دانلود رمان آوای نیاز تو

چه چیز وادارم می‌کند؟ …. من مستقل شدم … چطور جرات می‌کنم
تو …
چنین خواهشی از من می‌کنید؟ نه، نمی‌گویم، می‌گویم نه، همین است … آن وقت …
شهرت
و کل خونواده آریوست نابود میشن چرا؟ !! !! !
اگر قبول ننمایی از ارث محروم می‌شوی … اما اگر قبول کنی، نه تنها میراث را بدست خواهی آورد،
پدرتان
ولی من تمام سهام شرکت را به نام شما انتقال خواهم داد …
علاوه بر اینکه
نیمی از آن را به نام شما منتقل کردم!
این دقیقا همون چیزیه که دنبالش بودی، مگه نه؟ .
با تردید سکوت کردم و به او نگاه کردم.
و او را به سردی بوسید
اگه می خوای عتیقه‌ات رو با هم قاطی کنی
با من معامله کنی
… با دستای پر بیا! من نوه – م یه آریوست که قیمتش خیلی زیاده
…. اون بالا … علاوه بر اون
گربه نیز که موش‌ها را به خاطر خدا نخواهد گرفت به جای آنع چیزی خواهد گرفت.
تو کاری با او نداری … موافقی یا نه؟
من پسر تو نیستم که مرا تا آخر عمر بدبخت و بیچاره کنی. من …
من خودم هستم … شما خودتان مرا بزرگ کردید، این طور نیست؟ !! !! !
وقتی از جام بلند شدم و به طرف در خروجی رفتم، او در سکوت به من خیره شده بود.
، و
همچنان که در را باز می‌کردم به سخنان خود چنین ادامه دادم:
برای دومین بار پذیرفته‌شده
، ای الهه ” ” برایم از هرقدر چشمه که بدان‌ها آگاهی سخن بگو
از پله‌های عمارت بالا رفتم و سردردم باعث شد که تمام حرص و طمع خود را خالی کنم.
روی سنگ
سرانجام به در ورودی تالار رسیدم … نفس عمیقی کشیدم.
و اخمش درهم رفت
در مردمی که مدت‌ها بود آن‌ها را ندیده بودم
از آن‌ها جدا می‌شد
وقتی صدای حرف زدن و خندیدن و این حرف‌ها تمام شد
چشم‌ها به سوی من کشیده شده بود … نادیده گرفتن همشون
به طرف پیرمرد رفتم و با قدم‌های محکم سلام و احوال پرسی کردم.
او به من نگاه کرد
.
کنار او روی نیمکت بزرگ نشستم و به دیدگان او که حتی چین و چروک‌های روی آن نیز دیده می‌شد خیره شدم.
این ور اون ور …
از عظمت خود نمی‌کاهدند.
خانواده تو همیشه باید برات مهم باشه
بی اختیار خشمگین شده بودم. این دست من نبود … وقتی
در مورد خانواده‌اش صحبت می‌کند
مثل این است که کسی در سرم فریاد می‌کشد و به یاد خاطراتی می‌افتم
.
می‌دانستم که نباید برای مردی که مرا بزرگ کرده ناراحت و نگران باشم،
اما وقتی
جلوی من درباره‌ی خانواده‌اش این جوری حرف می‌زنه، دلم می‌خواست سرش داد بزنم.
و بگی
پدر و مادر من بچه تو و عروس تو نیستن؟ تو از یه خانواده نیستی ”
تو …
عشق؟
اما من به جاش لبخند زدم و با صدایی که از خشم می‌لرزید و سعی می‌کرد نباشد
بگیر
با صدای بلندی مثل او گفتم:
ببین کی از خانواده حرف می‌زد … بگذار ببینم، آقای آرا من، برای پسر تو چه اتفاقی افتاد.
چند تایی.
چند سال پیش؟ پس شما درباره این خانواده صحبت می‌کنید؟
چی؟
با این کلمات، نگاهش متعجب شد، اما به تدریج قیافه‌اش آشفته و بی حرکت شد.
حرفی نزد. همه ساکت بودند و هیچ کس حرفی نمی‌زد.
شاید هم همه‌ی …
فکرشان متوجه گذشته بود که از مدت‌ها پیش هیچ‌کس به آن اشاره نکرده بود
نه،
من!
هنوز به او خیره بودم که نفس عمیقی کشید و چشمانش را بست
گفت:
گذشته، گذشته است! … این چیز مهمی بود که من همه رو جمع کردم و
میدونم که میدونی
چه بیش‌تر، چه بیش‌تر! … از مدت مدیدی پیش بین پسر زن و شوهر اعلام گردیده است
دختر کاترینا یک رومی است و وقت هر یک از آنان فرا رسیده است.
شما و گیجیلم هر دوی آن‌ها یگانه نوک‌های من هستید
با هم ازدواج کنید!
پلک‌هایش را به هم فشردم و کلمه‌ای بر زبان نیاوردم، زیرا هدفی داشتم
عرض خیابان را طی کرده
کلی ارزش و خط قرمزه پس نباید می‌رفتم حق با اون بود
می‌دانستم
چرا پس از دو یا سه سال باز به اینجا آمده‌ام، اما او نگفت که چه حالی دارد
و در چه چیز
من قبول کردم که برای دومین بار جلوی این جماعت بایستم می‌دانم که این اجتماع قبلا برای این دو جوان تشکیل شده بود
من …
این آخرین بار نبود، اما این بار که هر دو می‌خواستند
ارتباط دوباره
این قطعا پایان خوشی خواهد داشت
با بی اعتنایی به حرف لری، نگاهم را به اطراف تالار برگرداندم و زا لا را دیدم.
به آن‌ها خیره شد
به من نگاه کرد اخمم شدیدتر از پیش شد … مدت‌ها بود او را ندیده بودم،
اما
او هنوز همان شخص بود و من می‌توانستم با شجاعت بگویم که هنوز مثل سابق مبهوت بود
.
داشتم!
، ای الهه ” ” برایم از هرقدر
اوا من با دست‌هایم روی کمرم بلند شدم
نگاهی انداختند
که واقعا از تمیزی برق میزنه
خدا می‌دانست که تالار پر از مجسمه و اشیا عتیقه است
چقدر می‌لرزیدم
