دانلود رمان زهر تاوان

به تصویرم در آینه خیره می شوم
… موهای موج دار برجسته ام را که به یک طرف صورتم می ریزند کنار می زنم. مثل این.
به تصویرم در آینه
خیره می شوم . اینجوری گردی صورتم بهتر مشخص میشه
..
با دستم کمی رژگونه پخش میکنم که فقط یه هاله ازش
باقی بمونه
. مرطوبش می کنم تا کوچکی دهانم و برآمدگی نرم لبم بیشتر نمایان شود.
سایه مسی پشت چشمم را با نوک انگشتانم روشن می کنم تا رنگ قهوه ای چشم های مستم
تاثیر بیشتری داشته باشد. آخه چشمام رنگی شده، می کشم و مرتب می کنم
تا رنگ قهوه ای چشمان مستم بیشتر نمایان شود. من آن را رها کردم.
گوشواره هایم را در گوشم گذاشتم که به اندازه ای بلند است که به ته گردنم برسد.
. یقه لباسم را که روی شانه هایم می افتد پایین می آورم.
لب‌هایم را به هم می‌مالم، شیشه عطرم را روی سر و سینه‌ام خالی می‌کنم و مثل یک شاهزاده خانم از اتاق بیرون می‌روم
. آرام و خونسرد با لبخندی که از صبح روی لبانم نقش بسته است، آرام آرام
به سمت پله ها می روم
. من دکتر جلوه کاویانی هستم. راه رفتن را بلد هستم طوری که چشم ها به گودی کمر و برآمدگی باسنم خیره شود
. چگونه می توانم صحبت کنم؟ چگونه لبخند بزنم تا مخاطبم از رقص لبم محو شود
تا سفیدی دندانم قرمزی لبم را بیشتر نمایان کند.
… چگونه دستم را در هوا تکان دهم تا گردی و سفیدی دستانم چشمانم را نوازش کند؟
چرا بی اختیار لبخند می زنم. در دلم می گویم
من خوب بلدم چطور بنشینم، بلند شوم، برقصم، نگاه کنم، لباس بپوشم، زیرا سال ها روی تک تک اعضای بدنم کار کرده ام.
. … من این کار را کرده ام تا به راحتی
… دیوانه کنم
… محکوم
… انتقام
بر روی پله اول ایستاده ام. من بر سالن مسلط هستم، اما در دید کسی نیستم. نگاهم را درست مثل یک ببر گرسنه می چرخانم که از تماشای طعمه اش لذت می برد. طعمه من
کنار ستون وسط اتاق نشیمن نه چندان بزرگ خانه ام ایستاده است در حالی که نوشیدنی می نوشد و از چهره دختری که در کنارش
آرایش کرده بود، بی حوصله و بی حوصله به نظر می رسید. فک دخترک مدام می لرزد و تقریباً از بازوی آقای شکر آویزان است. نمی دانم
کینه او از من به دامان پدرم نرسید. باز با لبخندی دیگر
دستم را به نرده چوبی می بندم و با دست دیگرم دامن لباسم را بالا می کشم. آنقدر که بند کفشم را دور مچ پایم می بندد
این راهش نیست دختر
دوباره چشمانم را برمیگردانم و این بار روی صورت ماهان نیک نژاد که مشغول صحبت با پدرم است زوم می کنم. خدایا
… برای نشان دادن بسته اند. لحظه ای که می گذرد به این فکر می کنم که لباسم خیلی باز است اما فقط برای یک لحظه ….
وجدانم مدت هاست که در اعماق چاه سیاه وجودم مدفون شده است،
به محض ورود به سالن، صدای سوت و زمین بلند می شود و به دنبال آن سلام و احوالپرسی بسیاری از مردان و زنان می آید.
من همیشه با یک لبخند کمرنگ و آرام جواب همه را می دهم. نگاه مردانه را روی خط وسط سینه ام حس می کنم، اما
توجه نمی کنم
. اجازه دادم نور گوشواره ام به او برسد
کند
.
و تا زمانی که دهانش را برای پاسخ به تعارف من باز می کند، صورتم را به طرف مرد کنارم برمی گردانم و او مشغول خوشگذرانی با
دوستان و همکاران عزیز و عزیزم است.» ابتدا می خواهم از تک تک آنها تشکر کنم. تو که امشب در مهمانی ما شرکت
کردی من
…..چشم پشت سرم دارم و تعجب تو چشمات میبینم کاوه پندار –
بازم دستم به دامن لباسم بسته شده
..دارم روی این بند های قهوه ای تیره که روی مچ پاهای سفید و کشیده ام بسته اند حساب ویژه ای باز کرد
: می روم پیش پدر و مادرم اثری از ماهان نیک نژاد نیست پدرم با لبخند دستم را می گیرد و زیر لب می گوید
چقدر دیر هستی بابا؟
– بعد صدایش را پاک می کند و می گوید
متشکرم
.
فقط خدا می داند من و مادرش به خاطر نبودش چه رنج هایی کشیدیم و این چند سال را چقدر گذراندیم . اما اکنون هر دو واقعاً به وجود او افتخار می کنیم و دوباره حضور او را جشن می گیریم.
باز هم صدای کف زدن و سوت مهمانان بلند می شود. صورت پدر و مادرم را می بوسم و دوباره از آنها تشکر می کنم،
در حالی که دکتر مروتی همراهم است، به سمت صندلی کنار پنجره می روم و پس از نشان دادن موهایم
از چشمانم، روی صندلی می نشینم و پایم را بیرون می آورم. اندازه من بند چرمی قهوه ای تیره خود را به من نشان دهید. تنها کنار پنجره ایستاده
و دستانش را روی سینه به اطرافیانش نگاه می کند. مثل همیشه خوش لباس و خوش تیپ. حتی بهتر از برای
اما من به سرعت برمی گردم ماروتی هنوز هم بی وقفه حرف می زند و
شش سال پیش هر چند ثانیه یک بار آب دهان می ریزد. به نظر می رسد چهره اش آرام تر و مردانه تر شده است
یک لحظه سنگینی نگاهش را حس می کنم. ناگهان سرم را برمیگردانم و غافلگیرش می کنم. ولی سریع چشمامو قورت میده
. بی حوصله دوباره پلک می زنم و همزمان مردمک چشمم روی کاوه زوم می کند. این بار
پوزخند زننده معروفش را روی لبانش می بینم. تمام وجودم منزجر شده است. لبخندم را حفظ می کنم و
به دکتر مروتی می گویم: ببخشید
دکتر
. سریع می لرزد او می گوید
، البته. واقعا معذرت میخوام که وقتتون رو گرفتم –
لیوان نوشیدنی رو که نمیدونم کی بهم داده رو میذارم روی طاقچه و در حالی که دامنم رو بالا میارم
… مستقیم میرم پیش ماهان
… ماهان نیک نژاد
… توضیحش تو یه نگاه : جذاب و نفس گیر
… ماهان نیک نژاد
بدون لبخند… جدی، خشک و بی میلی بلند می شود. با دیدن قدش قلبم ضعیف میشه. نفسم یه جایی
… تعبیرش در یک نگاه: جذاب و نفس گیر
. و شاید تنها کسی در آن جمعیت باشد که به من توجهی نمی کند و حتی به من تبریک هم نمی گوید.
انگار در این دنیا نیست. فرقق تنها روی کاناپه نشسته و دستش را روی لبه پشتی مبل گذاشته است.
پاهایش را روی هم گذاشت. سفیدی جورابش با سیاهی کفش و شلوارش تضاد زیبایی داره
. بازم میخوام ببینم کی متوجه من میشه که با چشمان سیاهش به من نگاه می کند.
… یک قدم دیگر … یک قدم دیگر … نه
. این بار قانونم را زیر پا می گذارم و بدون اینکه کسی با چشم و لبخند و حرفش مرا دعوت کند به سمت این مرد می روم
… مردی که انگار علاقه ای به صحبت با من ندارد. او زنان زیبا ندارد
. عمدا پایم را محکم به زمین زدم تا صدای پاشنه کفشم توجهش را جلب کند. بالاخره نگاهش به سمت من برمی گردد و
در راه های تنفسم گم می شود. آدرنالین خونم به حد خودش میرسه. او انجام می دهد. اما
… لبخند می زنم … پر از ناز
انتظار دارم دستش را دراز کند اما حاضر نیست حتی برای سلام کردن هم پا پیش بگذارد. این برخورد صمیمی و دوستانه
مرا کمی گیج می کند. آدرنالین کمک می کند نفسم راحت تر بیرون بیاید، اما
جریان عرق را روی کمرم حس می کنم. تو دلم جیغ میزنم چی بگم چی باید بگم؟ چی باید بگم؟ –
بی نقص و جذاب او. چند تار موی سفید در کنار شانه او چهره او را جذاب تر می کند. موهایش
: پلک هایم را می بندم و بازشان می کنم. او هنوز هم به من نگاه خواسته است. بین لبهایم فاصله گذاشتم
… سلام دکتر. خیلی خوش آمدید –
این همه حاصل تلاش من برای حرف زدن است
… باز هم بدون لبخند،
سلام سرد و بی حوصله. ممنون از لطف شما. ببخشید اگه نیومدم بهت تبریک بگم دیدم سرت خیلی بهم ریخته، گفتم شانس داری
.
.
تو قدرت داری همین که دعوتم کردی خیلی لطف کردی –
از این حرف های قلم، این حرف های ما و تو، این احترام های اجباری، دلم فشرده می شود. صورتش را مطالعه می کنم. او
هنوز بدون ژل و تافت در شرایط خوبی است. دلم برای گرفتن موهاش تنگ شده دلم
براش خیلی تنگ شده دلم میخواد بشینم دستانش را در جیبش فرو می برد و سرش را پایین می اندازد و
با نوک کفشش به کف سرامیک سالن ضربه می زند. این یعنی برو یعنی نمیخوام اینجا باشی یعنی به حریم خصوصی من مزاحم نشو
. با احتیاط می پرسم
بشینیم؟ –
سرش را بالا می گیرد. اما این بار او به من نگاه نمی کند. نگاهش را نادیده میگیرم
. کاوه…. همچنان به دیوار کنار پنجره تکیه داده است اما این بار از برآمدگی جیبش می فهمم که دستانش را مشت کرده است
: به سمت ماهان برمی گردم
. من این کار را انجام می دهم –
سریع به خودش می آید،
سرمای دلپذیر پر می کنم. همان بوی سرد، همان لذت تلخ،
. نه لطفا. بیا دیگه –
با حداقل فاصله مجاز کنارش می نشینم. بوی سرد ادکلنش مرا از هوش خواهد برد. نفس عمیقی می کشم و ریه هایم را پر می کنم با این که
به چهره مردانه و جذابش خیره می شوم. می دانم که این نگاه تند و برنده هر مردی را عذاب می دهد. اما او
بی خیال پاسخ نگاه من را می دهد. دستی به گردنش می کشد و زیر لب می گوید
….فکر نمی کردم برگردی-
میل شدیدی دارم که دستانش را بگیرم. لباسم را می گیرم که اشتباه نکنم. دست چپش
” سرش را به چپ و راست تکان می دهد و در حالی که با خنده اش مبارزه می کند چندین بار تکرار می کند.
بدون هیچ زینتی به ما لبخند می زند. من نمی دانم چه بگویم. چون واکنش او را به هر کلمه می دانم. دستم را روی مبل در فاصله کمی بینمان گذاشتم. او حتی به من نگاه نمی کند. با ناراحتی دستم را برمی دارم. زیر لب
: میگم
برگشتم جبران کنم –
لبخندش عمیقه .
آنقدر عمیق که نمی تواند آن را کنترل کند و بلند بلند می خندد. دلم میلرزه
…. میلرزه و
خون میاد
. به عقب برمی گردم. به کاوه که حالا پشت به ما و رو به پنجره ایستاده نگاه می کنم و می گویم:
همه می گویند:
خوب، خوب، خوب.
او به چشمان من نگاه می کند. آن را می گیرد و با صدای بلند می گوید
من آنقدر تلاش می کنم که گلویم نشکند. و اشک هایم سرازیر نمی شوند که نمی فهمم چه کسی مرا ترک کرده است. اما بوی سرد و دوست داشتنی من
… هنوز بینی ام را نوازش می دهد
! خیلی خوبه خانم دکتر
حرف های دکتر به گونه ای تمسخر آمیز بیان می شود که زبانم بند می آید. مات و مبهوت نگاهش می کنم. چند ثانیه، شاید چند دقیقه، نه
انگار چندین سال به من خیره می شود. تحمل سنگینی نگاهش را ندارم و سرم را پایین می اندازم. از احساس سوزش روی
سینه ام می توانم بفهمم او به کجا نگاه می کند. سرم را از روی پوفی که می کشد بلند می کنم
….این نگاه پر از بغض و نفرت نگاه تو نیست ماهان … نگاه تو نیست
. این روزها و این رفتارها را پیش بینی کرده ام…
نفس عمیقی می کشم…لبخندی لرزان…با چشمانی که می دانم با اشک زیباتر شده اند با موهایی که کمی پریشانتر از قبل شده اند.
چند نفس کشید و صورتم را وحشی تر کرد… بلند می شوم و این بار به سراغ مادرم می روم که مشغول صحبت با همکارانش است.
: من دارم میروم. زیر گوشش آرام می گوییم
شام را سرو نکنیم؟ –
چشمانش را باز و بسته می کند. یعنی نگران نباش من حواسم هست. با یکی از همکاراش که تازه اومده
: دارم خوش میگذره که یکدفعه صدایی منو زمین میگیره
. خدای من! تو نادانی؟-
به سختی خودم را کنترل می کنم تا جیغ نزنم و در بغلش نپرم. باز هم لعنتی به گلویم می آید و گلویم را می بندد
:
…
کیان-…
و دیگر دستی زیر بازویم قفل نیست. انگار حال بد من را درک می کند. مرا با خود به گوشه ای می برد. نفس گرمش روی گردنم
“چه جگر شدی
؟
” دختر بابا چقدر عوض شدی
. وای خیلی خوشگل شدی چه سر، چه دم، وای –
..پا
با ناراحتی نگاهش می کنم. به موهای تیره اش، به پوست برنزه زیبایش، به چشمان سبزش که تضاد عجیبی با رنگ پوستش دارد
و به لب های همیشه خندانش
: احساس درد می کنم. هنوز بازویم را محکم گرفته است. با چشمای پر از آب لبخند میزنم و به زور میگم
… خیلی دلم برات تنگ شده بود –
انگار چشماش هم نم دارن. لبامو میکشه و آهسته میگه
… دلم کوچک است –
و همین جمله تمام روزهای غبارآلود در به در و هیچکس و تمام شب های شب. تو غم مرا از دلم می شوی
دلم را از صورتم نمی شویند. من به چشمانش اهمیتی نمی دهم. نمی توانم به آن چشم ها نگاه کنم و به گذشته سفر نکنم… نمی تواند حس
غم را از چشمانش پاک کند.
سیل افکار و خاطرات مکان و زمان از ذهنم. او انجام می دهد. روی شانه های عضلانی و سینه پهنش قفل می شود،
باید سرم را روی این شانه ها بگذارم و اشک بر روی این سینه بریزم. یک قدم جلوتر می روم، او
مثل همیشه ذهنم را می خواند. به دستم فشار می آورد و در حالی که با چشم و ابرویش مرا از وضعیتمان آگاه می کند، می خندد و
می گوید: – آخه خانم شیطون
. یه جمله میگه که تا گوشم سرخ میشم
. دستم را آزاد می کنم و با عصبانیت به بازویش می زنم
! تو هنوز آدم نیستی –
می‌خندد و دوباره لب‌هایم را می‌کشد، اما آرام آرام لبخند می‌زند. از صورتش ناپدید می شود و
با دردناک ترین لحن ممکن زمزمه می کند
… خیلی نادان به نظر می رسد، خیلی
سرم را به نشانه مثبت تکان می دهم و با صدایی می گویم که به سختی می توانم خودم را بشنوم
. طبق آخرین شمارش، هفت یا هشت نفر هستند. اما آمار من به روز نیست. اما خب، من متعلق به همه هستم –
. میدانم. چرا نیومدی فرودگاه؟ چرا به استقبال من نیامدی؟ فکر کردم اول ببینمت-
: دماغم را بین دو انگشتش می گیرد و کمی فشار می آورد. در حالی که چشماش برق میزنه میگه میخواستم بیام ولی متاسفانه لحظه آخر مشکلی برای یه بنده خدا پیش اومد میدونی سرم شلوغه -نه
! من باید با مشکل او کنار می آمدم. اینطوری شرمنده ات شدم
: با بدهکاری نگاهش می کنم و می گویم
: «بعضی وقت ها آن بنده خدا زن نبود.
