیزی که او می خواست این بود که دوستانش را ناراحت کند.

آخرین چیزی که او می خواست این بود که به آدریان برگردد.

با این حال، او فکر می کرد خوب است که دوباره بیرون باشد و با افراد غیرکار صحبت کند. دوستان دیگر به آرامی شروع به سرازیر شدن کردند – آبه با چشمان تیره و شوخ طبعی بدش. خشت، با موهای کاملش. تامی، که در کل نوار بالا رفته بود و به نظر می‌رسید هرگز متوجه نشده بود. مارکتا هم آنجا بود، بهتر از هر کس دیگری در آن مکان لباس پوشیده بود و آن را می دانست. پترا نیز آن را درست کرد، ناخن‌های قرمز خونی که در مقابل نوار بلوط تیره ایستاده بودند. تقریباً به نظر می رسید که شخصی برای او یک مهمانی ترتیب داده است، یک مهمانی “هنوز مجرد” یا چیزهای دیگر.

سعی کرد اینطور فکر نکنه. به این ترتیب تلخی وجود داشت.

در عوض خودش را رها کرد و سعی کرد اوقات خوشی داشته باشد. اینها دوستان او بودند. بازی در پس‌زمینه انجام می‌شد، و او شش هفته از فصل را از دست داد – بیشتر از آن، او باید اعتراف کند، زیرا در هفته‌های منتهی به جدایی، مشتریان خارج از ایالت را پذیرفت. اصلاً احساس بدی نداشت که بنشینی و کمی بیسبال لذت ببری، دوماً با گرگ سر و صدا را حدس بزنی و در مورد اینکه آیا بازیکن پایه اول پایش را روی کیسه گذاشته یا نه، وقتی دونده به 90 فوت رسید.

وقتی بعد از نوشیدن یکی دیگر از آبجوها و بهترین ساندویچ فرانسوی در بوستون، جمعیتش به تخته دارت رفتند، او به خود اجازه داد تا بیشتر استراحت کند. آنها برای پول بازی نمی کردند، هرگز نداشتند، اما هنوز هم می توانستند از پرتاب چند گلوله به دیوار لذت ببرند. بعد از چند دور متوجه شد که به این سختی لبخند را تحمیل نمی‌کند، خنده آنقدر هم به نظر نمی‌رسد. او حتی یک یا دو راند برنده شد، که به او پینت‌های رایگانی داد که احتمالاً به آن نیازی نداشت، اما به هر حال مصرف می‌کرد، زیرا در انبار بزرگ نشده بود، لعنت به آن.