اینجا کار می‌کرده یکیشون نمرده و غیرقابل شکستن نیست
اگر بشکند
من به راحتی میتونم کلیه هامو بفروشم یک سطل و یک دستمال برداشتم
به آشپزخانه رفتم و صدای در ورودی را شنیدم.
یکی پا هست
جوری راه میرن انگار که رو زمین هستن وقت مبارزه بود!
با تعجب چرخیدم تا ببینم چه کسی برای حرص و طمع پاهایش را روی زمین خالی می‌کند.
و
اینطوری راه می‌رفتم، چشمم به پسری افتاد که حتی کت مشکی خوش دوختش از پشت عینک بهش چشمک می‌زد
فاصله
بلکه به این علت که پشتش به من بود
و
چهره‌ای که من آن را نمی‌دیدم. سرانجام دیگر میل نداشتم به صورت او نگاه کنم.
بدون اینکه توجه کند که او کیست، به آشپزخانه رفت
و زیر لب گفتم: خدایا، من هنوز کمر ندارم …
امیدوارم از گور به گور بری
به هیچ وجه روشن نیست که با من چکار دارید!
همان طور که علی را بد و گمراه می‌کردم و هر روز به راه خود می‌رفتم
آشپزخانه
و چشمم به آیدین افتاد
آقای “ایدین”، شما اینجایید؟
حرفی نزد و چشمکی زد.
در گوشه آشپزخانه پشت میز ناهارخوری نشسته با انگشت مشغول خوردن صبحانه بود
او گفت:
که
آروم باش
متشکرم، حالم خوب است!
بگویید ببینم، چه کسی را دعای خیر می‌کردید؟
به روح والدینتون
چی؟
می‌دانستم که
انسان انقدر خوش‌قلب هست که حاضر نیست همچین کاری بکنه
با خنده گفتم
اگه این بدترین نوه اون باشه، پس اون کیه؟ ” !
مدتی به من نگاه کرد و بعد از کمی مکث، چهره‌اش در هم رفت و گفت:
استریل “،” کرفس “رو دیدی؟” ؟
نمی‌دانستم چه می‌گوید و مات و مبهوت به او نگاه کردم. انگار او متوجه تعجب من شده بود.
او …
ادامه داد:
درست مثل سمی
دوباره به طرز حرف زدنش خندیدم و سرم را به چپ و راست تکان دادم.
او چنین ادامه داد:
امیدوارم مرگ تو همچین اتفاقی برای یکی از نوه‌هاش نیافته باشه! وای
چیزی نگفت، اما بعد مکث کرد، انگار چیزی به یادش مانده بود،
زود باش …
لیوان شکلات را در دست گرفت و به من گفت:
دهانم تمیز است!
خندیدم و گفتم
آقای ایدین، برید بالا اگه ببینن که شما توی جمعیت نیستید نگران میشن.
پیرمرد با دو پسرش کار می‌کند، و بقیه ما اساسا داریم نقش خود را بازی می‌کنیم
لوبیا سیاه و سبز،
کس دیگه ای هم اومده؟
نه، همه نیامدند … همین چند دقیقه پیش یک آقا آمد و رفت بالا.
قبل از بقیه
آیدین نگاه کرد و گفت:
بذار ببینم، مثل برج زهرمار بود؟
دوباره خندیدم به خاطر تشبیهی اون و گفتم
، وای، صورتش رو ندیدم ” … ولی راهی که اون بود
با ولع شروع به زدن پاهای خود کرد
آشکار بود که با زمین و زمان در حال مبارزه است! .
پس برج زهر آمده است … به ادا که جنگ جهانی در کار نباشد، سالیت!
از آنچه می‌گفت چیزی نفهمیدم، شانه‌هایم را بالا انداختم و
روی یکی از صندلی‌های اتاق غذاخوری نشستم و شروع کردم به ماساژ دادن گردنم.
چشمان آیدین
به دست‌های من خیره شد و با صدای نسبتا بلندی گفت:
چه بلایی سر دستات اومده؟ !! !! !! !! !! !
به دستم که ترسیده بود و باد کرده بود نگاه کردم.
… من ترسیده بودم هیچ اتفاقی نیفتاد، هیچ چیز این حساسیت به “ویریوایز” و “شوینده”
! درست میشه
صورتش گیج شد و اخم کرد. می‌دانستم که می‌خواهد
که صحبت آن‌ها را قطع کرده
کمک و این حرف‌ها، ولی من صدقه نمی‌خواستم! تا اینجا چون
او به اینجا آمده و به من خیلی کمک کرده است
تنها کسی نبود که کمکش کرد
و با او خوب بود، اما او با همه مثل سابق رفتار می‌کرد و با کسی رفتار نمی‌کرد.
اهمیت ندارد.
که با او شوخی می‌کرد و به ریش او می‌خندید. چی؟
موقعیت دنیاست و
همه آدم‌ها را مثل هم می‌بینید. و چقدر خوب می‌شد اگه همه مردم
… دین “، بدون در نظر گرفتن موقعیت تو”
و موقعیت اونها با همه مثل هم بود
ایدین دهانش را باز کرد تا چیزی بگوید اما صدای بلند بسته شدن در
در مقابل او سر و صورتش را قطع کرد و چشمان من از حیرت گشاد شد…. که در رو چنان محکم کوبید
که
صدایش تا اینجا می‌رسید؟ چه کسی جرات چنین کاری را داشت؟ در رو می‌بندی
مثل این تو این ساختمون
! چی؟
ایدین حیرت‌زده از جا برخاست و از آشپزخانه بیرون رفت.
به دنبال او به راه افتاد
و از پشت پنجره‌های ساختمان که تمام منطقه بیرون ساختمان از آن قرار داشت
قابل‌رویت
به مردی نگاه کردم که با زمین و زمان می‌جنگید، اما
این دفعه
پشتش به من بود. و هیچی از صورتش ندیدم من باد کردم و …
با کنجکاوی به او نگاه کرد
هنگامی‌که ایدین، بدون توجه به من، خانه را ترک گفت و به دنبال آن مرد دوید،
و
او را صدا زد
… “جسپر” -! ” کایزه ” –
اما این مرد حتی نگاهی هم به آدین نکرد و برنگشت
به راه خود ادامه داد
.
، ای الهه ” ” برایم از هرقدر چشمه که بدان‌ها آگاهی سخن