» بلند می خندد و می گوید:
«اتفاقا چرا؟
پس هنوز عوض نشدی! ” الان با چند نفر هستی؟-
: بازوم رو نیشگون میگیره و میگه
من
میدونم از کی داره حرف
میزنه من کار دارم-
و ساکت میشم.
کمی به من نگاه می کند. دلم برای مراسم بوسه با این همه خانم تنگ شده بود.
ناگهان مردمک چشمش ثابت می شود. رنگ چشمانش به تاریکی تبدیل می شود. اما چشمک می زند و با لبخند یعنی
: نمی دانم
به آقای اعتمادالسلطنه که او هم حضور دارد می گوید… اصرار شما برای دعوت از این شخص چه بود؟ –
: بدون توجه به حرف های من طعنه می زند. او
هم طوری به من نگاه می کند که انگار ارث پدرش در آغوش من است –
خنده ام می گیرد. نمی توانم در برابر وسوسه دست زدن به بازویش مقاومت کنم.
رفتم زیر پیراهن آستین کوتاهش. برای من عجیب است که او برای مراسم کت و شلوار نپوشید. نوک انگشتانم دوباره
تو را رها کردم. دستش را روی دستم می گذارد. در سبز تیره چشمانش گم می شوم. اما او لبخند می زند،
حداقل صبر کنید تا مهمانی تمام شود! قول میدم آخر شب خونه یکی باشم. میدونی چیه؟؟؟-
فوروارد. گرمای نفسش با بوی سرد عطرش آمیخته می شود. چند ثانیه چیزی نمی گوید و بعد
: کمی فاصله می گیرد و سرم را تکان می دهد و دوباره به من نزدیک می شود.
نمی دانی این حرکت شما چقدر می تواند باعث مرگ یک مرد سالم و پسری شود که قبلاً دنیا را دیده است؟ نکن –
موش کوچولو. شما می توانید کار ما را انجام دهید.
لحن شوخ او عاری از هرگونه احساس بد و آزار دهنده است. آنقدر او را می شناسم که می دانم حتی دیدن بدن برهنه ام نمی تواند
در او احساس ایجاد کند. با اینکه پرونده اش سیاه است و از بازی های بی حساب و کتابش خبر دارم، اما
برایش یک خانم و یک موش کوچک بودم و هستم. به شوخیش لبخند میزنم و دستم رو کاملا دور بازوش حلقه میکنم
. این بار سرش را به گوشم نزدیک می کند و می گوید
… هیچ پسری نمی تواند چنین پولی را پاس کند – می خواهم به قول خودش در گوشش صحبت کنم. روی نوک پاهایم می ایستم، چون حتی با پاشنه های ده سانتی
باز هم قدش بلندتر است
، راستش این کار دختر نیست که از کنارت رد شود –
: ابروهایش از تعجب بالا می رود. با دست آزادش چانه اش را می خاراند و متفکرانه می گوید
…فرنگستان اینقدر روی دخترمون تاثیر مثبت گذاشته. خداوند. ممنون، ما شما را فرستادیم. این ذهن باز است –
بسیاری از مردم آن را دوست خواهند داشت
: من طعنه کلاش را می پذیرم. با ناراحتی نگاهش می کنم. نگاهم را می خواند و می خندد و می گوید
!!! پس امشب افتادیم
– : ​​صدایش را بلند می کند ..
امروز عصر چه
بر سر زندگی شما آمده است؟
همزمان با صدای آهسته اش صدای ملایم بنده شنیده می شود که همه را به شام ​​دعوت می کند. در قالب خب، شروع به قدم زدن در سالن می کنم. من کاوه رو نمیبینم ولی ماهان هست
صحبت کردن با همکارانش جواب تعارف مهمان ها را می دهم و هر کدام را برای شام دعوت می کنم،
از پنجره می توانم کاوه را ببینم که به نارون حیاط تکیه داده و سیگار می کشد. لبخندی روی لبم می نشیند
. اولین… فرصت شروع بازی،
سالن را ترک می کنم و به سمت او می روم. با هر قدم ضربان قلبم تندتر و تندتر می شود. بیشتر متنفرم و
… بیشتر… لبخندم عمیق می شود و
به پروفایلش خیره می شوم. به دماغ عقابی اش، به پیشانی بلند و بدون چروکش، به پوست روشن و موهای قهوه ای اش
…. تمام زندگی ام را برای این آدم قمار کردم؟؟؟؟
: من تمام ظرافت و لطافتی را که می شناسم به صدایم می ریزم
دکتر، مرا سر میز شام دعوت نمی کنی؟ –
..برمیگرده بدون لبخند به من نگاه می کند….با استادانه ترین لبخند ممکن نگاهش می کنم
در عمق چشمانش جز سیاهی مطلق چیزی نمی بینم. خالی است. خالی تر از آخرین باری که دیدمش. اما نه … مثل یک غم است
… گنگ … یک رنجش عمیق … یک حس بد و نفرت انگیز در چشمانش دیده می شود.
: لبخندم را جمع می کنم … دایره ای از نگرانی را روی صورتم پخش می کنم … چشمانم را کمی ریز می کنم و با دقت می گویم: «این
خب دکتر؟” مثل اینکه حال و حوصله ندارید! از چیزی ناراحتید؟ –
: و در جواب همه حرف های من یک جمله می پرسد که
چرا برگشتی؟؟؟؟ – این بار خنده های من است ناخواسته.این دومین باریه که این جمله رو میشنوم.ماهان هم همینو گفت ولی یه جور
دیگه!!!!گویا هیچکس از این بازگشت پیروزمندانه خوشحال نیست
…چرا نباید برمیگشتم؟ نرفتم بمونم!!!!رفتم درس بخونم الان برگشتم – :
​​ساکت میشم و اینبار با لبخند میگم
.!!! !…برای خدمت به کشورم… –
: گوشه لبش مثل لبخند بالا میره پایین میاد پایین سرش و میگه خیلی
…..دارم ازدواج میکنم –
اره رو که وارد میکنی……. چیکار میکنی…چیکار میکنی
: میدونماما با تعجب ساختگی می گویم
!!!! عالیه! پس همسرت کجاست؟
او گیج می شود. اینو از چشماش خوندم گیج و گیج زمزمه می کند
….زندگی ام را تباه نکن ….نمی خواهم او را از دست بدهم – …
درز را می دوزم ….با دل شکسته
دستم بسته است. به دامنم و پایم دوباره می افتد. دست دیگرم را درست روی شانه ام کنار گردنم گذاشتم. به او نزدیک می شوم.
آنقدر نزدیک که باید سرم را بلند کنم تا به چشمانش نگاه کنم. میدونم که بوی موهام مشامش رو پر کرده
…
!!!… نقطه ضعفت رو خوب میشناسم آقا کاوه
… کمی عقب می رود …. دو لبه کتش را می گیرم و به آرامی او را به سمت خودم می کشم،
نگاه متعجبش روی صورتم می لغزد و روی لب های چروکیده قرمزم می ایستد… به چشمانش نگاه می کنم.
می دوزم… دستم را روی گردنش می گذارم… ورم گلویش را نوازش می کنم.
و تا جایی که دکمه‌های باز اجازه می‌دهند برو… نبضش را تندتر حس می‌کنم…
. وفاداری و نمیخوای از دستش بدی کاوه پندار
آروم انگشتامو گذاشتم زیر یقه پیراهن گردنش
و پشت دستم به سمت چانه اش بود
. انگار خون زیادی
به چشمانش می دود… قرمز می شوند
: دستانش را دور کمرم حلقه می کند و مرا به سمت خودش می گیرد و زمزمه می کند که
گردنش می گذارم… لاله گوشش را می گیرم و به آرامی ماساژ می دهم… نفسم را روی سینه اش بیرون می دهم
… …چشم ازش برنمیدارم و هر لحظه اسکنش میکنم گرمای دستاش پوستمو حتی لای لباسم میسوزه….نفس گرمش بدم میاد…سرش رو نزدیکتر میکنه بخاطر قرمزی چشمانش و بوی عطر من در من
سعی میکنم یکی از پاهام رو بین دو پاش بذارم…معلومه که هر لحظه داره ضعیف میشه… دستامو گذاشتم دو طرف از قرمزی
من به زندگی تو کاری ندارم … من زندگی تو را نمی خواهم … من تو را می خواهم –
از قرمزی چشماش حالت تهوع دارم
.
سینه می کشد… یکی از دستانش را از زیر موهایم می گذراند و می گذارد روی گردنم.
می دانم که تا چند ثانیه دیگر مورد حمله لب های وحشی او قرار می گیرم. میخواهم سرم را کمی عقب ببرم اما با حرص
جلوی من را میگیرد… لبهایش چند سانت از صورتم فاصله دارد. دستم را روی گونه اش می گذارم…
سرم را جلو می برم و چند نفس گرم روی گردنش می فرستم… پوستش گزگز می کند… کاملاً در آغوشش فرو رفته ام. با دماغم
: به لاله گوشش می زنم و آهسته می گویم …..گوش را می بوسم و از لحظه ای تعجبش استفاده می کنم و
آرام
از حصار دستانش فرار می کنم.
. پله ها زیر پایم گیر می کند. دستم را بین زمین و آسمان گرفته است. سرم را بلند می کنم و در جاذبه دو
: در یک توپ سبز خشمگین گیر افتاده ام
. دست من
: رگ های گردنش بیرون زده و فکش منقبض شده است. اما او آرام و آرام می گوید
… ما باید صحبت کنیم. خانم جلوه:
دستم را از بین پنجه های آهنینش بیرون می کشم و می گویم
موافقم. ما باید صحبت کنیم
. به من می دهد و می گوید
اگر شماره ات عوض شده به من بگو –
به رگه های قرمزی که چشمانش را پوشانده و صورتش را ترسناک می کند نگاه می کنم و می گویم نه
.
تغییر نکرده است دستش را می فشارد و می گوید
و حتی فرصتی هم نمی دهد بگذار جوابت را بدهم. کاوه پندار
باشه من بهت زنگ می زنم فعلا خداحافظ.
با تعجب بازویش را می گیرم.
جایی که؟ دیر اومدی زود میری؟ چرا شام نمیخوری؟ –
: لبخند می زند و سرش را جلو می آورد و به چشمانم خیره می شود
!…یک مورد کمکی دیگر آمده است، باید بروم –
…..و با عجله به سمت در خروجی می رود
. من احساس می کنم. اما من کوچکترین توجهی نشان نمی دهم. من با شما و زندگی شما کار دارم آقا
کاوه… کارهای
آخر شب در حالی که از خستگی به پاهایم بند نیستم با کمال ادب و احترام مراسم خداحافظی را انجام خواهم داد. ماهان نیک نژاد با
دست دادن هر چه سریعتر خداحافظی می کند. آنقدر سریع دستش را بیرون می آورد که نمی توانم جلوی خنده ام را بگیرم. من خیلی ضعیفم
…این مرد بودن حالم را بد می کند…
بعد از رفتن همه صدای التماس مادرم را می شنوم.
ببین مامان چه تصمیمی گرفتی؟ چرا به خانه نمی آیی و نمی روی؟ چرا می خواهید مستقل زندگی کنید؟ این همه سال ندیدمت
پدر من. در حالی که کتش را می پوشد رو به مادرم می کند
من تو را ندیدم، حالا که آمدی می گویی من می خواهم تنها زندگی کنم؟ آیا امکان دارد؟ مردم چه می گویند؟ چه نوع محدودیت هایی
برای آزادی های شما ایجاد می کنیم؟
: لبخند می زنم و گونه اش را می بوسم.
اینجوری راحت ترم مامان. من به این سبک زندگی عادت کرده ام. فاصله بین ما زیاد نیست.
هر وقت بخوای میتونی بیای اینجا من مرتب سر میزنم کلمات یا
. آنها
بالاخره چیزی برای صحبت پیدا خواهند کرد.
با
لبخند می گوید .
. به این درک و درایت پدرم لبخند می زنم و با خوشحالی می گویم
.
بیا بریم خانم نتیجه دیگر کودک نیست. اینجا هم امنه اینقدر خودتو اذیت نکن –
لباسامو در میارم و روی تخت دراز میکشم. حتی آرایشمو پاک نمیکنم صدای لرزش گوشی
توجهم را جلب می کند. دارم اس ام اس کیان رو میخونم
فردا ساعت 6 میام دنبالت موش کوچولو. باید حرف بزنیم –
… و همون لحظه که مینویسم غش میکنم، باشه، فقط در جواب مینویسم،
مشغول صحبت با تلفن همراهش است. سر تکان می دهد و در را برایم باز می کند. خودش سوار می شود.
شنیدن صدای زنگ گوشیم که خبر رسیدن کیان زیپ رو میده چکمه هایم را بالا می کشم و
به گردن و مچ دست و لباسم عطر بزن و از اتاق بیرون برو و بعد از خانه بیرون برو. کیان به سانتافه مشکی اش تکیه می دهد و
دیشب
من به صحبت های او گوش می دهم
عزیزم می توانم به صحبت های او گوش دهم. اما باور کن امشب کار پیدا کردم. فردا جبران میکنم نه جیگری… دختر کجا بود؟ -…و در عین حال به من چشمک می زند
این یک موضوع کاری است!!! باشه خوشگله….حتما…بعدا میبینمت…منم همینطور…فعلا –
هوف میزنه و گوشی رو میندازه روی داشبورد. او مرا می خنداند. لبخندی میزنه و دست میکشه به لبم و
میگه:
جن من حالش چطوره؟ امروز چه کار کردی؟ –
من خوبم تا ساعت یک خواب بودم.
من واقعا آخرش گم شدم فعالیت ذهنی، فعالیت بدنی، فعالیت J*N*S*Y… من هلاک می شدم –
پس کیان من و کاوه را دیده است. من ناراحت می شوم. با عصبانیت مشتی به بازویش می زنم. در حالی که می خندد
می گوید:
چیه بابا؟ چرا گریه می کنی؟ –
: و بعد می خندد.
He puts a hand on his face and continues,
how professional you have become…. Well done – Well done
, I shout protestingly
…
Jooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
/ Why did you leave the party so quickly? برای انجام
کار خوب…؟؟؟؟؟؟
: ابرویش را بالا انداخت و نیم لبخند روی لبانش نقش بست.
خب حداقل میتونم ادعا کنم از اول همون حیوانی بودم که شما میگید …. شما چطور؟ از اول چی بودی؟ چه هستند
؟ به عبارت دقیق تر. الان چیکار میکنی؟ دکتر؟
او می خندد. زهر کلامش عذابم می دهد. جلوی کیان من کوتاهم. من همیشه کوتاه بوده ام. دست من همیشه برای او صاف است.
صورتم را برمیگردانم و از پنجره بیرون را نگاه می کنم. سکوت می کنیم تا به مقصد برسیم. هر دو
از دیدن آپارتمانش تعجب می کنم،
چرا اینجا؟ –
: حین پخش ریموت پارکینگ میگه –
اینجا راحتتر حرف میزنیم –
پس چرا خونه من نمونده بودیم؟-
…. لبخند می زند… همون کیان خوش اخلاق قبلی. اینقدر اذیتم نکن کوچولو پیاده شو –
در آسانسور، قیافه اش را زیر چشمانم چک می کنم. پیراهن آستین کوتاه کتان سرمه ای با شلوار جین تیره. بوی
با اعتراض می گویم: باید به من می گفتی که قرار بود بیایم اینجا. حداقل یک لباس مناسب می پوشیدم.
عطرش دیوانه کننده است،
او می فهمد که من او را تماشا می کنم. سرش را جلو می آورد و با چشمان گربه ای اش به صورتم خیره می شود.
چشمکی میزنه و
با شیطنت میگه
. و بینی ام را محکم فشار می دهد
: با سوالی به دست دراز شده اش نگاه می کنم. او می گوید با مهربانی
مانتو را به من بده –
: یادم می آید که جز تاپ چیزی روی بدنم نیست. اما بی تفاوت کتم را در می آورم. چشمکی میزنه و میگه
. … چه شبی خواهد شد اممممشششببب –
: در حالی که کتم را به چوب لباسی آویزان می کنم می گوید
… چقدر برات مهمم و الان تو درد می کشی –
نمی دونم چرا حرفش نشد؟ در دلم بنشین دوست ندارم ببینم کیان نسبت به من منفی است.