تنبل بودن! حرف نزن، نمی خوام صداتو بشنوم!

چشمانم پر از اشک شد، اما او بدون هیچ رحمی ادامه داد
-تموم شد هر چقدر با دلت راه رفتم از اول اشتباه کردم یه دختر غریبه رو آوردم تو زندگیم و انقدر بهش بال دادم که الان جرات داره با هرکی تو دنیا باشه. بیشتر از هرکسی حالم بهم میخوره که بدون اطلاع من بره مهمونی و باهام معاشقه کنه! معلوم نیست تو زندگی من چه غلطی میکنی! اولین باری که بدون اطلاع به قبرستان رفتی و بعد گفتی فرزان را جلوی در خانه گذاشتم و داستانی ساختی که معلوم شد حقه و من راست می گفتم و به خدا دروغ می گفتم. باید مشت به دهنت می زد و می گفت با فرزان این ور و آن ور می روی. تو بدون اطلاع من تنها خواهی رفت بیرون! پس حالا فقط ساکت شو و گوش کن!
. بعد از این وضعیت باید با همه چیز کنار بیای و همه چیز را بپذیری! بلاخره الکی با من موافق نبودی و این…

گوشیمو برداشت!… پر از اشک نگاهش کردم و یه نگاهی بهش انداختم اما یه لحظه دوام نیاورد که گوشیم خورد. دیوار با تمام قدرتش و چیزی ازش نمانده بود!… صدای جیغ من چون یهویی کارش تموم شد گفت برام خیلی گرون شد خیلی خیلی! اما چشمان اشکبار و دل شکسته ام را نادیده گرفت، راه افتاد و به سمت در خانه رفت و با ظلم ادامه داد – آمدم خانه، تکه ای از آن را نمی خواهم گوشی را روی زمین نگه دار
!

به سمت در خروجی رفت و من با دل شکسته دنبالش رفتم!… از دور فقط نگاهش می کردم.
– واستا!! تو حرف بزن و حرف بزن و برو! منتظر جواب من نباش من تو زندگیت جاسوسم…

نخواست حرفم تموم بشه و در رو کوبید و بدون توجه به من رفت!

جاوید*
_و چه چیزی مرا مجبور می کند؟!… استقلالی شدم… چطور جرات می کنی چنین درخواستی از من بکنی؟ نمیگی من میگم نه و بس… اونوقت آبروی تو و کل خانواده آرین مهرات زیر سوال میره؟!
_اگه قبول نکنی از ارث محروم میشی…ولی اگه قبول کنی نه تنها ارثی که پدرت نخواسته میگیری بلکه تمام سهام شرکت رو هم به نام تو میزارم. .. علاوه بر نصفه ای که به نام تو گذاشتم!
دقیقاً همان چیزی است که شما به دنبال آن بودید، اینطور نیست؟!

_این یه چیزیه آقای آریانمهر! اگر می خواهی عتیقه هایت را با من قاطی کنی، دست پر بیا… من نوه ام! یک آریانمهر که قیمتش خیلی بالاست… در ضمن گربه ای که برای رضای خدا موش نمی گیرد برای زیلا هم چیزی می گیرد!
کاری بهش نداری… موافقی یا نه؟
_من پسر تو نیستم که به مال دنیا مقید بشم و یه عمر خودمو بدبخت کنم اونم از عشق… منم مثل خودمم… خودت بزرگم کردی نه؟!

در سکوت به من خیره شده بود که از جام بلند شدم و به سمت در خروجی رفتم، همزمان با باز کردن در ادامه دادم
– باشه برای بار دوم!

×××

از پله های عمارت بالا رفتم و سردردم باعث شد تمام حرصم را روی سنگی زیر پایم خالی کنم و بالاخره به در ورودی سالن رسیدم!… نفس عمیقی کشیدم و با اخم به کسی که ندیده بودم نگاه کردم. مدت طولانی و به روشی متفاوت باهاشون قطع رابطه کردم، قاطی کردم و وارد شدم که صدای صحبت و خنده قطع شد و همه نگاه ها به سمت من کشیده شد! بی توجه به همه آنها با قدمهای محکم به طرف آقا بزرگ رفتم و سلام کردم و او به من نگاه کرد – جاوید ساعت چند آمد
؟

کنارش روی مبل سلطنتی نشستم و به چشم هایی خیره شدم که حتی چین و چروک های اطرافشان هم از شکوهشان کم نکرد.
من خیلی درگیر کار شرکت هستم!
خانواده شما همیشه باید برای شما مهم تر باشد!

بی اختیار عصبانیت دلم را پر کرد! دست من نبود… وقتی از خانواده اش اینطور صحبت می کرد، انگار یکی در سرم فریاد می زد و خاطرات را به یادم می آورد.