من نمی خواهم آنچه را که خودم دارم باور کنم
باور کن
. مبلمان سیاه اما مبلمان سفید. مطمئنم اتاق خوابش هم
همینطور است. همه چیز سیاه است به جز تخت که سفید است.
برای اطمینان از حدسم ناخودآگاه بلند می شوم و همان طور که فکر می کردم به اتاق می روم با این تفاوت که تخت یک نفره حالا تبدیل به تخت دو نفره شده است. با این
!!!… همه شیطنت های کیان کاملا ضروری به نظر میرسه
پس میرم سمت میز آرایشش. نیازی به انداختن سوزن نیست، در
!!!… چشمانم را برمیگردانم تا بالاخره آنچه را که میخواهم پیدا کنم.
شیشه عطر را می بندم و بو می کنم. از وزنش مشخص است که تقریباً خالی است. این عطر آخرین هدیه ای بود که به کیان دادم.
وقتی چشمانم را باز می کنم او را در آینه می بینم
. محاصره ام می کند و زمزمه می کند
…. هیس … من هم … نترس … نترس عزیزم –
ضربان قلبم وحشتناک است. تا جایی که ممکنه محکم بغلم میکنه و پشتم رو میماله….مثل همه سالهای گذشته
…اینجوری آرومم کرد
…نفدم آروم میشه اما قلبم نه. نمی دانم از ترس است یا
هر دو دستم را روی سینه اش می گذارم و بدون استراحت سرم را بلند می کنم. چشمان سبزش می خندد. او نیست
من می خواهم این همه مزخرف را ببینم. پس دوباره سرم را روی سینه اش گذاشتم و زمزمه کردم. ما می ترسیدیم که او دیوانه باشد –
حرکت دستهایش که گونه ام را روی بازوی برهنه ام نوازش می کند پوستم را قلقلک می دهد. نفس گرمش به گردنم می خورد
!… فکر نمی کنم خیلی بد بود. به هر حال بهانه ای شد تا خودت را در آغوش من بگذاری. می کنم
. دوباره سرش را نزدیک می کند و لاله
به غرور من می خورد. دلم می‌خواهد خودم را از آغوشش جدا کنم، اما فشار دستانش مانعم می‌شود
. آروم میگه… دلم برات تنگ شده دختر…
صورتش را آنقدر به شانه ام نزدیک کرد که بخار نفسش روی پوستم رطوبت ایجاد می کند. قلبم تند می زند. حتی
سریعتر از زمانی که هیجان زده یا می ترسم. منتظر عکس العمل بعدیش هستم اما هیچی…بوی عطر و هیکل درشت و
هیکل درشت و عضلانی اش احساسات زنانه ام را قلقلک می دهد. سرم را بلند می کنم. او به من نگاه می کند. چشمانش همچنان می خندند. نه
: می دانم چرا، اما احساس
ناامیدی
… سرم را به سمت صورتش می چرخانم و به لب هایش خیره می شوم. این مرد… کیان است…
او گوش مرا می بوسد دمای بدنم به نقطه جوش می رسد. تمام حواس بدنم بیدار شده اند. دستم بی اختیار روی کمرش می لغزد
واقعیت هرگز نمی توانم از آن فرار کنم… منتظر حرکت هستم. یک اشاره… تمام بدنم تشنه نوازش است. چشمانم را می بندم و
به سمت لب هایش می روم. تکانم می دهد و مرا دور می کند. صورتش مبهوت است. با زمزمه می گوید
…جلوه-
: و تکرار می کند
…جلوه-
: بازوم را می گیرد و با شدت تکانم می دهد و فریاد می زند
دختر سرت را بزن …. بزن به سرت … بزن … تو روی سر…نگار او با شنیدن این کلمات از خواب بیدار می شود –
“من شیطان هستم”. شدت شرم…تمام رفلکس های بدنم متوقف می شود
.
او همچنان شوکه و پر از علاقه به من نگاه می کند. طاقت ندارم و از اتاق بیرون می روم… باید برم؟ یعنی باید لباس بپوشم و بروم؟
ناامیدانه وسط سالن ایستاده ام. گاهی پاهایم به سمت در خروجی کشیده می شود و دوباره برمی گردم
. یک حباب خالی
به وسعت تمام وجودم در بدنم شکل می گیرد…بدون کیان….؟
وای خدا….نه خدا….نه…حتی یک روز رو بدون کیان نگذروندم…حتی تمام روزهایی که باهاش ​​قهر بودم…حتی تمام 6 سالی که خارج از کشور بودم. بدون کیان نمیتونم …
با شنیدن صدای باز شدن در اتاق خشک
میشم ….با شرم نگاهش میکنم….موهاش و صورتش خیس شده. خیلی خیس
وانمود کنم که دوش گرفته…اما لباساش انقدر خیس شده که فقط سرشو فرو کرده زیر آب….من با تو چیکار کردم
کیان؟ چگونه می توانم به بوسیدن لب های تو فکر کنم؟ چطور چنین اشتباهی کردم؟
: با صدایش به خودم می آیم
خانم زیبا کجایی با ما بمان! چرا ایستادی؟ -….لباش خندونه ولی چشماش نه….چشمای سبز قشنگش غمگینه…خدا منو بکش….خدایا
: به زور یه لبخند نیمه تمام میزنم روی مبل.
صدایش را از آشپزخانه می شنوم . –
: لرزش صدایم را کنترل می کنم و
از همان جا بله می گویم. مرسی –
او می خواهد اوضاع را کنترل کند. این را از رفتارش می فهمم. او می خواهد طوری رفتار کند که انگار هیچ
اتفاقی نیفتاده است … می دانم که هنوز در شوک است اما بیشتر از من به خودش مسلط است … من باید کاری انجام دهم … باید بپوشم
یک جوری این کار را بپوشانم.
: با دو نفر برمی گردد. فنجان های قهوه …. روبه روی ما می نشینند …. در دلم می گویم
کی از من می ترسی؟ آیا از خود فاصله می گیرید؟ –
: قهوه ام را زمزمه می کنم … گرمای آن کمی آرامم می کند. باید حرف بزنم … باید یه چیزی بگیم
… کیان … من –
: نگاه سرزنش گرش جلوی حرفم رو میگیره . با التماس نگاهش می کنم. سرش را پایین می اندازد و به آرامی می گوید
باشه؟ من آماده ام! توضيح بده… از اول توضيح بده -…
اين يعني او نمي‌خواهد در مورد كارهايي كه من كردم بشنود. برای توضیح چند نفس عمیق
بکشم؟ –
لبخند می زند. به پشتی مبل تکیه می دهد و دستانش را از دو طرف باز می کند و پشتی می گذارد. تمام تلاشم را می کنم
که به عضلاتش نگاه نکنم، او مراقب
تمام حرکات من است… با آن چشمان سبز ترسناک… روی زانوهایش خم می شود و
دست هایش را از روی ساعد روی ران هایش می گذارد. آرام و آرام می پرسد.
به اندازه کافی پلک نزده ام، چشمانم می سوزد… خدا را شکر حداقل اشک هایم سرازیر نشده اند… آنقدر نفس عمیق می کشم که حس می کنم
چرا اومدی؟؟؟؟ –
من میخورم….خیلی زیاد….ضربه بود….دوباره حباب بزرگ میشه.خالی میشم….مثل لاستیک پنچر شده
از دیشب چند بار این سوال رو شنیدم؟ صدها بار….؟؟؟ هزار بار…؟ نه! سه بار…!
فقط سه بار از حرفای سه تا مرد مهم زندگیم…ولی هیچکدوم مثل این آخری سنگین نبود…چرا فکر میکردم کیان
از دیدنم خوشحال میشه؟ چرا فکر میکردم فقط چند دقیقه برگردم…!.!!! او انجام می دهد؟ او حتی از بوسیدن من متنفر است
! چرا من اینقدر احمقم؟ واقعا چرا؟؟؟؟
کیسه های هوایی من در حال ترکیدن هستند. از نگاه خیره اش عصبانی می شوم. دستم را روی گلویم گذاشتم. من
می خواهم صحبت کنم، اما تارهای صوتی ام فلج شده و بلند نیست. دستش را دور شانه ام حلقه می کند و مرا به سمت خودش می کشد
می خواهم مقاومت کنم، اما نمی توانم. سرم را در آغوشش می گیرد و آهسته می گوید:
فکر
احمقانه نکن! حق نداری به من بدبین باشی… من فقط می خوام بدونم تو اون سر کوچولوی تو
چه خبره تموم شد؟ چه خبره که شال و کلاه گذاشتی تا فهمیدی کاوه داره ازدواج میکنه و برگشته؟ میخوای بهم بگی که
دلت برا مامان و بابات تنگ شده و برگشتی تو سرزمین خودت زندگی کنی؟ میدونی که نمیتونی بهم دروغ بگی
…بگو…من بزرگت کردم دخترم. من تو را بهتر از خودت می شناسم پس هدف واقعی خود را به من بگو
. به شدت خودم را کنار می کشم. ابروهاش به نشانه تعجب بالا میره
. با عصبانیت میگم
کی گفته باید همه چیز رو برات توضیح بدم؟ چرا باید همه چیز را بدانی؟ شما کی هستید؟ شما پدر هستید؟ –
برادر من؟ شوهرم؟ آیا نامزد کردی؟ دوست پسر داری تو حتی پسر عموی واقعی من نیستی. به چه حقی
تو زندگی من دخالت میکنی و توی افکارم سرگردان میشی؟
صورتش برای لحظه ای سرخ می شود. اما لبخندش را حفظ می کند و آروم شانه ام را نوازش می کند و آرام
می گوید:
فقط می خواهم تو را از این عذاب بیرون بیاورم… باشه… قبول… من هیچ کدام از این رابطه هایی که گفتی با تو ندارم
. من اصلا کاری ندارم…اما حتی دوست هم نیستم؟ منظورم این است که من هرگز در زندگی شما هیچ نبودم
؟ باشه… من نبودم… قبول دارم… اما بالاخره یه چیزی هست که راحت بیای خونه من…! شما به
اتاق خوابم…میایی زیر بغلم…میخوای اینو هم بگی مگه نه؟ یا… شاید این روابط با مردها عادی شده است! می بینم؟ من
شخص دیگری نبودم؟ درست؟
: من طاقت ندارم خدایا… طاقت این گوشه کنایه کیان را ندارم. طاقت ندارم … جیغ می زنم … از ته دل
… تو به تو کاری نداری … می گویم به تو ربطی ندارد –
چشمانش از عصبانیت برق زد
که بودی شما اشتباه می کنید … اضافه می کنید. فکر کردی بهت اجازه میدم هر غلطی که میخوای بکنی؟ در صورت لزوم،
. دست و پایم را ببند و تو را در این خانه حبس کن. اما دیگر اجازه اشتباه کردن را نخواهید داشت. دوباره تیشه به
ریشه هایت بزن بعد چند سال آواره خواهی شد. پس چی؟؟؟؟؟؟
: صدایش را شیرین می کند و مرا بازی می دهد
بلاهایی که سرم اومده رو فراموش کنم…!!! او چه نوع خارجی است؟ جایی که جز معاشقه و لگدمال کردن چیزی به شما یاد نداد –
همه ارزش ها و افتخارات. کی اینجوری شدی از لمس دست هر پسری سرخ و سفید می شدی… حتی اگر پسر من بود… اما از دیشب
تمام زیبایی و زیبایی و تمام تلاشت برای تحریک کاوه را
به رخ کشیده بودی . استفاده کردی این همان شغلی است که از امروز می خواستید
. اگر امروز به جای من پسر دیگری در آن اتاق بود چه اتفاقی می افتاد؟
موهایم سیخ می شد. آیا برای یادگیری این موارد به خارج از کشور رفتید؟ آره؟؟؟ آزاد باش از یکی مثل کاوه انتقام بگیری
آیا انتقامش را میگیری؟؟؟ به چه قیمتی؟
به بهای این که همه مردهایی که دیشب در آن مراسم بودند سر و دست می شکستند تا دقایقی به تو نزدیک شوند و سینه هایت را ببینند! به بهای این که به راحتی اجازه بدهی دستان کثیف
آن کاوه فانی به تنت دست بزنند و مستانه بخندند. آیا دامن خود را بالا می کشی تا همه بتوانند پاهایت را ببینند و آب از لب ها و گونه هایشان آویزان شود؟ اینها همه از عوارض است. بیرون رفتی تا خودت را درست کنی … کاملاً
بیرون
. کیان همیشه راحت بوده اما نه آنقدر که بخواهد همه چیز را با این وضوح ببیند
ما با این وضوح هم به خاطر صراحت آزاردهنده اش و هم به خاطر این احساس بی اعتمادی در چشمانش عصبانی هستم. دوباره داد میزنم
و می اندازد روی مبل. بر اثر برخورد شدید با دسته مبل سرم از جا بلند می شود…می خواهم سرش داد بزنم
دوبارهمیخوای بگی فاحشه شدم؟ میخوای بگی مثل آدمای بد رفتار میکنم؟ آره حق با توست.. من فاحشه ام… من هستم
فاحشه… من خرابم… اما این تنها راه انتقام از کاوه است. اگه لازم باشه خودم رو به همه مردای کره زمین نشون میدم
که پیشنهاد میکنم اون عوضی رو نابود کنن…
مشتی که به دهنم میخوره به راحتی کور میشم…از نگاهش میترسم. رگ گردنش بیرون است. پیشانی او
نبض دارد. مشت گره کرده اش آماده است دوباره فرود آید… می دانم باید بدوم. بلند می شوم. ولی مچمو میگیره
. بلند شو کیان میخوام برم. ترکم کن –
: پوزخندی میزنه و میگه
اما به من مهلت نمی دهد … دستانش را دو طرف من می گذارد و بدنم را می پوشاند …. با دست پشتم به او ضربه می زنم …. اما
حتی یک میلی متر هم تکان نمی خورد… شعله های آتش از چمن چشمانش بیرون می آید. با عصبانیت
… زل میزنم تو چشماش
نمیخوای خودتو به مردها معرفی کنی تا کارت تموم بشه؟؟؟ خوب، چرا اول من نه؟ فکر کردی من پسرم؟
«پیامبر من، آیا باید نیمه برهنه جلوی من راه بروی و وانمود کنی که با تو مثل سیب زمینی رفتار می کنم؟ نه عزیزم… سه شب متوالی تختم خالی نبود
!!! فکر میکردم ارزشت بیشتر از حرفای که با چشمای همسفر نگاهت میکنی…اما مثل
نه…تو هم از اونایی هستی که هرشب خودشونو با یه تراول 50 تومنی حراج میکنی…
خودت . چرا از این فرصت استفاده نمی کنید؟ تا زمانی که من بخواهم معشوق من خواهی بود و در خدمتم هستی
… در عوض به تو کمک می کنم تا انتقام کاوه را بگیری و به جان ماهان برسی… البته بعد از سیر شدن از تو
اجازه داری. برو پیش ماهان…چون تا وقتی با من قاطی نکنی…چطور؟؟؟؟ آیا معامله
پذیرفته شده است؟
که احساس می کنم پوست دور پلکم پاره می شود و چشمانم از حدقه بیرون می زند… به کیان و پوزخند وحشتناکش در کمال ناباوری !
همین چند دقیقه پیش داشتی منو قورت میدادی! حالا چطور؟ –
من وحشتناک به نظر می رسم! هر چه سعی می کنم چیزی بگویم جز صداهای نامفهوم و ضعیف چیزی از گلویم بیرون نمی آید
. به سختی دستم را بالا می آورم تا او را بزنم… اما او با عصبانیت دستم را عقب می اندازد و
وزنش را روی من می اندازد.
نفسم را برای چند ثانیه حبس می کنم. صدای کیان را از ته چاه می شنوم.