می دانستم نباید برای مردی که مرا بزرگ کرده ناراحت و عصبی باشم، اما وقتی جلوی من اینطور در مورد خانواده اش صحبت می کرد، دلم می خواست سرش فریاد بزنم و بگویم: «مگر پدر و مادرم بچه های تو نیستند و عروست؟” نازی نبودن؟!…
اما به جاش لبخند زدم و با صدایی که از عصبانیت می لرزید و سعی می کردم مثل خودش بلند نباشه گفتم: _ببین
کی داره از خانواده حرف میزنه… ببینم چی شده پسر چند سال پیش آقای آرایانمهر؟ آن زمان خانواده ای که از آن صحبت می کنید کجا بودند؟

حرف من نگاهش تعجب کرد اما کم کم صورتش گیج شد و هنوز چیزی نگفت همه ساکت بودند و هیچکس صدایی درنمی‌آورد و شاید افکار همه به گذشته‌ای رفت که تا مدت‌ها هیچکس به یاد نداشت
هنوز به او خیره شده بودم که نفس عمیقی کشید و چشمانش را بست و گفت:
_گذشته گذشته است!… مهم این بود که همه را دور هم جمع کردم و می دانم که کم و بیش در جریان هستی. ! تو و ژیلام که هر دو تنها نوه ی من هستی، دختر عمویت را به آسمان گره بزن و وقت آن است که هر دو به هم برسی!

پلک هایم را روی هم فشار دادم و حرفی نزدم، به خاطر هدفم از خیلی از ارزش ها و خطوط قرمزم عبور کرده بودم، پس نباید می رفتم. حق با او بود! می دانستم چرا دو سه سال بعد دوباره اینجا خواهم بود، اما نگفت به چه شرطی و به چه قیمتی حاضر شدم برای بار دوم اینجا جلوی این جماعت بایستم!
_میدونم این دوتا جوون قبلا یه بار با هم بودن… دفعه قبل که نشد ولی اینبار که هردو میخوان دوباره وصلت کنن حتما به خوشی تموم میشه!

بی توجه به حرف های پیرمرد نگاهم را به اطراف هال چرخاندم و با دیدن زیلا که به من خیره شده بود اخمم بیشتر از قبل محکم شد… خیلی وقت بود که او را ندیده بودم اما او همچنان همان آدم بود و به جرأت می توانم بگویم که او هنوز هم به همان اندازه گیج به نظر می رسید!

آوا*
بلند شدم و به سالن نگاه کردم که واقعاً از تمیزی می درخشید… سالن پر از مجسمه و اشیای عتیقه بود و خدا می دانست وقتی اینجا کار می کردم چقدر دست و بازوانم می لرزید. اگر قرار بود یکی از کلیه ها بشکند، به راحتی دو کلیه داشتم و باید آنها را می فروختم!… سطل و دستمال را برداشتم و به سمت آشپزخانه رفتم که صدای در ورودی و بلافاصله صدای پای را شنیدم. کسی که با این طرز راه رفتنش انگار داشت با زمین و زمان می جنگید!
با تعجب به عقب برگشتم تا ببینم چه کسی با کوبیدن پاهایش روی زمین و همینطور راه رفتن حرصش را خالی می کند که پسری را دیدم که کت مشکی خوش دوختش حتی از این فاصله چشمک می زد اما چون پشتش به من بود. ، صورتش را ندیدم!… در نهایت حواسم به دیدن چهره اش نبود و بدون توجه به کیستم به آشپزخانه رفتم و زیر لب غرغر کردم.
_وای خدا پشت ندارم…کاش از گور به گور میرفتی دست مادربزرگ بابات زیلا!…اصلا معلوم نیست با من چیکار داری!

همانطور که هر روز زیلا را بد و بیراه صدا می کردم وارد آشپزخانه شدم و چشمم به آیدین افتاد
. آقا آیدین کجایی؟

. داشت برای صبحونه شکلات میخورد گفت استراحت کن ولی من از قیافه اش میخندیدم که لبخندی زد و گفت:
_چطوری جوجه ماشین میری؟
_ممنونم من خوبم!
_بگو کی بر روح پدر و مادرت صلوات میفرستی؟…به پیرمرد میگم به نوه عزیزش فحش میدادی؟!

می دانستم این انسان آنقدر خوش قلب است که چنین کاری نمی کند، با خنده گفتم: «
اگر این نوه محبوبش است، پس بدترین نوه اش کیست؟!

» من کمی و بعد کمی مکث کرد، صورتش گیج شد و گفت
خورش کرفس را دیدی؟

منظورش را نفهمیدم و گنگ نگاهش کردم… وقتی ادامه داد انگار متوجه تعجب من شد.
– به همان اندازه سمی!
خندیدم و گفتم
: آقا. آیدین برو بالا…اگه ببینن تو بین جمعیت نیستی عصبی میشن!»

بازم از طرز حرف زدنش خندیدم و همینطور که ادامه داد سرم رو به چپ و راست تکون دادم
– در کل امیدوارم که رفتنت سر اون یکی نیفته!
وای!

چیزی نگفت اما بعد از مکثی که انگار چیزی یادش اومد سریع لیوان شکلاتی رو که تو دستش بود سمتم گرفت و گفت:
_به خدا دهنم پاکه!

_پیرمرد با دوتا نوه اش کار می کنه، بقیه اصولا نقش لوبیا سبزی بازی می کنیم…کس دیگه ای اومده؟
_نه همه نیومدن… همین چند دقیقه پیش یه آقایی اومد بالا رفت پیش بقیه!

آیدین نگاهی انداخت و گفت:
_ مثل برج زمار بود؟

بخاطر تشبیهاتش یه بار دیگه خندیدم و گفتم
_والا صورتشو ندیدم ولی جوری که با حرص به زمین میکوبید معلوم بود با زمین و زمان میجنگه!
_پس برج زهر اومد… جنگ جهانی نشه صلوات!

از حرفاش چیزی نفهمیدم، شونه هام رو بالا انداختم و روی یکی از صندلی های میز ناهارخوری نشستم و شروع کردم به ماساژ دادن گردنم که چشم های آیدین به دستم خیره شد و با صدای نسبتا بلندی گفت: _چی شده برات. دستا
؟!