معامله
از این به بعد معتبر است
. منو میزنه… میخنده و آروم میگه
: با مشت به سینه اش زدم. من به تو اعتماد کردم.. گم شو اونور…
به کاوه رحم کن… تو از او کثیفتر… حقیر…
اثری از سبزی چشمانش باقی نمی ماند. کاملا قرمز هستند. مثل آتشفشان… دستش را روی گلویم می گذارد و…
لب هایش دهانم را می بندد. حس میکنم لبام داره ریش میشه… قدرت واکنش ندارم…
نفسم تنگ شده میفهمه. سرش را بالا می گیرد و روی مبل می نشیند. فکر کنم تخیلش را از دست داده اما
با یک حرکت بلوزش را در می آورد. من می دانم که در مقابل این همه نیرو قدرتی نخواهم داشت
. دستش را به بالای من می آورد. التماس میکنم
نکن کیان… تو خدا…
او بدون توجه به اشک های من، بالاپوش مرا در می آورد. انگشتای داغشو روی پوستم میکشه و لباشو میذاره روی نافم
نه کیان… نه… خدایا…
یه لحظه تو چشمام نگاه میکنه…میخواد بند لباسمو پایین بیاره…با دوتا دستم دستشو میگیرم.. قدرت بیشتر
و به آرامی بالا می آید. همزمان دستش را به سمت شانه ام هدایت می کند و قفل لباس زیرم را باز می کند. با
: ناله می کنم
حتی حرف نمی زنم … فقط گریه می کنم. دستش را آزاد می کند و می گذارد روی بازوم…دست دیگرش هم…با یک حرکت بلندم می کند
و روی مبل می گذارد…با این حرکت لباس هایم می افتد. می خواهم او را در آغوش بگیرم اما دستانم
در چنگال های قوی او گیر کرده اند. به چشمانم خیره می شود. دندان هایم به هم می خورد … چانه ام می لرزد … دستانم می لرزد …
میلرزه…تمام بدنم میلرزه…لرزشی عصبی که 6ساله دارم ازش رنج میبرم و فقط کیان ازش خبر داره
…میلرزم و من گریه کردن. ژالهو زمزمه می کنه
–
..دارم می لرزم …
بغلم می کنه … سفت و خشن
..میلرزم
..موهایم را میبوسد
..میلرزم
نترس جللو نترس عزیزم بیکارم –
..میلرزم
اشتباه کردم ببین من اشتباه کرد…آروم باش…به من نگاه کن…کیان…میتونم بهت صدمه بزنم؟ –
..و من هنوز دارم
میلرزم دستشو میذاره زیر پایم و بلندم میکنه و روی پاهاش میذاره. بدون توجه به تنه برهنه ام در دامان او فرو می روم.
می لرزم و ناله می کنم … می لرزم و مشت می کنم … مشت می زنم و فریاد می زنم
… چرا؟ چرا؟ چرا؟ بوسه های مکررش را به سر و صورتم می شنوی … دوباره مشت می زنم … دوباره ناله می کنم … دوباره … جیغ می زنم
و او فقط پشتم را نوازش می کند و من چیزی نمی گویم ، من نه نمی دانم چقدر گذشته است سرم را از روی سینه اش برداشتم. من میگیرم. از دیدن پیراهنی که به تنم پوشیده متنفرم.
سرش را به پشتی مبل تکان داد و چشمانش را بست. می خواستم از روی پاهایش بلند شوم که پرسید
کجا؟ –
جواب نمیدم و بلند میشم. دستش را دور شکمم حلقه می کند و مرا به سمت خودش می کشد. دوباره در آغوشش.
: من می روم دور. سرش را به پشت می‌گذارد و می‌گوید:
«بگذار کمی آرام‌تر شوم».
ما به این سکوت محتاجیم
با تو هیچ آرامشی پیدا نمی کنم… بگذار بروم. بذار برم. ممکنه مامان بره خونه منو نبینه نگرانه –
: همینطور که تو بغلم گرفته خم میشه و گوشیشو از روی میز برمیداره –
سلام خانم زندایی…خوبی؟…آقای عزیز…میخواستم بگم که تاثیر امشب برام میمونه…نه…نه…هیچی -این
اتفاق نیفتاد. گفتگوی ما خیلی طول می کشد. انشاالله در آرامش باشی…سلام بفرست…
: راحت باش! من لبخند می زنم. با ناراحتی می گویم
از زندگی من چه می خواهی؟ حیف که پدر و مادرم اینقدر به شما اعتماد دارند. خوب جوابشونو دادی… ولش کن… دارم خفه میشم – چروک شدن صورتش رو حس
میکنم
… از عصبانیتش میترسم. سعی می کنم بلند شوم … با خشونت هلم می دهد و سرد است
: می گوید
… باید اینجا خفه شوی … چون اینجا زندگی می کنی –
من قدرت مبارزه و جنگیدن را ندارم. خسته ام… خسته و ضعیف… باید دوباره سرم را روی سینه اش بگذارم و
با بازدم عمیق نفسم را بیرون دادم…از لرزش سینه اش میفهمم داره میخنده. دوست ندارم دلیل خنده اش را بپرسم
… به طرز ناخوشایندی پوز می زنم و سعی می کنم کمی دست هایش را شل کنم. دستش را کمی رها می کند و در حالی که
با صدایش می خندد می گوید
… اینقدر به سینه ام نزن خاله سوسوکه … قلقلک می دهم –
اوهومی که سرد میگه یکی میخورم….انتظار این جواب رو نداشتم…منتظرم نه…بگو غیر ممکن
نمیتونم خودمو کنترل کنم و لبخند میزنم… در حالی که چشماش هنوز بسته هست دستشو میگیره روی گونه ام میذاره و
میگه
: آروم…
یواشکی میخنده.
کیان واقعا میخواستی این کارو بکنی؟ –
گفت میخواستم بترسونمت که دیگه چیزی نگی. اما گفت: اوهوم…یعنی آره…یعنی آره…یعنی داره سعی میکنه ….
چشماش رو از زل زدن من باز میکنه میخنده و میگه
من
چی میگم در باره؟
آیا چشمان خود را مانند نعلبکی گرد می کنید؟
گفتنش سخت و سنگین است، سرش را تکان می دهد و می گوید
آری، اگر پا می گذاشتی، اگر التماس نمی کردی، اگر اشک نمی ریختی، اگر آن طور نمی لرزید.
….مطمئن باشید کار را تمام می کنم. تو باید به من ثابت میکردی که همه ی حرفایی
که زدی… ساختگیه… دروغه… مزخرف… میخواستم بفهمی و بفهمی که اینطوری نیستی… که نیستی. اونجوری لباس پوشیدم…
لباس بپوش و بازم لاس بزن، تو بلد نیستی لوس بشی… بهت پیشنهاد دادم با من باشی… با من که میخواستی
بقیه… حالا خیالم راحته… از کاری که کردم پشیمون نیستم. چون با رفتاری که تو این دو روز ازت دیدم
بیا ببوسیم…در عوض کمکت میکردم…معامله بود…مثل همیشه…میتونستی این پیشنهاد رو قبول کنی و به چیزی که
میخواستی برسی. .. ولی نمیتونستی… سعی کردم آهسته جلو برم تا تحریک بشی… قدم بزنم… اگه تو بودی به
من میدادی… در این صورت میکردم. مطمئنم که ظاهرم مرده بود… پس مثل همه دخترها با تو رفتار می کردم
… دیگه اسمش تجاوز نبود … خودت خواسته بودی … اما نمی تونستی … تو که حاضر بودی خودت را به هر مردی بسپاری
.. جلوی اولی … از ته دل مطمئن بودی که هیچوقت بهت صدمه نمیزنه… شک کرده بودم
… میدونم غرورت جریحه دار شده… اما باید این لباس رو از تنت در میاوردم.
من شک کرده بودم و به هیچ وجه نتوانستم این شک را برطرف کنم. اما الان مطمئنم… تو گرگ نیستی… تو فقط
در لباس گرگ راحت باش تا همچنان همان قیافه پاک و معصوم را داشته باشی. تو نشون میدادی من میشکستم و واقعیتتو میدیدم..اگه واقعیت چیزی خلاف میل من بود مطمئن باش که
اینقدر
ازت متنفرم
. تازیانه و شکسته … خوردی
کیان … تحقیرم کردی ضعیفم کردی
… بی وجدان هلم دادی
. دارم..دوست ندارم. اما من آن را به تاپ خود ترجیح می دهم
.
..وای
پاهایم طاقت وزنم را ندارند….دارند میلرزند…مثل قلبم…نمیتونم قدم بردارم…زانوهایم خم میشوند…
بوی خوبی میدهم عطر، لعنتی، روی زمین می نشینم. با ترس به سمتم می آید. خم می شود و می خواهد بازوم را بگیرد … با نشان دادن کف دست جلوی او را می گیرم
… کلافه دستش را در موهایش فرو می برد و دوباره روی مبل می نشیند. دستم را روی میز می گیرم و به سختی بلند می شوم
…
به اتاق خواب کیان می روم. آن را قفل کن و من همچنان دستورات متجاوزم را دنبال می کنم،
از ترس لمس دست او
به بازویم از خواب می پرم. زیر سرش می گذارد و با دقت به من نگاه می کند
: صورت نگران و وحشت زده ام می خندد. سرش را نزدیک می کند و می گوید: پس آن خانم شایر کجاست که می خواست به جنگ این همه مرد دنیا برود؟ من اینجا چیزی جز یک موش ترسیده نیستم –
نمی بینم
پاهایم را در شکمم جمع می کنم. دوباره گریه می کنم … دوباره اشک … رنگ چشمانش تغییر می کند … می خواهد
اشک هایم را پاک کند اما دستش را کنار می زنم.
بلند می شود، بالش را پشت سرش می گذارد و در حالی که پاهایش را دراز می کند به آن تکیه می دهد.
چند دقیقه ساکت میشه تا هق هقم آروم بشه…بعد با صدای همیشه آهسته اش میگه:
منو ببخش نمیخواستم اذیتت کنم! فکر می کنی برای من آسان بود؟ آسیبی ندیدم؟
میدونی از دیشب خوابم نمیبره؟ افکارم هزار جاست… اعصابم خورده… نمیدونم کیه؟ اما بالاخره یک روز دلیل این کار خواهد آمد
هنوز ساکتم… میترسم… اونقدر که هیچ بازخوردی نمیتونه ضربان قلبم رو آروم کنه. او به دلیل تنفس تند من متوجه حال بد من می شود
فهمی و امیدوارم به من حق بدهی و آن روز مرا سرزنش نکنی… می بخشمت؟ می بینم؟ کی میبخشی؟
احساس پوچی تمام وجودم را گرفته است… درست مثل کسی که در سیاهی کهکشان رها شده است… از کیان متنفرم و دوستش دارم
… نمی خواهم ببینمش و می توانم. نمی بینمش… چگونه می توان این احساسات متضاد را آشتی داد؟؟؟؟
دستش را روی موهایم می کشد،
گرسنه نیستی؟ برات غذا سفارش دادم اما دیدم انقدر عمیق خوابیده ای که نمی خواستم بیدارت کنم –
… از کشوی کنار تختش یک قرص در می آورد. مجبورم می کند بنشینم.
قرص رو با یه لیوان آب میبره سمتم و میگه
آروم باش. بخور تا کمی آرام شوی –
یک علامت تعجب به بزرگی خود کیان در سرم نقش بسته است! کیان و آرامش بخش؟ این مرد بی فکر چطور؟ ولی
یه دفعه یه لامپ روشن میشه… میگه سه شب متوالی تختش هیچ وقت خالی نمیشه… احتمالا به خاطر رختخواب های رنگارنگش.
: او نیاز دارد … قلبم درد می کند. صورتم را برمیگردانم و با عصبانیت می گویم
نمی خواهم
. قهقهه هایش بلندتر می شود
. اگر بخواهم به شما آسیب برسانم، چرا باید شما را بیهوش کنم؟ آیا فکر می کنید در همین حالت هستید؟
. تا کی میتونی مقاومت کنی و ادامه بدی کوچولو؟
طمع را در صدایش تشخیص می دهم. درد سینه ام را قطع کرده است. با حسرت به قرص دستش نگاه می کنم
… نیازی به آرامبخشی که به دوست دخترت میدی ندارم کیان خان … یه جور دیگه آرومم کن دارم
: انگار اوج نگاهم رو میخونه … بازم مهربون. دوباره قرص را نزد من می گیرد و آرام می گوید
بیا عزیزم. این را بخور لطفا… آنقدر قوی نیست که غش کنی، فقط آرامت می کند. چی خوردی –
میرم بیرون. شما هم در را قفل کنید. یک صندلی زیر دسته اش بگذار تا به هیچ وجه نتوانم وارد شوم. خوب است؟
نه! این راه خوبی نیست! نمیخوام تنها باشم…میترسم…از رفتنش میترسم…میترسم بمونه…قرص رو میبوسه…”مطمئنی
؟ ”
رضایت لبخندی روی لبانش می زند. لیوان آب را روی تخت می گذارد و بالش را برمی دارد تا برود. ولی پشیمون میشه
… برمیگرده … منو دراز میکشه … پتو رو تا گردنم میکشه … روی ما خم میشه … احساس میکنم میخواد
:بوسم … بوسه های معمولی برادرانه…اما وسط می ایستد و آرام می گوید
! شب بخیر خانوم کوچولو-…قلبم جیغ میزنه….نذار بره…! هر چه هست و هر که هست کیان
حالتی بین نشستن و خوابیدن.
: صدایی از گلویم بیرون می آید
!!! کیان-
: تکرار اسمش آرومم میکنه. انگار نیرو به رگهایم تزریق شده است
. چشمای سبزش تو تاریکی شب ترسناکه
عزیزم
. زمزمه می کنم.
نرو … اینجا بمون … من … می ترسم –
نگفتم از تو می ترسم … نگفتم می خواهم از ترس تو به تو پناه ببرم. … مثل بچه ای که مادرش کتک خورده اما باز هم
دستش را رها نمی کند. کند
: می خندد و با شیطنت می گوید
من با سرش موافقم. برمی گردد و بالش را دوباره روی تخت می گذارد و به آن تکیه می دهد… این بار…
دستم و زمزمه می کند: ”
بیا اینجا موش کوچولو
” و به سینه پهنش اشاره می کند. نقطه ضعف من را خوب می شناسد…
. آروم… لباشو میذاره روی موهام… انگار هر دو یادمون رفت که
نه من دیگه شبیه 4 سالمه و نه اون 21 سالشه….صدای دلش مثل لالایی میاد… فقط چند تا چند ثانیه قبل از اینکه بخوابم
… نمیدانم کجا خوانده ام فکر می کنم
… شگفت انگیز است… فقط در آغوش گرفتن یکی به تو آرامش می دهد.. کی به بدترین شکل ممکن اذیتت کرده
اولین خاطره زندگیم مربوط به چهار سالگیمه… مامانم از صبح گریه میکنه… پدرم راه میره و گوشی داره
حرف میزنه… با همه چی میدونم کودکی ام که اتفاق بدی افتاده است… گوشه مبل اتاق نشیمن را خم کرده ام… می ترسم.
ام…هیچکس به من توجهی نمی کند…پدرم چیزی در گوش مادرم می گوید و او با عجله به سمت اتاق می رود و وقتی برمی گردد. ، او
لباس پوشیده و آماده است. آنها می خواهند مرا تنها بگذارند، اما
وقتی کاپشن خز سفیدم را در دست پدرم می بینم، خیالم راحت می شود… مادرم لباسم را در می آورد و به سوالات زیادم پاسخ می دهد:
کجا داریم می رویم؟ فقط میگه
!…خونه خاله –
خونه خاله هم همون محله اساتید دانشگاهه. مادر تمام راه گریه می کند و پدر سیگار می کشد… یعنی
چی شده؟ تو خونه خاله اوضاع فرق می کنه… همه لبخند می زنن… همه خوشحالن و می خندن… اینجا چه خبره؟
همیشه و این بار مرکز توجه بوده است
پسری روی کاناپه نشسته … از من بزرگتر است … خیلی … دستش را گچ کرده و به گردنش انداخته اند. صورتش
زخمی است… همه به نوعی سعی می کنند توجه او را جلب کنند. اما ساکت است و سرش پایین است… کنجکاو است.
برم پیشش و بشین کنارش … سیر شده از تنقلات و غذاهای خوشمزه… حتی چیزها
… شوم… می روم جلو… اما از اخم هایش می ترسم و برمی گردم. از بغل مادرم آویزان هستم.