ترسیده و پف کرده به دستم نگاه کردم
_ ترسیدم!… چیزی نشد، این حساسیت به وایتکس و مواد شوینده… خوب میشه!

صورتش گیج شد و اخم کرد. میدونستم میخواد بحث کمک و اینجور حرفا رو قطع کنه ولی صدقه نمیخواستم! تا الان که اومدم اینجا خیلی کمکم کرد تا کار کنم. البته این فقط من نبودم که به او کمک می کردم و او با او مهربان بود، بلکه او با همه همینطور رفتار می کرد و اصلاً برایش اهمیتی نداشت که چه کسی با او شوخی می کند و می گوید به شما می خندد. این دنیا چه جایگاهی دارد و همه مردم را یکسان می بینی. و چه خوب می شد اگر همه مردم با همه بدون توجه به موقعیت و مقامشان مثل آیدین یکسان رفتار می کردند!

آیدین دهانش را باز کرد تا چیزی بگوید، اما با صدای بلند بسته شدن در خروجی جلو، او را قطع کرد و چشمانم از تعجب گشاد شد!… کی آنقدر در را زد که صدایش بلند شد؟… کیست؟ جرات ورود به این عمارت را داشتی؟ اینجوری ببندم؟!
آیدین با تعجب از جایش بلند شد و از آشپزخانه بیرون رفت، از روی کنجکاوی دنبالش رفتم و از پشت پنجره های ساختمان که تمام محوطه بیرون ساختمان از آن مشخص بود، به همان مردی که با زمین می جنگید نگاه کردم. و زمان، اما این بار پشتش به من بود. و از صورتش چیزی نمی دیدم! پوفی کردم و با کنجکاوی نگاهش کردم که آیدین بدون توجه به من عمارت را ترک کرد و دنبال آن مرد دوید و صداش زد
– جاوید… جاوید وایسا!

اما آن مرد حتی به آیدین نگاه نکرد و برنگشت و به راه خود ادامه داد!

×××

با بخل در حیاط رو باز کردم که سر و صدا نکنه و یه نگاهی به محوطه حیاط انداختم و خدا رو شکر کردم که هیچکس نبود و همه تو اتاقشون بودند… آروم راه افتادم. بدون اینکه صدایی در بیاورد وارد صحن شد و دوباره نماز خواند. صاحب خونه که همیشه خمار بود توروخدا خوابم نبره و مواظبم باش و باز بی ناموسی بازی کن ولی از شانس من صدای خماریش از پشت سرم اومد
. زیر این و آن جمع می شوند و بعد می گویند پول اجاره نداریم!

مات و مبهوت دعا کردم که مادرم بخوابد تا این حرف را نشنود… هر چند صدای این بی شرف بلند بود و باعث شده بود که برخی از این همسایه های فضول بیرون بیایند و شروع به یاوه گویی های همیشگی خود کنند!
.

برگشتم و از سر تا پا نگاهش کردم، با صدایی لرزان گفتم:
_چه لعنتی؟! چرا مردی؟! سگ تو را گاز گرفت؟! گفتم تا آخر هفته کرایه خانه را می دهم

با دستانی لرزان که نشان می داد از درون می لرزم و فقط می دانم که از بیرون قلدر هستم، پولی را که امشب برداشته بودم از کیفم بیرون آوردم و پرتش کرد جلوش و گفت: _ بیا اینجا کریت
!

خم شد و پول را گرفت، اما باز هم زبونش را تکان داد،

بدون توجه راهم را چرخاندم تا به حرف هایش که شایسته خودش و خانواده اش بود گوش نکنم، حرفش چه اهمیتی داشت یا باید وقتی از خودم مطمئن شدم حرفشان را بگو. تو این لحظه ها فقط مادر مریضم برام مهم بود و بس… مادری با اون قلب مریض اینو نشنوه!
به سمت اتاقمون راه افتادم که دوباره صداش اومد
– دفعه بعد که حتی کرایه رو هم ندادی نپردی… بیا جایش و خودت انجامش بده!

در پایان صحبتش خندید و همزمان گلویم را فشرد اما بدون دفاع سریع وارد اتاقمان شدم و با دیدن مادرم که چشمان بسته دراز کشیده بود نفس عمیقی کشیدم! می دونستم این خواب سنگین اثر قرص هایی بود که می خورد… دوباره نفس راحتی کشیدم و با تنی خسته و فرسوده با هزار فکر و خیال چند ساعتی استراحت کردم!

×××

جواد*
با گیجی چشمامو باز کردم که گوشیم زنگ خورد؟ دستم را روی چشمانم گذاشتم و به دختر نیمه برهنه ای که روی بغلم افتاده بود نگاه کردم که ناگهان اخمم توهم آمیز شد. بدون توجه به آن، به دنبال تلفنی گشتم که صدای زنگ آن اعصابم را عصبی می کرد، تا اینکه بالاخره آن را روی بالشی کنار تخت پیدا کردم و بدون اینکه به صفحه گوشیم نگاه کنم، می دانستم که تنها کسی که صبح با من تماس می گیرد همین است. آیدین، جواب. من دادم!

_چرا اول صبح زنگ زدی؟!
بازم مهاجری!
چی بهت بگم؟ نمیدونم واقعا کرم داری چی شده ساعت هشت صبح زنگ میزنی… دیشب نگفتم سرم درد میکنه فردا نمیام ?
_چطوره با پسر عمویت حرف بزنی؟! خبر درگذشت نوه اش آریانمهر چیست! نوه، ارشد… حالا چی شد؟ شب جمعه ات رو خراب نکردم… وقتی زنگ زدم سرم شلوغ بود

دستم را روی چشمانم گذاشتم و چیزی نگفتم و ادامه داد:
بابا بیا شرکت خیلی دیر شده… در ضمن آقای کمانی قرار فردا رو هم کنسل کرده و میگه من کار دارم. من پرواز دارم و اگه مایلین با شرکتمون قرار گذاشت امروز ببند باید با آقا آریانمهر صحبت کنیم…زنگ زدم اینو بگم!_یه
روزه نرفتم میتونی آیدین دیگه

فرصت حرف زدن بهش ندادم و تماس رو قطع کردم گیج به دختری که هنوز خواب بود نگاه کردم
باید بری!