مامان این پسر کیه؟ –
: مامانم زانو میزنه…چشماش هنوز نم دارن….در حالی که کاپشنمو در میارم میگه
این پسره از این به بعد بچه خاله نعیما و عمو علیرضاه… باید خیلی دوستش داشته باشی و با او مهربان باش
-… چرا کنی
اینقدر بی ادب است؟ –
…بی ادبی نیست عزیزم. اینجا کسی رو نمیشناسه…باید باهاش ​​دوست بشی تا خوشحال بشه -…
احساس میکنم مهمم…احساس قوی میکنم
که خوردنش برام حرامه… تعجب میکنم … خیلی ها او را دوست داشتند … پس چرا او نمی خندد؟
دیدن 4 انگشت بیرون زده از گچ برام جالبه… با احتیاط دستم رو نزدیکتر می کنم و لمسشون میکنم
… بی حوصله نگاهم میکنه. چشماش نظرمو جلب میکنه…چرا این رنگه؟ متفاوت است.
دستم را به سمت صورتش گرفتم. دوست دارم سبزی چشمانش را لمس کنم… اما پلک هایش را می بندد و
با عصبانیت می گوید:
نکن عزیزم…می خواهی کورم کنی؟ -از
متلک زدنش میترسم…لبامو جمع میکنم…در حالیکه رو به رویش رو زانو نشسته ام دستامو بغل میکنم…میفهمه که:دارم ادرار میکنم
…لبخند ضعیفی میزنه. و میگه
… خب چشمام درد میکنه دختر کوچولو. نباید انگشتت را در چشم کسی بگذاری –
با همان غرور می گویم
چرا چشمانت این رنگ است؟ چرا مثل من نیستی؟؟؟-
: لبخندش عمیق تر میشه. چشمکی میزنه و میگه:
چشمان من مثل چشمان گربه است … از گربه نمی ترسی؟ –
: می خندم و سرم را به نشانه نفی تکان می دهم و می گویم
… اما تو از گربه زيباتري – اين بار بلند مي خندد… دست خوبش را به صورتم مي برد و لبم را مي کشد… با چهار انگشت بيرون زده
با گچش بازی می کنم… برق گردنبندش چشمانم را خیره می کند… دستم را دراز می کنم… اما نمی رسد… ناخودآگاه بلند می شوم و روی پایش می نشینم
و بلافاصله سرم را داخل می کنم. یقه اش … زنجیر طلا با
یک آویز به شکل برج ایفل … انگار دستم دارد پوستش را قلقلک می دهد … دستش را دور کمرم حلقه می کند و
صورتش را نزدیک می کند:
انگشتاش رو می کشه. روی پوست گونه‌ام و آهسته می‌گوید
آیا مرا می‌بوسی؟
اسمت چیست خانم خوشگل؟
: در حالی که می خواستم دستم را به زنجیرش برسانم سریع می گویم:
”
ببوسه بدم می آید… اما حرف های مادرم را یادم می آید… باید خوشحالش کنی… سریع لب هایم را جمع می کنم و صورتم را برمی گردم به سمت.
برمیگردم سمتش… خنده هاش شدیدتر میشه.اول انگشتشو میذاره روی لبم بعد خودش…تو بغلم:
لبم رو میکشه و میبوسه…همون موقع
اسمتو میپرسم چی؟-
: منو از خودش جدا می کنه و با چشمای گربه ایش بهم خیره می شه
.!!!… کیان -…
چهار ساله بودم که با آغوش کیان آشنا شدم
او هفت ساله است در می زنم و قفلش می کنم و می نشینم روی تخت
حرصم را خالی می کنم روی بالش و پرتش می کنم …. عروسکم را بغل می کنم و هق هق می کنم که خوابم می برد ….
از صدای در زدن مادرم بیدار می شوم جهلو… این در را باز کن… کی به
تو
اجازه قفل در را
داده است ؟ – این
در
نمیشه عزیزم…تو هنوز کوچیکی…لبای قشنگت رو خراب میکنه…بذار بزرگتر برات قشنگتر بشه -…من
بچه نمیخوام. ..اگه بچه بودم مدرسه نمیرفتم…چطور خانمها رو سرخ میکردی دانشگاه میری؟ منم میخوام
برم مدرسه : رژگونه میپوشم و میرم مدرسه
: بی دست و پا بودن رو تو صدای مامان میبینم
… عزیزم من بزرگم … تو که اجازه نمیدی برم با آرایش به مدرسه … معلم و ناظم شما را دعوت می کنند -:
? رژ لبتو نزن بیرون نمیرم –
:مامان آروم میگه
در حالی که پشت در ایستاده ام، پایم را به زمین می زنم و می گویم
… پس من هرگز از این اتاق بیرون نمی روم … شام هم نمی خورم –
دوباره به رختخوابم می روم و عروسکم را در آغوش می گیرم … حوصله ام سر رفته … احساس تنهایی می کنم و احساس می کنم
هیچکس مرا دوست ندارد. .. عذابم می دهد،
: دوباره در می زند… این بار صدای کیان را می شنوم.
بیداری یا خواب؟ –
سریع می پرم و در را باز می کنم… دستش را می گیرم. او را به داخل اتاق می کشم و با همان سرعت در را قفل می کنم
…
با دقت و با لبخند به کارم نگاه می کند. به محض اینکه از در خیالم راحت شد، خودم را در آغوشش می اندازم و ناله می کنم
: “من
چرا امروز اینقدر دیر آمدی؟ فکر میکردم دیگه نمیای…نمیدونی منتظرت هستم…؟ –
: او مرا بلند می کند و من روی میز تحریر می نشینم. او هم روی صندلی می نشیند.. با لبخند همیشگی اش. میگه
… ببخشید خاله سوسوکه… امروز خیلی سرم شلوغ بود… حالا بگو چی شد؟شنیدم دوباره گردگیری کردی –
جای خودم را دوست ندارم… عادت ندارم با این فاصله باهاش ​​حرف میزنم…از روی میز میام پایین و روی پاهاش میشینم موهامو
از چشمام کنار میزنه و میگه
ببینم این شیطان کوچولو چه کرده که مادرش اینقدر عصبانی است؟ براش تعریف کن –
برام توضیح بده این شیطون کوچولو چیکار کرده که مامانش اینقدر عصبانیه؟ من توضیح می دهم . اشک
: تو چشمامه…میفهمه…دوتا چشمامو میبوسه و میگه
بیا باهم معامله کنیم…یه کاری میکنم که خوشحالت کنه بیشتر از رژ لب زدن. در مورد آن چطور؟ –
: وسوسه شدم او معمولا همیشه چیزی وسوسه انگیز در آستین خود دارد. مشکوک و ناراضی می پرسم
چه خبر است؟ –
از این به بعد یه شب میام میون دنبالت می ریم تو زمین بازی با هم بازی می کنیم… البته بعد از اینکه
مشقت رو نوشتی… چطور؟ سپس قول می دهم که هر وقت وقت شد بهترین رژ لب را برای شما بخرم. خوبه؟
:
عالی…ممنونم کیان…عالی-
: خوشگلش چشمای سبزم برق میزنه و لبامو میکشه و میگه:ولی دو تا شرط داره…دیگه اجازه نداری بری لوازم آرایشی مامانت…از این به بعد وقتی عصبانی هستی قفل نمیکنی در اتاقت… چون مادرت نگران خواهد شد.
» آیا قابل قبول است؟
ابروهایم را کمی درهم می کنم و دو چهار تا می کنم… رژ لب می خواهم اما نمی توانم با کیان بازی کنم
: رد می شوم … با ناراحتی می گویم
… باشه –
می خندد و بغلم می کند
: و همینطور که می آید بالا او زیر گوش من است می گوید
… معامله از این به بعد معتبر است –
..ده ساله شدم
حالت تهوع و استفراغ و ضعف و سرگیجه امانم را قطع کرده است… بابا برایم دارو خرید اما حالم خوب نمی شود. میگه باید
آزمایش بدم … باید خون بدم … گریه میکنم … نمیخوام … خوبم … به خدا خوب میشم … قول میدم
تا فردا حالم خوب باشه… اما خوب میدونم حرفم فایده نداره و پدرم همون کاری که گفته انجام میده … مخفیانه
به سمت تلفن میرم و با ناراحتی به کیان زنگ میزنم
. با دیدنم نگاهی سرزنش آمیز به پدر و مادرم میندازه… به سمتم میاد و دستای کوچولوم رو میگیره
…و میبوسم…خودمو میندازم تو بغلش و هق هق میزنم و میگم
…نه.. .نه ازمایشگاه…بدون خون-
: موهام رو نوازش میکنه و آروم میگه
…باشه…باشه…هرچی میخوای-
:با چشمای اشکبار نگاهش میکنم
راست میگی؟ –
: به من لبخند می زند و می گوید
… بله دل کیان عزیز. اگر ما را نمی خواهید، ما نمی رویم. اما من پیشنهاد بهتری دارم… بیا معامله کنیم-
: چشمک می زند و ادامه می دهد.
فردا صبح خودم میام دنبالت
:سریع صورتم رو به هم میزنم…با دستای اخماش ابرومو باز میکنه و میگه
. با هم به آزمایشگاه می رویم. صبر کن… هنوز کارم تموم نشده… با هم میریم آزمایشگاه
. گوشم
حتی یه ذره بهم میگه… قول میدم برات رژ لب هر رنگی و هرچقدر دوست داری بخرم…
هرجا بخوای میبرمت. تو باختی و باید
: دوباره چشمکی میزنه و میگه
اگه درد نداری بذار گردنتو گاز بگیرم –
کاری کنی…: سکوت می کند و با شیطنت نگاهم می کند. با کنجکاوی نگاهش می کنم
باید چکار کنم؟ –
وسوسه رد بشم خرید رژ لب…قبول دارم
ذهنم کاملاً از امتحان پرت شده است… دوست دارد گردنم را گاز بگیرد… همیشه وقتی بخواهد اذیتم می کند.
یواش یواش اینکارو میکنه…میدونه چقدر غر میزنم…ذهنم مشغوله…کیان همیشه مخالف خریدن رژلب بوده نه
و نهایت لذتش گاز گرفتن گردن منه…این پیشنهاد یعنی که کیان مطمئن است که من هیچ دردی احساس نمی کنم … در نتیجه
رژ لب بخر و او مرا گاز می گیرد … بنابراین می توانم سرش را کلاه بگذارم و بگویم درد دارم … پس رژ لب است. خوب.
…شاد
…لبم رو میکشه و تو گوشم زمزمه میکنه
…با اینکه مطمئنم برنده میشم اما بد نیست به رژ لب هم فکر کنم-…نمیتونم
وقتی نوبت من می شود و اسمم را صدا می زنند با ترس و التماس نگاهش می کنم … هر دو دستش را می گیرم … لبخند می زند
و می گوید
… خودت را برای گاز آماده کن –
وقتی وارد اتاق می شویم و تعداد زیادی را می بینم لوله های پر از خون روی میز، هول می کنم می ترکد… بلوزش را می گیرم و
: التماس می کنم
… کیان را نمی خواهم … رژ لب نمی خواهم … خدا خیرت بده –
: جلوی ما زانو می زند و اشک هایم را پاک می کند و می گوید
به محض بسته شدن در ماشین بغلم می کند و به سمت گردنم می دود … می خندم و گاز می گیرم … نیش محکم
… باور نمی کنی من؟ آیا تا به حال به شما دروغ گفته ام؟ قول میدم اصلا دردی احساس نکنی
: روی صندلی می نشیند و با دست به پایش می زند.
بیا اینجا بشین روی پای من… تو
چنین چیزی را نمی فهمد من
می گویم. صداش داره منو نوازش میکنه
. تموم شد عزیزم زندگی من تمام شده است.
جرات ندارم به دستم نگاه کنم. پنبه را برایم می گیرد و بلندم می کند. می پرسد آیا
درد دارد؟ –
شرایط و ضوابط رو یادم رفته… در حالی که عجله دارم، راستش میگم نه… چشماش برق میزنه و هیچی نمیگه تا بنشینم… چنگ میزنه… چه
جوریه
. کیف بود… حالا در داشبورد را باز کن -…
از دیدن بسته کادو پیچیده شده هیجان زده ام و سریع کادو را پاره می کنم
… گردنم را می گیرد و تمام موهای بدنم را می کند… دوباره می کشم. : موهایش را مرتب می کند و می گوید
… یک کیسه پر از رژ لب های کوچک با رنگ های مختلف -…
زبانم از خوشحالی بسته است…می خواهم کیف را باز کنم بازش می کنم و ناگهان نفسم خالی می شود
: با حسرت می گویم
… اما شرط را باختم –
: ​​در حالی که اخم کرده بود. شروع میکنه و میگه
خدا میدونه تا کی باید بهت باج بدم… تو فقط اجازه داری وارد اتاقت بشی. از آن استفاده کنید. وای اگه
من بیرون روی لب هایت رنگ می بینم… دوست داری کجا بروی؟
وای دوستت دارم…
هفده سالمه
تو حیاط تنها قدم میزنم. چهار شب است که کیان را ندیدم. فقط تلفنی حالم را می پرسد. خودش و من رو بهانه می کنه
…ولی باورم نمی شه…دیروز انقدر دلم براش تنگ شده بود که رفتم مدرسه اش. میدونستم کلاسش کی تموم میشه
…هوا خیلی سرد بود…ولی دیگه طاقت نداشتم…از دور دیدمش. …کیان را از هزار کیلومتر دورتر در میان هزاران نفر می بینم
تشخیص دادم… با شوق به سمتش دویدم… اما… دست دختری تو دستش بود… حرف میزدن و میخندیدن… در رو باز کرد
. ماشینش … برای او … گازش گرفت و رفت !!!!!… کیان … من … نتیجه
آیا شکنجه ای بیشتر از آنچه برای دیگران پیش چشمان شما می آید
ندیده اید ؟
داخل…از درون سوختم و از بیرون یخ زدم…عشق کیان تقسیم شده…کوچکترین قسمتش برای من..اخیرا که
میاد من با گوشیش راه میره…اغلب اس ام اس بازی میکنه یا میره بیرون و حرف میزنه. زند … با
یکی که نمی دونم کیه ولی صدای نازکش رو از پشت گوشی می شنوم … بدم میاد که دیگه بغلم نکنه
… میگه زشته … تو بزرگ شدی… نمیفهمم ربطش چیه…آدم های درشت بغل نمیکنن
…هزاران بار…کیان…کیان…کیان
بغل میخوان؟
روی نیمکت رو به پنجره اتاق کیان می نشینم…چراغ روشن است…اما نمی توانم خودم را ببینم…اسمش را زمزمه کنم…اشک هایم سرازیر می شوند…صورتم یخ زده می
توانم چهار روزه از گلو درد نفس نمیکشم… حتی نمیتونم آب بخورم. دهنم رو قورت میدم… دیشب تا صبح مامانم اسپری کرد
…اشکم سرازیر شد…صورتم یخ زده اما دلم میسوزه…هوا وحشتناکه
صدای نفس کشیدن یکی بند میاد. حواسم…سریع اشک هایم را پاک می کنم…کاوه پندار پسر دکتر پندار یکی از
همکاران پدرم با کاپشن و شلوار اسپرت جلوی من ایستاده و با تعجب به من نگاه می کند.. از سرخی صورت و تنفسش مشخص است
: که مشغول دویدن بود… چشماشو ریز میکنه و میگه چیکار میکنی خانم شمایین. ؟” چرا تو این سرما اینجا نشستی؟ اتفاقی افتاده؟-
: حوصله ندارم … آروم بلند میشم و زیر لب میگم
… نه چیز مهمی نیست با اجازت –
گفتم …. هر وقت چشمامو باز میکنم امیدوارم کیان رو ببینم اما حتی به من زنگ نزده…
… قلبم داره میفشره.
روز پنجم حالم بهتر شد…روی تخت نشسته ام و پاهایم را دراز کرده ام…هنوز احساس می کنم می لرزم…
هر وقت چشم باز می کنم امیدوارم کیان را ببینم… اما حتی به من زنگ نزده است… سوپی را که مادرم برایم آماده کرده بود، وقتی در باز شد و بدن کیان دراز شد، می خورم. در چهارچوب در
… می بینم
دلم می لرزد … دستم هم … سرم را پایین می اندازم و وانمود می کنم که مشغول سوپم هستم … وارد می شود و در را می بندد و با
خوشحالی می گوید.
به خانم خوشگلم که زبونشو خورد یه موش کوچولو مثل خودش… حال جن من چطوره؟ بیمار-
نمیبینمت…حالت بهتره؟
: بدون اینکه نگاهش کنم زیر لب میگم
… ممنون –
: میشینه لبه تختم و با تعجب میگه
همین؟ پس بوسه من کجاست؟ –
: مدام زیر لب می گویم که
نمیتونم تقویت کنم…زشته…بزرگ شدم-
هر دو ابروهاش رو تا حد ممکن بالا میندازه…طعنه حرفام رو گرفته…او دستش را زیر چانه ام می گذارد و
سرم را بلند می کند…دلم برای چشمانش ضعیف می شود…صدام نتیجه می گیرد
!
برو
بیرون کیان… برو و دیگر اینجا نمان نیا-
از روی تخت بلند می شود و در عین حال دلم پاره می شود… کیان مغرور است. اگه واقعا بره… کیان
میره…؟
تمام توانم را به کار می گیرم که سرم را بلند نکنم و رفتنش را نبینم. آنقدر گردنم را خم کرده‌ام که چانه‌ام به یقه لباسم چسبیده
است
. میشه بدونم چی شده و دلیل ناراحتیتون چیه؟ -…
انگار منتظر این سوال هستم…اشک هایم جاری می شود…هر بار که پلک می زنم هزار اشک می ریزد با وجود گرفتگی دماغم بوی عطرش را حس می کنم…کنارم نشسته است… پاهایش را هم دراز می کند… دستانش را دور دستش حلقه می کند
شونه ام را حلقه می کند و به سمت خودش می کشد… با حرص توی بغلش فرو می روم و دستم را روی سینه اش می گذارم…
اجازه می دهم
کابوس تمام شود… سرما نابود شد… دلخوری ها فراموش شد… دلم از زندان آزاد شد..می شود
…صدای نوازشش می شود آرام بخش …. بوسه های مکررش آرامش بخش است
در آغوشش بمان تا آرام شوم … صورتم را با نوک انگشتانش نوازش می کند و سرم را بالا می گیرد. فاصله ام را می گیرد
: با چشمانش در کمترین حالت ممکن. موهامو مرتب می کنه و آروم میگه
ول می کنم… این اشک ها رو اینجوری هدر نده… چی شده؟چرا از دست من ناراحتی؟
دوباره سرم را روی سینه اش می گذارم… بلوزش را می گیرم… می ترسم… می ترسم برود… صورتم را بین لباس هایش پنهان می کنم.
و در عطرش نفس بکش… موهایم را نوازش می کند… آنقدر آرام که پلک هایم سنگینی می کند… می خواهم
همان جا بخوابم.
جلوه نومی دوباره میپرسه… عزیزم… بگو از چی ناراحتی؟ کیان چیکار کرد که دل کوچولو اینجوری شکسته؟-:
خواب آلود میگم.
خیلی مریض بودم … حتی زنگ نزدی حالمو بپرسی … همیشه میگی درس میخونم … درس میخونم … اما دروغ میگی … میری
بیرون با دوست دخترت هر روز…دیگه دوستم نداری…خیلی ناراحتم کیان…
از نبودنت ناراحتم…میخوام بغلت کنم…گریه نکن … میگی زشت … چرا زشتی کیان؟ چرا؟
کمی فاصله می گیرد تا بتواند مستقیم به چشمان من نگاه کند.
او شوکه و متعجب است. زیارتت نکردم؟ روزی سه بار میام اینجا…روزی ده بار زنگ میزدم…همه شما خواب بودید
…خودم دوبار دوش گرفتم…مگه از مامانت نپرسیدی؟ اون چیزی بهت نگفت؟ آیا ممکن است من از وضعیت شما بی خبر بمانم
؟؟؟
از آب، مثل پرنده دور از آشیانه، مثل بچه دور از سینه مادر… تقلا می کنم… درد مرا می فهمد… می خندد
فقط از تو خواستم که در مقابل دیگران با ملاحظه رفتار کنی.. تو بزرگ شدی… تو برای خودت زن هستی…دیگر کسی به تو به چشم بچه نگاه نمی کند…
دورت بگردم… همه دوست دخترامو فدای یه نخ کنم…اگه کمتر بریم بیرون فقط به خاطر تو…
سال دیگه کنکور داشته باشی… باید بشینی سر درس و مشقت
وگرنه روزی هزار بار دلم برات تنگ میشه… دلت بهم میزنه… همینه ولی نکته بعدی… کی شد میگم تو بغلم نیستی؟؟؟
حواسم به حرفاش نیست…اصلا فرقی نمیکنه سرم یا نه.. .! آیا او دوست دخترش را بیشتر از من دوست دارد یا
وقتی تو بغلم می پری… فردا هزار کلمه در موردت می گویند… می دانم چه
احساسی نسبت به من دارم یا احساس من نسبت به تو… دیگران نمی دانند… می توانی مرا باز کنی هر وقت بخوای بغلت کنم…اما…
جایی که چشم بد و دهن آزاد نباشه
نه!.. تو جمع بغلم کنه یا نه…! تمام حواسم به سینه پهنی است که نمیخواهم از آن جدا شوم … مثل ماهی دور
حتی به عزرائیل لبخند میزنم … وقتی سرم را روی سینه تو دارم … هجده ساله است
کیان رو به روست روی لپ تاپ نشسته و به صفحه ای که مثل لاک پشت در حال بارگذاری است خیره شده است. روی تخت نشسته ام
و او دستانش را به سمتم باز می کند
… جرات رفتن به کامپیوتر را ندارم. کیان برای نشان دادن استرسش با انگشتش روی میز می کوبد. اما
لب ها و چشم هایش خندان است و سرش را روی سرم گذاشته است. خیلی سریع شده…خیلی…دستمو گذاشتم رویش
. من می توانم ضربان را احساس کنم. صدای کیان را می شنوم.
چیه کوچولو؟ آیا تو استرس داری؟ آیا با نحوه مطالعه خود همچنان نگران من هستید؟ آخرش یه رشته کشک تو یه شهر –
آب دهانم را قورت می دهم و به زور می گویم …
… چرا این بارگذاری نیست؟؟؟
دوغی قبول میکنی میری
به حرفش نمی خندم که استرس نداره… حوصله ندارم بهش یادآوری کنم که رشته اش رو انتخاب کرد و نگذاشته
جز تهران تاپ و تاپ انتخاب کنم. بلند می شوم و کنارش می نشینم
.
دستش را می گیرم و روی قلبم می گذارم… احساس می کنم مچش منقبض می شود… رنگ می گیرد. دستش زیر دستم: آتیش میگیره
… چشماش قرمزه… بلند میشه و دستشو میکشه عقب… زل میزنه تو چشمام میگه
کی میخوای بزرگ بشی دختر؟ -نمیفهمم
مزاحمش…خودمو لوس میکنم و ناز میخزم تو بغلش. قلبم آرام می شود، اما ضربان قلبش
: به هم می ریزد… مثل همیشه آرام و ریتمیک نیست. سرم را بلند می کنم و زیر چانه اش را می بوسم و می گویم:
نمی خواهم بزرگ شوم…اگر بهای این بزرگ شدن دوری از تو باشد من همیشه کودک می مانم….بی تو هیچی -.. .نمیخوام صورتشو پایین
بیارم
آورد…خیلی پایین…کمرمو فشار میده…هیجان بر من غلبه کرده…هیجان همه
:
…نزدیک به کیان
سبزه چشمانش تیره است…آنقدر تیره که سیاه به نظر می رسد…او دستش را بلند می کند و روی گونه ام و زیر لبش می گذارد
… دیوانه ام نکن
لب هایم را می بوسد و کنار می کشد … من هنوز در خلسه آغوشش هستم. با صدایش به خودم می آیم
خودت را نکش که خیلی استرس داری… امتحان و عوارضش در رویاهات گم شده… بیا اینجا دکتر… بیا منو ببوس -…
قبول آی تی،
این با لذت زیاد خودم را در آغوشش می اندازم و در حالی که بالا و پایین می پرم صورتش را می بوسم و
موهایش را به هم می زنم و او می خندد … کیان می خندد اما چشمانش غمگین است … سبزی چشمانش تاریک است … کیان
… نگران است … کیان صدمه دیده … این کیان است … کیان نه … این کیان … خوشحال نیست
… او نوزده ساله است. خسته کتانی هایمان را باز می کنم و وارد خانه می شوم.
. من برم گوش کنم
دیگه چیکار کنم؟ به خدا متاسفم… من و باباش هر چی باهاش ​​حرف میزنیم با خودش حرف میزنه.
زن… در کفش پنهان شده است… می گوید می خواهم بروم… می خواهم مستقل باشم… نمی خواهم بیشتر از این مزاحم شوم. …حرف هایش
مثل لانه ای در دلم است…انگار خودش را همیشه در آن خانه مهمون می بیند…دلم برایش تنگ شده یک بار بگو
مامان…تو بگو الهه جون. ..کمتر گذاشتیمش؟ آیا ما کمتر از پدر و مادر خدا بخشنده بودیم؟ مادرش که مثل یک خواهر بود
…چشمم را به کودک در این سن بچه دار شدن سهم ما نبود…کیان زندگی ما را از این به این تغییر داد…
او این کار را کرد…حالا میخواهد او را رها کند…وای خدای من چه کار کنم
؟ زانوهایم به شدت می لرزند. دستم را به دیوار می گیرم. صدای مادرم را می شنوم
وای خدای من…به جلوه چی بگیم؟ او در مورد چه چیزی صحبت میکند؟ او چه می خواهد
؟
چی میدونم والا… میگه میخوام با ارث بابام کار کنم تا تخصصمو بگیرم. من نمی دانم این چه ربطی دارد –
او دلیل اضطراب من را می داند … زیرا او چیزی نمی پرسد. فقط دستانش را باز می کند و وجود خسته ام را در خودش حل می کند.
…فقط باید زندگی کنه…فقط یه کلمه داره…میخوام برم…حالا نشسته تو خونه وسایلشو جمع میکنه
دیگه هیچی نمیفهمم…نمیدونم نمی دانم چگونه کفش هایم را بپوشم … بند آنها را نبستم … صد بار زمین خوردم … اما تا اینکه
تا خونه خاله دویدم… دستم رو روی زنگ در میذارم و مدام فشار میدم… صدای کیان رو از آیفون میشنوم
نقاب زده ام از سرم برمی دارد و موهایم را باز می کند. سرش را لای موهایم می کند و چند نفس عمیق می کشد
…
چی؟ موهایش روی پیشانی اش می ریزد… لباسش
مثل همیشه مرتب نیستن… کیان گیج شده… اینو از قرمزی چشماش میفهمم
. ست بوی عطر نمی دهد… بوی تنش مست است
… تی شرت تنگش بازوان عضلانی اش را بیشتر نشان می دهد…
. میره
….صورتم رو بین دستاش میگیره…حوصله نگاهش رو ندارم…سرم رو میذارم روی سینش و ناله میکنم و میگم:هزار بار
…
نه کیان.. .نه…نه…نه…نه…نه –
… سرمو میذارم تو گردنش و نفس عمیقی میکشم و بازدم رو پس نمیدم… عطر میخوام تنش توی
ریه هام می مونه،
لب هاش از روی موهام می لغزد و روی گونه ام می ایستند… می بوسمش… عمیق و بلند… سرم را عقب می کشم. منم پاک میکنم
با پشت دستم تو اشک میمونه و در حالی که لبام میلرزه میگم
… دروغ نیست؟ تو نمیری…تو با من اینکارو نمیکنی…تنهام نمیزاری…بگو کجا…بگو –
همه چی رو از چشماش خوندم… گذاشتم دست روی دهنم…از روی پاهایش بلند می شوم و او برمی گردد
… رام… ناباورانه نگاهش می کنم، سرش را بین دستانش گرفته و ساکت می ماند. جلوی پاهاش زانو می زنم… اشک هایم بی اختیار می ریزد
… سرم را روی زانویش می گذارم… دستش را روی موهایم می کشد… ناله می کنم…
این کار را نکن کیان. .. اگه بری من میمیرم… بی تو میمیرم -…
آهسته می گوید…با صدای آهسته همیشگی اش
چرا با خودت اینطوری رفتار میکنی عزیزم؟ کجا می خواهم بروم؟ تو این شهر…هر وقت خواستی میتونی بیای -…پیش
من…واقعا میخوای معامله کنی
: حرفش را قطع کرد. انجامش میدم و داد میزنم
ههههههه …دیگر نه. من با این یکی چانه نمیزنم…دیگه باج نمیگیرم…نه این یکی…چیزی به درد من نمیخوره -: خواستشو میذاره
…
فقط نرو…همین می خواهم
سرم را برگردانم و چشمانش را ببندم. خودت بگیر…ما با هم زندگی میکنیم…شما هم تنها نیستید..ها؟؟؟ چه چیزی می خواهید؟ خانه –
من زندگیت را مرتب می کنم … آشپزی بلد نیستی … گرسنه می شوی … برات غذا می پزم … باشه …
کیان … بگو باشه
بازش می کنه چشم … سرم را بین دستانش می گیرد و پیشانی ام را می بوسد … نگاهش غمگین است … معنی نگاهش را می دانم
… نه … دلم می شکنه … دلم می شکنه از این همه سنگدلی … کیان چطور می تونه انقدر ظالم باشه … چطور
از کیان و هرچی که مربوطه فرار میکنم به کیان…با صدای ابی فرار میکنم و میرم
این وضعیت بد رو ببینه و گریه نکنه… باورم نمیشه آی تی. …باورم نمیشه این زندگی جدید…بلند میشم
…برمی گردم…نمی دونم وقتی به سمتم می دوه تو چشمام چی می بینه. دستامو گذاشتم جلوش
بگیرش…یعنی جلو نیاد…یعنی فاصلهتو حفظ کن. برق اشک را در چشمان گربه بی رحمم می بینم … برمی گردم
و با تمام قدرت فرار می کنم … از رحمت و بی عدالتی فرار می کنم … از کیان و قلب سنگی اش فرار می کنم
.. .از کیان و آغوش گرمش فرار میکنم…از کیان و بوی عطرش فرار میکنم…از کیان و دستهای نوازشگرش فرار میکنم
…من
همه جا
هستم
.
فقط شنیدن باد و بارون
غم سرد و وحشی منو از بین میبره
… با تو خوشحال بودم و میزد
… با تو خوشحال بودم و می زد. یک روز از رفتن کیان می گذرد … هفت روز حبس خانگی من هم … هفت روز از خستگی ام را
خریدم
… شیرینی … ناپلئونی که دوست دارد … رفتم … زنگ زدم. …اون نبود….پشت در موندم….نتونستم برگردم….تا
اونو ندیدم نمیتونستم….ساعت چند بود؟ چهار…میدونستم کلاس نداره…پس باید زود برگرده ….موندم….گل و
ساعت چنده؟؟؟؟… هشت…!!!!. من کجا هستم؟؟؟ شما کجا هستید؟؟؟
حتی صدای موتور ماشینش را هم تشخیص می دهم… سریع به سمتش چرخیدم… خودم را پشت درخت پنهان کردم… خواستم غافلگیرش کنم.
فردای رفتنش طاقت نیاوردم…گرفتم آدرس خونه اش از خاله… انتهای شهر بود… خیلی دور…. گل براش
شیرینی تو دستم بود….دستام یخ زده….ولی گل و شیرینی رو ول نکردم….مثل پاهایم بی حس شده اند…
گلها کمی پژمرده اند … ولی فرقی نمیکنه … وقتی میریم داخل آبشون میکنم … دوباره تشویق میکنن
…کیان داره راه میره … از قدش احساس ضعف میکنم … میگیرم یه قدم به جلو…اما همون صدا…
صدای نفرت انگیز من رو متوقف میکنه
کیان اینجا یخ زده…بیا دستمو بگیر…میترسم زمین بخورم-
هوا انقدر سرد شد یکدفعه که اینجوری میلرزم…؟
.. ظریف منفور خودشو گذاشت تو بغلم … دیدم … با دو چشم خودم … گردنش را هم بوسید …
تعریف علمی مرگ ؟؟؟ نفس نمیکشه…؟؟؟ من فقط از زنده بودن نفس می کشم
تا مرا به زانو درآوری … حتی جلوی مرگ را می گیری
… در بسته بود … مثل آوار روی سرم فرو ریختم … دیگر مرا ندیدی کیان … ندیدی نتیجش رو ببین…
هی دست تکون میدم….هی داد میزنم
سنگ دله ولی عصبانی هم هست….