لرزید و به بدن خوش فرمش کشید و بازش کرد به چشمام نگاه کرد و گفت:
صبح عزیزم…دیشب چطور بود؟!

بی توجه به حرفاش با خونسردی گفتم:
– پولت را از روی میز بردار و برو!

لباش باز شد و گفت:
_همین؟

نگاه تندی بهش انداختم و گفتم:
_پس چی؟! برات فدانامه بنویسم؟! در ضمن… به اون امیر بگو سلیقه من روشنه نه مشکی!

بعد از اینکه حرفم را زدم از جام بلند شدم و بدون توجه به

دختر از اتاق خارج شدم

با سردرد بدی که من را غیرقابل تحمل می کرد، داشتم به حرف های کمان گوش می دادم که ربطی به کار نداشت. معلوم بود آیدین گیج شده بود و فقط از روی ادب چیزی نمی گفت… هر از چند گاهی با هر حرفی که می زد سرش را تکان می داد. در ضمن من هم گیج شده بودم و میگرنم دوباره شروع شده بود و اگر این یارو دو سه دقیقه دیگه به ​​حرف زدن ادامه میداد خودمو میذاشتم و همه چی رو تموم میکردم… فهمید که با احترام رو به کمانی کرد و گفت:
آقا کومانی ببخشید من و آقای آریانمهر وظیفه داریم…اگه میتونیم بذاریم برای بعد!

با صدای بی زبانی می گفت هر چه زودتر وسایلت را جمع کن و برو، اما ضایع بود! بالاخره بعد از هزار حرف و مزخرفات دیگه که ربطی به کار نداشت تصمیم گرفت بره و وقتی بلند شد تا به سمت خروجی بره برای احتراما من از جام بلند شدم آیدین هم بلند شد تا باهاش ​​همراهی کنه و با او رفتم و به محض بسته شدن در، روی فنجان نشستم و سرم را که هنوز درد داشت، بین دستانم گرفتم.
یه مدت تو این وضعیت بودم که در باز شد! مثل همیشه فکر میکردم آیدین هست که بدون در زدن اومده تو، گفتم: “به
گاو یاد نده، میای در بزنی؟!”
_چقدر بی ادبی… حرف زدن یادت ندادن. به یک خانم جوان وقتی قرار است همسر آینده شما شود؟!

در حالی که سرم را با دستانم گرفته بودم، آنها را فشار دادم و نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم خودم را آرام کنم تا عصبانیت دوباره روی من تأثیر نگذارد، اما صدای کفش های پاشنه بلندش و صدای آرام دخترش.
تمام معادلاتم به هم ریخت آیا باید در را بزنم تا همسر آینده ام شوم؟!

سرم را بلند کردم و با چشمانی که احتمالاً از سردرد قرمز شده بود به او نگاه کردم… از ماجرایی که با فرزان داشت خیلی گذشته بود و من او را قبل از خانه آقا بزرگ ندیده بودم، اما هنوز. یه ذره تنفر نسبت بهش نداشتم… سرم رو تکون دادم و با خونسردی گفتم
– جا نمیشم!

با قدم های بلند اومد کنار میز و خم شد روی میز و
اونی که کمتر از چند ماه دیگه زنت میشه رو بوسید!

ابروهامو بالا انداختم و لبخندی زدم
_یعنی همون زنی که قراره تو بالین من باشه…چند ماه دیگه توی تختم؟!…بعد از نه ماه بچه ای به اسم وارث میذاره. و کارش را رها کند؟!

کمی مکث کردم بعد سرم را به نشانه تایید تکان دادم و ادامه دادم
_بله آره یادم اومد… کارت؟

چشماش پر از بغض بود ولی دیگه برام مهم نبود… همینطوری نگاهش کردم و با صدایی لرزون از لای دندوناش گفت: _
چطوری!؟

چطور می تونی طوری رفتار کنی که انگار من نیستم؟… انگار نه، انگار این من بودم که… من بودم که… با دو دستم زدم روی میز و از جام بلند شدم. با کوبیدن و با ترس دو سه قدم عقب رفت!
با صدایی که دیگر آرام نبود گفتم:
_برو بیرون!

همینطوری به من نگاه میکرد که در باز شد و آیدین اومد داخل و با دیدن زیلا گفت:
زیلا اینجا چیکار میکنی؟!

صورتم را از آنها برگرداندم و چند بار با دستانم به صورتم دست زدم تا شاید آرام شوم و حماقت گذشته ام را به یاد نیاورم! بالاخره بعد از نفس عمیقی گفتم: برو
بیرون… علاقه ای به شنیدن گذشته نداشته باش…

هنوز حرفم تموم نشده بود. صدای بلند:
_نمیرم!بسه تا کی میخوای ادامه بدی؟تا کی میخوای گذشته رو قاطی کنی؟!… من هنوزم مثل تو دوستت دارم وگرنه قبول نمیکردی برای ازدواج با من!

برگشتم سمتش، با دو قدم بلند دور میز راه افتادم و بهش رسیدم، آیدین سریع بینمون وایستاد و با دستش به سینه ام فشار آورد تا یه مدت از عصبانیت کاری نکنم…واقعا هستم از دیدن این دختر بعد از دو سه سال عصبی هستم. و بدون توجه به آیدین که بین من و زیلا ایستاده بود زل زدم تو چشماش و تقریبا با صدای بلند گفتم:
_گوشتو باز کن ببین چی میگم…اگه این شروط مسخره رو قبول کردم فقط و فقط چون مثل پدرم نیستم که دنیا را رها کنم و دنبال کار خودم بروم و بقیه عمرم را در بدبختی بگذرانم… تو همان فرزان هستی بدون هر چیزی که تو را از زیر او بیرون کشید. !

لحن صدام بلندتر و بلندتر میشد که آیدین دستشو گذاشت رو دهنم و تف
_ جووید!!

دستش را از دهانم برداشتم و عصبی رفتم پشت میزم نشستم. زیلا ناباورانه به من خیره شده بود و اشک هایش از چشمانش سرازیر می شد، شاید باور نمی کرد جلوی آیدین با او اینگونه صحبت کنم، اما بی خیال گفتم: _حالا که شنیدی برو بیرون
!

قهقهه ای زد و بعد از مکثی کوتاه برگشت و از اتاق بیرون رفت.
نفس عمیقی کشیدم و به آیدین نگاه کردم که با سرزنش سرش را به چپ و راست تکان داد و پشت ژیلا رفت بیرون!

×××
_میری؟!

می خواستم از پارکینگ شرکت برم که چشمم به آیدین افتاد که به من اشاره می کرد!
پامو گذاشتم روی ترمز و شیشه ماشین رو پایین کشیدم که خم شد و گفت:
_نمیبینی که چشمام پر خون شده؟! سرم از درد منفجر می شود… میگرن به من صبر نداده است!
دارم میمیرم ببینم تو حالت عادی چقدر صبوری و تحمل داری… بذار بشینم برم. اشکالی نداره مثل اینکه میگرن دوباره شروع شده!
_من خوبم! تو برو مواظب شرکت باش، اینجوری کارها به تعویق افتاد… فقط این بار سنگ از آسمون افتاد، به من زنگ نزن، بگذار این سردرد خوب شود!

×

وارد خونه شدم و وارد خونه شدم با یاد ترافیک اعصاب خردکن آهی از سر ناامیدی کشیدم… انگار امروز همه چیز جمع شده بود تا میگرنم دو چندان بشه، برای این کار خوب آماده بودم، هر چی دلم برا یکی دوس دارم . باید خالیش کنم… همون لحظه گوشیم زنگ خورد و به صفحه گوشی نگاه کردم و با دیدن اسم امیر بدون جواب خاموشش کردم… حتی حوصله دخترایی که امیر داشت منو باهاش ​​جور می کرد نداشتم. و من فقط آرامش میخواستم و بس… اما انگار کلمه آرامش برای زندگیم زیاده!
پالتوی طوسیم را در آوردم و طبق معمول انداختمش روی یکی از مبل ها و در حالی که دکمه های لباس سفیدم را یکی یکی باز می کردم به سمت اتاق رفتم.
وارد اتاق شدم و بعد از اینکه مطمئن شدم حتی سوراخ نور وارد اتاق نمیشه رفتم سمت تختم و دراز کشیدم و مثل همیشه چشمامو بستم!

ایکس

صورتش و بعد از چند بار پلک زدن اخم کردم. در آخر با لحن عصبی گفتم:
_گفتم زنگ نزن پس بلند شدی اومدی اینجا؟!
_به خدا باید امام حسین رو مثل سگ در قرآن می زدم، با این وضع پیش شما نمی آمدم!

بدون اینکه اجازه بدم ادامه بده صورتش رو با دستم فشار دادم و روی تخت نشستم و آهی کشیدم… سردردم بهتر بود ولی نه کاملا… آیدین ساکت بود و چیزی نگفت تا اینکه دستشو روی شونه ام حس کردم. و سپس صدای آرام او را شنیدم
– تو خوبی؟

بدون توجه به سوالش پرسیدم:

اول از همه سرم را بلند کردم و با اخم نگاهش کردم و همین کافی بود تا بفهمد امروز عصبی تر از همیشه هستم… برای همین سریع گفت: _آقابزور گفت بیا تو عمارت
. او یک کارت دارد همه بهانه ها و بهانه ها را آوردم که حالش خوب نیست قبول نکرد و گفت یا بگو بیا یا بقیه سهم ها را در خواب می بیند… هر وقت دیدم به شماره تلفنت زنگ زدم. خاموش… تلفن خانه هم. جواب نمیدی خداروشکر… مجبور شدم بیام اینجا!

نفس عمیقی کشیدم و از روی تخت بلند شدم.
به ساعت نگاه کردم… ساعت پنج و نیم بود و من چهار ساعت بود که خواب بودم!
دستمو گذاشتم روی صورتم و برگشتم سمت آیدین
فقط یکبار… خبر خوش می آوری؟!… با من می روی یا می آیی؟!
_من چه!… حالا خبر پدر شدنت را می گویم!… نه، خودم می روم، ماشین آوردم!

سرم را تکان دادم و گفتم:
پس به پیرمرد بگو تا یک ساعت دیگر می آید!

×××

همونطور که داشتم به حرفای نه چندان مهم پیرمرد فکر میکردم به درخت کاج نگاه کردم… یه چیزی بین حرفاش توجهم رو جلب کرد یعنی گفت میدونم زیلا چیکار کرده ولی باید ببخشمش. !… اما به نظر من تنها چیزی که در دنیا قابل بخشش نیست خیانت! حالا به هر نحوی… خیانت به عشقت، خیانت به اعتقادات، خیانت به دوستت یا حتی خیانت به خودت… همه مردم خط قرمز دارند و مال من خیانت بود و برای من گناهی نابخشودنی! چون وقتی با دشمنت میجنگی رو در رو میجنگی و اگر زمین بخوری بعد از مدتی میتوانی بلند شوی ولی اگر شریکت تو را زمین بزند و بهت خیانت کنه نمیتونی بلند شی. بازم… و همیشه می ترسی مثل من از دست خودت بزنی… همین. همینطور که داشتم راه میرفتم داشتم به اطراف باغ نگاه می کردم، باغ داشت لبخند می زد!… این باغ خاطره روزهایی بود که از در و دیوارش بالا می رفتم و صدای فریاد پدربزرگم در آن می پیچید… و همچنین خاطره ای از صحنه هایی که هرگز از ذهنم پاک نمی شود. !
_خدا لعنتت کنه زیلا…اگه مجبورم نمیکردی دوباره زمین رو تمیز کنم الان اینجوری نمیشد!