رو پله هاش گل و شیرینی میزارم خونه…با حسرت دستی به دستگیره در میکشم و میرم….دستام
از سرما کبود شده….پاهام بی حس شده….چطوری رسیدم خونه؟؟؟؟چطور شد من نمیرم؟؟؟؟
چند بار اومده…پشت در اتاقم…در رو قفل نکردم…ولی اجازه ورود هم ندادم…به همه گفتم نمیخوام دیدن
او… ده ها بار زنگ زده است… به همه گفته ام که نمی خواهم صدایش را بشنوم… اس اسش را نخوندم… نمی توانستم
حذفشان کنم.. اما بازشون نکردم و بالاخره گوشیم مثل خودم خاموش شد… ورشکستم… این یه ذره… هیچ وقت بدون
… از خونه میرم بیرون… امروز کیان هم تو اون مدرسه کلاس داره … روز رو میدونم … زمان چیز
کمی نیست … کیان همه چیز من بود … همه آدم من بودند … همه چیزم را از دست داده ام و همه….از چهار سالگی تا
هفت ساعت بیدار نبودم. اما امروز روز هفتم است.
امروز روز هفتم است. از اتاق خارج می شوم. دوش میگیرم
. من …. گفت بیرون اتاقت آرایش نکن …. اون موقع چند سالش بود ؟؟؟؟ ده سال؟؟؟؟الان چند سال
…..سلامت؟؟؟نوزده سال…تا امروز بیرون اتاقم آرایش نکردم…من یک بدبخت ساده هستم
…. آنقدر خیره کننده شده ام که می فهمم … کت کوتاه سفیدم را با شلوار جین و کیف و چکمه مشکی می پوشم
… معلمش را هم می شناسم … هنوز همه همکلاسی هایش را ندیده ام … هوا سرده…اما انگار آتیشی که از دلم بلند میشه برف ها رو آب کرده… خانم ها میرم
دانشگاه…بیشتر روزها با کیان این طرف میومدم…. دستم را زیر بغلش گذاشتم و او مدام می گفت که
عطرش مرا می گیرد. نفس … سرم را بالا می گیرم … کیان … با تعجب به من نگاه می کند … با نگاه جدیدم … دستش را از روی دست بر می دارد.
نرو … میبینن … زشته … و من بیچاره ساده لوح ، هیچوقت به این فکر نکردم که کیان اینطوری چیه ترس از؟؟؟
همکلاسی هایم از من استقبال می کنند….با لبخند از شما تشکر می کنم…امروز کلاس بافت شناسی داریم….با دکتر ماهان نیک نژاد
….استاد جوان و خوش قیافه ای که نود درصد اساتید او را دوست دارند …. می روم تالار بافت شناسی … از حصار
و به سمت من می آیم … اما سرما و یخ زدگی دستان کبودش. و پاهای بی حسم به پشت چشمم رسیده
… از سردی نگاهم یخ می زند و همان جا می ایستد … با چه قدرتی از کنارش گذشتم ؟؟؟ نمی دونم …. وقتی به پشت تالار هیستولوژیست می رسم
صدای
ضعیفش
رو
می
شنوم
.
: هر دو دستم رو مشت میکنم … با تمام قدرت … دلم تیر میزنه … زیر لب میگم … نتیجه
مرد
کیان . می دانم
.. امان
.. امان .. امان
از روزگاران
!!!… وقتی دلت پر از خداست
هنوز کلاس شروع نشده … اما دکتر نیک نژاد حضور داره … آروم سلام میکنم … ابروهاش که بالا میره من را می بیند
… میره ولی به طرف هیچی نمیگه جز سلام
…یه گوشه میشینم…دور از همه…حوصله ندارم….خدایا حوصله ندارم …خدا
: صدای شیوای دکتر نیک نژاد در کلاس می پیچد،
… خب بچه ها امروز می خواهیم در مورد بافت ماهیچه ای صحبت کنیم –
سعی می کنم تمرکز کنم …. باید به زندگی برگردم … به دهان معلم خیره می شوم… لب هایش تکان می خورد اما صدایش
شنیده نمی شود… دوباره تمرکز می کنم
…ماهیچه های مخطط مثل بافت قلب –
خب این قسمت به کار من نمیاد…دل کیه…؟؟؟؟
…می خندم…از این طرز فکر خودم…چطور می توانم دکتر شوم این بار جدا تمرکز می کنم و تا آخر کلاس حواسم به درس است…اما هر چند لحظه یکبار بی چاره آه… سوزش از تنم بلند می شود
. چه زمانی
باز می شود، کیان را می بینم… توی راهرو ایستاده و با همکلاسی اش کاوه پندار حرف می زند… می خواهم
کلاس را ترک کنم . برای اینکه منو نبینه…ولی من خیلی میترسم دسته کیفم روی سکو گیر کنه و همه وسایلم پراکنده بشه زمین میخورم
… عصبی به خرابکاری هام نگاه میکنم… میبینم معلم خم می شود و کیفم را در دست می گیرد … سریع می آیم … لبخند
اذیتم
نمی کند دکتر … خودم جمعش می کنم –
روی صورتش نشسته است… کنارش می نشینم و کیفم را از دستش می گیرم در حالی که
دستش را روی زانویش می گذارد نگاهی به من می اندازد و می گوید
پدرت گفته حالت خوب نیست؟ بهتر؟”
:به یاد هفته غمگینی که برام افتاد قلبم دوباره تند تند میزنه. به سختی می گویم
ممنون دکتر … من بهترم –
سریع وسایلم را جمع می کنم و در را ترک می کنم … کیان جلوی در ایستاده است … اما توجهی به من نمی کند …
روی … صورت ماهان نیک نژاد زوم می کند. … از کنارش می گذرم
… خدایا دلم
می خواهد از دانشگاه بروم بیرون … فضا سنگین است … اما با صدای زیبا می ایستم … نفس زنان به من می رسد
و آویزان می شود. گردنم و با صدای خیلی کوتاهی میگه:
“وای دختر… کجایی؟ چرا؟” تو دانشگاه نمیای؟ چرا موبایلت رو خاموش کردی؟ نگو که ما نگرانت هستیم… از
پدرت پرسیدم چطوری.. گفت سرما خوردی! آره؟؟؟ خواستم بیام عیادت کنم که نه… گفت تو سخت مریض هستی، من هم مریضم
هر روز حالاتو چک میکنم
… میخندم
: دستم رو روی صورت گرد و سفیدش گذاشتم و بگو
… نفس بگیر، خفه نشو عزیزم… آره ما خیلی مریضیم. بود…
: بی توجه به حرفام نگاهی به سرم میندازه… انگار تازه متوجه تغییرم شده… با کنجکاوی میپرسه خبریه
؟ چقدر تغییر کردی؟ چقدر خوشگل شدی…چی شده شیطان؟ –
ته دلم میخندم…نه…خبری نیست….
…مؤثر است
…نه بابا چه خبره…گفتم بهت تنوع میدم تو قیافه خوشت میاد -بازم
عطر لعنتی رو بو کن…خدایا تو که همه چی رو از من گرفتی این حس بویایی لعنتی رو هم بگیر….بو داره نزدیک تر میشه
…صدای قدماش عذاب آوره
…خانم. کاویانی-…با تعجب برمیگردم
…کاوه-
تو هم از این عطر میزنی؟؟؟
…خودمو جمع میکنم
بگید آقای دکتر-
: مقدار زیادی کاغذ کپی شده جلوی من می گیرد. پرسشگرانه به او نگاه می کنم. لبخند می زند و می گوید
… این جزوه ها مال این هفته هستن … مطمئن باش از جزوات همکلاسی ها کاملتر باشه –
خوب این یعنی چی؟ متوجه غیبت های من شده…و برام جزوه ای آماده کرده…چطور یکدفعه اینقدر مهربون شد؟ یعنی
…میتونه کار کیان باشه؟؟یعنی خواسته اینکارو بکنه
؟؟؟ مخالف بود…گفت باید تاوان تنبلیتو بدهی…ولی من حوصله نداشتم -:
لبخند روی لبم می نشیند
…این روزها تاوان خیلی چیزها را می دهم… تنبلی یکی از آنهاست…
دفترچه را از دستش می گیرم و سریع تشکر می کنم می خواهم
هر چه زودتر از اینجا بروی و این عطر لعنتی ات را با خودت ببری… در منطقه یخ زده قدم می زنم. کوی… تنهایی… خیلی.
تنهات را می خواهم… خیلی وقت است که هیچ کیانی نیست که ما را در این راه همراهی کند… تعجب می کنم که زندگی من چقدر سخت است. است …
بدون کیان چگونه تحمل کنم ؟؟؟ شالم را محکم دور خودم می پیچم… اما درد من سرمای بیرون نیست… یخچال
بدون حضور من سرد شود… به سمت نیمکت عزیزم می روم… همانی که جلوی پنجره کیان است… همان پنجره ای که بوده است
چراغ خاموش…برف روی نیمکت آب شده است… می نشینم و به پنجره سیاه خیره می شوم… بدون پلک زدن
… مستقیم و خیره… صدایش در گوشم است… موش کوچولو… گرمای آغوشش را به یاد می آورم و ضربان
… تپنده و منظم قلب من … چگونه طاقت آوردم برای مدت طولانی؟ تا کی تحمل کنم؟؟؟ خیلی دلم برات تنگ شده…
خیلی دلم برات تنگ شده… نمی تونی تصور کنی… فکر نمی کنم حتی خودت هم بتونی… جای خالی تو تو قلب منه. پر
… کنی
: چشمام میسوزه… پلک میزنم… گرمای اشک پوست یخ زده ام رو نوازش میکنه. زمزمه میکنم،
خدایا چقدر طول میکشه تا خوب بشم؟؟؟ چند روز دیگر؟ چند ماه دیگه چند سال دیگر؟ –
خونه ی من کنار خونه ی خودمونه… هر شب از پنجره ی اتاقم میبینمت… عزاداری کافی نیست؟ –
… هیچ کاری به دست خدا نمی شود … تا نخواهی بهتر نمی شوی ….-
با ترس به سمت صدا برمی گردم… دکتر نیک نژاد با کمی فاصله کنارم نشسته است… چطور متوجه آمدنش نشدم؟؟؟؟
: دارم خودم رو جمع و جور میکنم
… سلام آقای دکتر … ببخشید متوجه نشدم کی اومدی –
لبخند میزنه … جذاب و بی نظیر … تا تو هیچی متوجه نمیشی روی اون پنجره ی تاریک تمرکز کن – حوصله ی گوش دادن به نصیحت ندارم
… گوشم هم پر از پند و نصیحته… با بی حوصلگی میگم به خاطر لبای خشنت ببخش…
میخوام برم اما صدایم مانعم می شود
… من این سوال را بدون مقدمه مطرح می کنم
. یه کم فکر کن… چرا اینقدر خودتو عذاب میدی؟ یک حرکت ساده؟ آیا این همه درد و غم و
غم و افسردگی به خاطر این است؟
نمیدانم از حرص است یا سرما…دندانم به هم میخورد…میفهمد…سرش را به نشانه ترحم تکان میدهد و کاپشنش به حرف ساده مبلمان
حسودیم میشود.. می خوام از همه چی بدونم… جواب دندون شکستن رو می خوام
بدم… اما اون معلم منه… جرات نمی کنم
: میذاره روی شونه ام. آهسته می گویم:
پدرم از تو خواسته به من نصیحت کنی؟ –
.. ابروهایش را بالا می اندازد … یعنی تعجب کرده
چرا پدرت باید از من چنین چیزی بخواهد؟ –
: نگاهش می کنم و چیزی نمی گویم. نفسش را بیرون می دهد و می گوید:
همونطور که گفتم خونه من همینجاست…هر شب از این پنجره میبینمت…چون این اتاق مال دکتر
حسامی بود….از حرکات و رفتارت معلومه که رفته. و آنجا نیست. درد و ناراحتی…
هرچی بگه…قسمت به اندازه کافی گویاست…ولی به هر حال اونجا راه حلی نیست…اگه میخوای حالشو بهتر کنی اینا
…راهش نیست
…ناامیدانه نگاهش میکنم…ادامه میده
تو نمیتونی کسی رو که دوست داری اسیر کنی و زندانی کنی.. آدمی که حس اسارت داره تو دلش جا هست –
عشق نمیمونه…کیان به استقلال نیاز داشت…به عنوان کسی که
سالها در خانه زن و مرد غریبه زندگی کرده بود. ، حق داشت بخواد بره…درسته که سربار هیچکس نبود ولی این حس اذیتش میکرد…من حقش رو دارم. من
یعنی…تو هم همین کارو بکن…اگه دوستش داری به خواسته اش احترام بذار…اتفاقا…تا جایی که من میدونم
حس کیان نسبت به تو کاملا برادرانه بود…پس اگه دیدی با یه دختر شیطونی اسمش اینه به کارش خیانت نکن
… ماهان نیک نژاد چقدر تیز بود…!.!! درست سر هدف بود… وسط دلم
… از گرمای نفسش به خودم می آیم… صورتش را نزدیک می کند،
یک سوال وسط پیش می آید… چه احساسی داری؟ برای کیان؟ –
: بدون فکر، بدون تأمل، بدون فکر و فقط برای حفظ غرورم، سریع جواب می دهم
… کیان مثل برادرم است –
… یکم سردت نکن… کاپشنت را بپوش، نمی خواهم-
: بدون به من نگاه می کند، می گوید
: لبخند روی لبانش می نشیند و زمزمه می کند … خوب –
a بلند می شود و دستش را به سمت من می گیرد.
بلند شو… یخ زدی… دستت از سرما سیاه شده.
به دستش نگاه می کنم… حالم بد می شود… اما معلم من است… یازده سال از من بزرگتر است… دستم را در دستش می گذارم
و بلند می شوم… چه دست هایی بزرگ است. و گرم لبخندی به من می زند و کنارم می رود… به قد بلندش نگاه می کنم و
آروم می گویم
نگران من نباش. خودتو بپوش تا سرما نخوری…فردا امتحان میان ترم داری…نمراتت میاد پایین، رفاقتی سر کار نیست -… نیست
…
ناخودآگاه لبخند میزنم و سرم را تکان بده،
تا انتهای خانه ما را همراهی می کند… کاپشنش را به او می دهم و از او تشکر می کنم. می کنم… با مهربانی نگاهم می کند و می رود…
از پشت به اندام مردانه و راه رفتن محکمش نگاه می کنم… انگار صحبت با این استاد خوش تیپ مرا آرام کرد… عجیب.
امشب او از من می خواهد که بافت شناسی مطالعه کنم. من با آرامش به سوال آخر پاسخ می دهم. ورق را می گیرم.
و بلند شو دکتر نیک نژاد با لبخند خاصش به من نگاه می کند… کاغذم را تحویل می دهم و می خواهم بروم بیرون.
آروم میگه از
این به بعد اگه میخوای تو سرما بشینی بگو لباس گرمتر بپوشم… گلوم بدجور درد میکنه-
: با شرم نگاهش میکنم…چشماش میخنده…میگم
ببخشید زیر لب
-… و از نگاهش فرار میکنم. وقتی در کلاس را باز می کنم… نفسم بند می آید.
یکی از این راهرو رد شده… که عطرش عین توست
… کسی توی راهرو نیست… اما بوی عطر دیوانه است،
بری… اما… کی گفته که مغز برای همه چیز دستور میده…؟؟ پس چرا پاهای من نمی توانند حرکت کنند؟؟؟
با اکراه به سمت در می روم… در را باز می کنم… کیان و یک دختر جدید در کلاس نشسته اند… دستش را روی پشتی صندلی دخترک گذاشت و به سمت او خم شد…
با تمام وجود نفس می کشم … چه عطر فوق العاده ای . لعنتی خوبه،
آهی می کشم و سرم را پایین می اندازم و به سمت در خروجی می روم … صدای خنده کیان به من می خورد … در یکی از
کلاس ها نیمه باز است … می خواهم بروم … می خواهم رد شوم … نمی خوام کیان رو ببینم… پس باید
با اون چشمای سبزش… با چشمای سبز یوزپلنگش بهش خیره شده. رفته
… می خندد … از همان نگاه هایی که به من می کرد
… دختر با دیدن من سریع خودش را جمع و جور می کند و کیان متعجب از حرکت او به سمت در می چرخد
​​. از لباش محو میشه… اشک تو چشمام جمع میشه… عقب میرم…
میگم… ببخشید نمیدونستم یکی اینجاست-
: میخوام برم بیرون… می پرد و بدون اینکه به دختر نگاه کند هر دو دستم را می گیرد. آهسته می گوید
خوشگله، لطفا ما رو تنها می گذاری؟ من با دختر خاله ام کار می کنم –
… با هزاران حالت ناز و باریک شدن پشت چشمانش از کلاس بیرون می رود.
بعد از اینکه دختر از کلاس خارج شد، در را با پا می بندد. انگار میترسه دستمو ول کنم فرار کنم… چسبیدم به در…
: ​​چشمام خیره شده… با هوس به همه ی اجزای صورتم نگاه میکنه… دستش رو روی گونه ام میذاره و زمزمه میکنه…
پوستم –
جای انگشتاش روی پوستم می سوزد… سینه ام به شدت بالا و پایین است. میره…دستشو میذاره بین گردنم و
…سینم و تکرار می کنه
…آروم باش عزیزم…آروم باش…می ترسی؟ از من؟ از کیان؟؟؟-
نمیتونم جلوی لبخندم رو بگیرم…تو نمیفهمی که این همه هیجان از ترس نیست…؟ نمیفهمی؟؟؟
چرا اینجوری میکنی؟ چرا به من احساس گناه می کنی؟؟؟ چرا اون روز که اومدی به خونم زنگ زدی -…نیومدی؟؟؟ چرا تو انجام دادی
تمام مدت در سرما در خیابان بمانید؟
خودم را از امن ترین جای دنیا محروم می کنم
حرف های ماهان توی سرم می پیچد… کیان برادر است… نفس عمیقی می کشم… سه بار پشت سر هم…
لبخند می زنم: نصفه و نیمه.
من هیچکس را ترک نمیکنم… فقط مدتها بود که آویزان زندگی شما بودم… دارم سعی میکنم یاد بگیرم مستقل و روی پایم زندگی کنم…!!!… من
… با تاسف به جای اکسیژن عطرش را می گذارم و کلاس را ترک می کنم.
.!!!…من وسیمم…به من هم کمک کن…کمک کن فراموشت کنم داداش
حس میکنم الان چشماش از حدقه بیرون میزنه….قرمزی صورتش وحشتناکه. ..نفسش مثل نفس
اژدهاست….با عصبانیت میگه
…این چه مزخرفی؟ چه مرده ای؟ –
دستامو آزاد میکنم… گلوم داره منفجر میشه… میخوام برم… نمیذاره… میخواد منو بکشه تو بغلش… نمیاد.. اجازه دادم … من
… اشک هایم سرازیر می شوند … التماس می کنم
با من اینکارو نکن…بگذار زندگیمو بکنم…داری نابودم میکنی -…
با ناباوری
نگاهم میکنه. بوی بهار زودتر از هر جای دیگری در مجموعه کوی می آید
… اواخر اسفند است … هوا گرمتر می شود … اما هنوز دستانم سرد است … هر چقدر دستکش بپوشم … از کیسه آب
رو گرم استفاده میکنم… حتی به بخاری هم میچسبونمش… فایده نداره… دستام گرم نمیشه… انگار دستام یخ زده به خاطر دلم… دانشگاه بسته است
… در جاده سنگفرش کوی قدم می زنم … از دور کاوه را
… نمی دانم چرا بی دلیل از این آدم بدم می آید … شاید به دلیل خیره شدن و نه چندان تمیزش به نظر می رسد … شاید به دلیل صراحت او
در وصف زیبایی ام…شاید به خاطر عطری که می دهد…از این عطر روی لباس کاوه متنفرم…دلم می خواهد مسيرم را کج کنم اما سريع خودش را به من می رساند…لعنت به اين بوی عطرت…لعنت
!!!احوال زيبای خفته – اين کی اينقدر با من صميمی شد که نفهميدم؟؟؟
اخمهايم را در هم می کشم و زيرلب تشکر می کنم.می خواهم از کنارش رد شوم…راهم را سد می کند..کلافه نگاهش می کنم…می خندد
…بابا چرا اينقدر از من گريزونی؟با از ما بهترون که خوب می پری-
آمار کثافت کاريهايش را دارم….از يک پشه ماده هم نمی گذرد…منظورش از بهترون را هم خوب می دانم…دکتر نيک …نژاد را می گويد…چند بار ما را در حال قدم زدن با هم ديده است…با نفرت رويم را بر می گردانم و می گويم
…کافر همه را به کيش خود پندارد-
و قدم هايم را به سمت خانه تند می کنم…از معدود روزهايی ست که پدر و مادرم هر دو خانه هستند و اينطوری کنار هم روی مبل نشسته اند…اين لبخند مرموز روی لبهايشان هم عجيب به نظر می رسد…انشاالله به من ربطی ندارد…آهسته سلام می کنم و قصد اتاقم را می کنم….مادر صدايم می زند و می خواهد که بنشينم…بی حوصله اطاعت می کنم…به هم :نگاه می کنند و انگار ترديد دارند که کدام شروع کنند…پدرم به حرؾ می آيد
عزيز بابا، امشب مهمون داريم…می خواستيم تو هم در جريان باشی – …خب…به من چه؟سکوتم احتمالا همين معنی را داشت…مامان نگاهی به بابا می کند و حرؾ پدر را ادامه می دهد
دکتر نيک نژاد قراره بيان – جالب می شود…دکتر نيک نژاد؟؟؟اينجا؟؟؟ …قراره واسه خواستگاری بياد…از بابات اجازه گرفته واسه امشب- :تعجب می کنم…اما هيچ حس خاص ديگری ندارم.بی تفاوت می گويم باشه..می رم حاضر شم-
.…همين
ماهان تنها آمده…البته می دانم خانواده اش ايران نيستند…پدرش فوت کرده…مادر و خواهرش هم کانادا زندگی می کنند…مثل هميشه مرتب و شيک و جذاب است و البته خوش صحبت…از چهره پدر مشخص است که چقدر به اين ازدواج تمايل دارد…از چشمان مادر هم تحسين می بارد…خب واقعا چه کسی می تواند از ماهان نيک نژاد ايراد بگيرد….مدرک…موقعيت اجتماعی…پول…قيافه…از لحاظ اخلاقی هم که همه تأييدش می کنند….به خواست پدر به اتاق من می رويم تا صحبت کنيم
.…روی تخت می نشينم…او هم پشت ميز کامپيوترم….بعد از کيان هيچ مردی آنجا ننشسته…کيان…باز هم کيان
:نگاهی به در و ديوار اتاقم می کند و می گويد از اين پيشنهاد تعجب نکردی؟ – :صادقانه می گويم
نه-:خنده اش می گيرد يعنی انتظارش رو داشتی؟ – :دوباره می گويم
…نه- :دستش را روی ميز می گذارد و با دقت نگاهم می کند پس چی؟-
:پوفی می کنم و با بی حالی می گويم …انتظارشو نداشتم اما تعجب هم نکردم…خواستگاری کردن مسئله زياد عجيبی نيست – :متوجه بی حوصلگيم می شود و می گويد
خب پس بهتره حرفامون رو بزنيم…شايد به تفاهم برسيم….منو که می شناسی…در مورد خونواده ام هم يه چيزايی می – …دونی
.سکوت می کند…منتظر نگاهش می کنم
شايد بخوای بدونی چرا تو رو انتخاب کردم…صادقانه بگم…می دونم که تو عاشق من نيستی…منم عاشقت نيستم…اما – ازت خوشم مياد.خونواده خوبی داری که کامل می شناسمشون.تحصيل کرده ای، خوشگلی، آروم و متينی.احساس می کنم کنارت می تونم به آرامش برسم.راستش واسه ازدواج عجله دارم.چون از تنهايی خسته شدم.خوشحال می شم با ديد مثبت به اين قضيه نگاه کنی…چون فکر می کنم توانايی خوشبخت کردنتو دارم .من انتظارات عجيب و ؼريبی از همسرم …ندارم.فقط دنبال يه زندگی آروم و شادم.چيز بيشتری نمی خوام
ازدواج….خيلی وقت است که به اين قضيه فکر می کنم…می خواهم به شکلی خودم را از اين شرايط وحشتناک نجات دهم…کمبود آؼوش کيان بيچاره ام کرده…نياز به يک جايگزين دارم.کسی که اين خلا را پر کند.تنها ملاک من برای ..ازدواج همين است
:لبخند می زنم و درکمال آرامش می گويم ..جواب من مثبته دکتر.دليلی واسه مخالفت وجود نداره.مطمئن باشين منم انتظارات عجيب و ؼريبی از شما نخواهم داشت- :و در دل می گويم
…فقط مثل کيان باش…همين –
روز سوم فروردين بله عقد را در حالی می گويم که تا آخرين لحظه چشمانم به در است…چشم به راه کيان…اما نيامد…به عمه گفته بود با چند تا از دوستانش به کيش می روند…عمه ادايش را در آورد…گفته: می خوايم بريم عشق و …حال….تلفنی تبريک سرسری به من گفت و…والسلام
امروز مطمئن شدم که حس کيان به من حتی برادرانه هم نيست…فقط دلسوزی و احساس مسئوليت بود که از وقتی رفته .…همان را هم بی خيال شده…خدايا کمک کن اشکم سرازير نشود…کمک کن خدا
.…فکر می کنم من ؼمگين ترين دختر دنيا در روز عقدم هستمماهان دستم را می گيرد و حلقه تک نگين گران قيمت را در دستم می اندازد…اين حلقه انگشتم را در بر گرفته يا گلويم را؟؟؟چرا از پوشيدنش حس خفگی دارم؟؟؟ صدای کل کشيدن و شادی ميهمانها مثل پتک بر سرم فرود می آيد…حتی اگر کوچکترين اميدی بود که روزی دوباره آؼوش کيان به رويم باز شود…امروز با اين تصميم عجولانه ام تمام را ها را به …رويم بستم
.…فکر می کنم من تنها دختری در دنيا هستم که به محض گفته بله عقدش پشيمان می شود
از تماس دست ماهان با شانه برهنه ام می لرزم…می فهمد و سريع دستش را روی لباسم می گذارد…خدا را شکر که :عروسی آخر شهريور است…وقتی که مادر و خواهرش به ايران می آيند…آهسته زير گوشم می گويد
نرقصيم خانومی؟- …در دلم فؽان می کنم
نهههههه- :صورتم می خندد و لبهايم می گويند برقصيم-
:دستش دور کمرم حلقه می شود…دستم روی شانه اش قرار می گيرد…در چشمانم خيره می شود و زمزمه می کند چرا اينقدر به هم ريختی؟استرس داری؟-
نفسم از اين همه نزديکی به يک مرد ؼريبه می گيرد….ؼريبه!!!..؟؟؟ههههه…..ا ز امشب اين مرد محرم ترين فرد زندگی من است…اما برای منی که تا اين سن در آؼوش کيان بزرگ شده ام اين تماس بدنی…اين نزديکی و اتفاقاتی که ناشی از اين محرميت رخ خواهند داد…چقدر وحشتناک به نظر می رسند….ماهان تيز است…پزشک است…تمام :هورمونهای بدن مرا می شناسد…تمام حالات مرا می فهمد…در حاليکه حلقه دستانش را تنگ تر می کند می گويد
چيزی واسه ترسيدن وجود نداره…تا زمانی که تو نخوای هيچ اتفاقی نمی افته…حتی اگه ده سال طول بکشه…بعدشم ما – که الان عقديم..قول می دم تا زمان عروسی حسابی بهم عادت کرده باشی…..نگران هيچی نباش…به هيچی هم فکر نکن..باشه؟
:به چشمان مهربانش لبخند می زنم و او در جواب ميهمانان که مرتب می گويند …عروس دومادو ببوس…دوماد عروسو ببوس – .…بوسه نرم و ملايمی بر پيشانيم می نشاند..چقدر خوب که ماهان اينقدر فهميده و بزرگوار است
آخر شب که ميهمانان می روند به اتاقم می روم تا از شر اين لباس و آرايش مزاحم خلاص شوم .روی تخت می نشينم و به حلقه ام خيره می شوم…اين حلقه يعنی اينکه الان ماهان شوهرم است…شوهر… حس بدی از اين کلمه پيدا می کنم.از دستم خارجش می کنم و روی پاتختی می گذارمش.روشن و خاموش شدن صفحه گوشيم توجهم را جلب می کند يک پيام …جديد…بازش می کنم….ديدن اسم کيان به حال مرگ می کشاندم
…خوشبخت شی موش کوچولو-
همين کافی است تا مقاومتم در هم بشکند و اشکهايم سرازير شوند…تو چقدر بی رحمی کيان…چقدر بی رحمی…گوشی را پرت می کنم…با تمام وجود…با نفرت…با خشم …تاجم را در می آورم و موهايم را باز می کنم…با زيپ لباسم درگيرم که ضربه ای به در می خورد و ماهان وارد می شود…هول می کنم…جلو می آيد…اخمهاش در هم می :رود…دستی به لبش می کشد و می گويدچی شده؟چرا گريه می کنی؟ –
دوباره روی تخت می نشينم…چه ؼلطی کردم خدايا…از اين به بعد برای هر حرکتم بايد جواب پس بدهم…کنارم می نشيند…با فاصله…سکوت کرده…نگاهش می کنم…چشمانش روی گوشی متلاشی شده ثابت مانده…می ترسم…از اينکه :چيزی بفهمد می ترسم…بايد حواسش را پرت کنم….خودم را به سمتش می کشم…آهسته می گويم
ماهان زيپ لباسم گير کرده…کمکم می کنی؟ – :مشکوک نگاهم می کند و می گويد
به خاطر اين که گريه نمی کردی؟ها؟ – :لعنت به اين اشکها که هيچ جوره بند نمی آيند…سرم را به معنی نفی تکان می دهم و می گويم …نه…نمی دونم چمه…احساس می کنم خيلی عجولانه تصميم گرفتم…فکر می کنم آمادگيشو ندارم- …خدا را شکر که اگر راستش را نگفتم…دروغ هم نگفتم
نگاهش رنگ مهربانی می گيرد…موهايم را پشت گوشم می زند…اشکهايم را پاک می کند و با آرامش در آؼوشم می کشد…قلبم می ايستد…به معنای واقعی می ايستد…نفسم قطع می شود…می فهمد…با دستش بين دو شانه ام را ماساژ می دهد…عطرش خوش بوست….اما عطر کيان چيز ديگريست…کيان بدون عطر هم مستم می کند…لعنت به تو کيان…می دانم نبايد به او فکر کنم…می دانم حتی گذشتن يادش از ذهنم هم ممنوع است…اما نمی توانم…نمی شود…نمی توانم…..خداااااا…مرا نمی کشی؟؟؟؟؟
:صدايش در گوشم می نشيند
مگه نگفتم به هيچی فکر نکن…آمادگی نمی خواد که…اگه هم بخواد اينقدر آروم پيش می ريم که آمادگيشم پيدا – کنی…نمی فهمم چرا اينقدر خودتو عذاب می دی؟از چی اينقدر می ترسی؟ من اونقدرا هم که فکر می کنی وحشی و …ترسناک نيستم
جمله آخرش را با خنده می گويد…به اين همه مهربانی لبخند می زنم و با چشمان اشکی نگاهش می کنم…دستش به سمت زيپم می رود و با يک حرکت بازش می کند.وحشت زده با هر دو دست از جلو لباسم را می گيرم که نيفتد.خنده کوتاهی …می کند و هر دو چشمانم را می بوسد و از اتاق بيرون می رود…چشمانم را بوسيد…مثل کيان…لعنت به تو کيان
خداااا…کی مرا می کشی؟؟؟؟بين خواب و بيداريم…گرمم است…خيلی…انگار وسط جهنمم…دستی صورتم را لمس می کند…دستی بزرگ و گرم….کيان….چشمانم را به زحمت باز می کنم…ماهان….گوشی طبی در گوشش است…بلوزم را بالا زده….دارد معاينه می کند…جدی و دقيق…ناله ای می کنم….می فهمد که بيدارم…نبضم را ميگيرد و ترمومتر را زير زبانم می گذارد…به دور و برم نگاه می کنم…مامان و بابا نگران و منتظر به من چشم دوخته اند…باز هم کيان :نيست…من مريضم و کيان نيست…صدای ماهان را می شنوم
…بدجوری تاکی کارده.*آريتمی* شديدی داره…تبشم بالاست- .…بلوزم را پايين می کشد و کمکم می کند بنشينم…مشتی دارو در حلقم می ريزد و دوباره می خواباندم :آهسته می گويد
…عصبيه…چيز مهمی نيست تا يکی دو ساعت ديگه خوب می شه – …بقيه حرفهايش را نمی فهمم…خوابم می برد يا بيهوش می شوم…نمی دانم