پشتش به من بود و نمیتونستم صورتشو ببینم که مستقیم رفتم سمتش و با تعجب گفتم:
_چیکار میکنی؟

چند لحظه بی حرکت ماند و بعد با چهره ای مات سرش را به سمت من چرخاند… اولین چیزی که روی صورتش دیدم دو چشم با هاله قرمز بود که جدا از رنگشان که در تاریکی مشخص نبود. ، خیلی درشت بودند… با چشمانی که معلوم بود گریه می کرد نگاهش می کردم که با لحن پایینی گفت:
_من… زدم به این و اون

… زدمش. بهش گفتم مثل ابر بهاری داره گریه می کنه… صدای گریه اش سردردمو بدتر می کرد و اعصابم رو به هم می زد
.

چیزی نگفت و با دست اشکاشو پاک کرد… به خاک مرطوبی که روش نشسته بود نگاه کردم و خم شدم و بازوش رو گرفتم و کشیدمش بالا تا از زمین سردی که روش نشسته بود بلند بشه.. چون زور من بیشتر بود و طبق انتظار وقت نداشت کشیدش بالا ولی به محض اینکه روی پاهاش ایستاد جیغ زد و من تف کردم چرا جیغ میزنی
؟

مثل خودم درخشید تو صورتم و گفت:
_کمرم درد میکنه طاقت ندارم!

پفکی کشیدم و اون بدون توجه دوباره روی زمین سرد نشست و لباش رو بوسید
_اگه اون زن مجبورم نمیکرد دوباره سالن رو تمیز کنم فعلا این حال و هوا نداشتم… حالم از همشون بهم میخوره

با تعجب به دختری که الان فهمیدم یکی از خدمتکارهاست نگاه کردم… قطعا نمیدونست که من نوه خانوادمم که اینطوری حرف میزدم ولی مهم نبود. .. قطعاً آنقدر دلش پر بود که نمی دانست به این راحتی حرف می زند… با این حال اشاره طلا شد و گفتم: «این به
کنار… کجا می دادی؟ توجه کن وقتی این را شکستی؟… به جز عتیقه های من، احتمالا.
گلدون می تواند زندگی من را بخرد و بفروشد! چگونه می توانم او را جبران کنم؟ تو کی هستی که بالای سرم بایستی و دهنت باز کنی و من جوابت را بدهم؟!

دهنم رو باز کردم که بگم اتفاقا ما از اونایی هستیم که تو این خونه باید جواب بدی…ولی سکوت کردم…نمیدونم چرا نخواستم به این دختر کیم بگم. … نمی خوام ناراحتش کنم یا معذرت خواهی کنه… پس با مکث گفتم:
من مشاور آقا آرین مهرام هستم!

جوابمو نداد و به گلدون شکسته اشاره کرد و گفت:
_به هیچکس دیگه نه نمیگی؟!

از جمله او لبخندی بر لبانم نقش بست. انگار داشت مرده ای را دفن می کرد که اینطور حرف می زد… در جواب فقط سرم را تکان دادم و او ادامه داد –
حالا چیکار کنم؟… چی بگم؟

نگاهی به گلدان شکسته انداختم و گفتم:
_میخواستی خرابش کنی منو به چالش بکش!
بالاخره می فهمند که جای خالی است!
_مطمئن باش این جماعت حتی یادشون نمیاد که یه گلدان به این شکل بوده چه برسه به اینکه جای خالیش رو ببینن! حالا برو کارتت، حالا فهمیدند که نیستی!

جوابی نداد و سریع گلدون رو رها کرد و توی چاله کوچیکی که حفر کرده بود ریخت و خاک ریخت… اومد بلند شد اما معلوم بود که سخته و نمیتونه صاف بشینه…
_میشه از حالت زنای نیمه حامله بیرون بیای و کمکم کن؟!

فقط با اخم نگاهش کردم و بی توجه به من و اخمم دستش را روی کتم گذاشت و به زحمت بلند شد. نفسم را با حرص بیرون دادم و بی توجه به اینکه ناله می کرد، در یک تصمیم ناگهانی دستم را زیر پاهایش گذاشتم و بلندش کردم و دوباره جیغ کشید… این بار چون فریادش درست کنار من بود. گوش، چشمانم را محکم بستم و بعد مکث کردم. سرمو خم کردم و با مشت زدم تو صورتش
– یه بار دیگه جیغ بزن تا برم بهش بگم گلدان عتیقه رو شکستی!
گفتن آنچه مقدس است، گفتن چیزی است که مقدس نیست!

فقط با اخم نگاهش کردم با مکث نگاهش را از من گرفت و ساکت ماند… راه افتادم تا در حالی که در بغلم بود به جلوی ساختمان رسیدم… به صورتش نگاه کردم و او را روی پله ها گذاشتم، نفسم را بیرون دادم و بدون هیچ حرفی رفتم. برگشتم تا بروم که صدای ”
متشکرم!”

به او نگاه کردم و سرم را تکان دادم. خواستم دوباره راهم رو پیدا کنم و برم که دوباره صدا اومد
– اسمت چیه؟!

مکثی کردم و اولین اسمی که به ذهنم رسید به دروغ گفتم:
حمید!
حرفی نزدم و از آنجا دور شدم!

×

آوا*
نگاه من زوم مردی بود که قبلاً در عمارت ندیده بودم. آخرش انقدر دور بود که دیگه نتونستم ببینمش… حواسم به اون مرد نبود اومدم بلند شم اونم به پشتم شلیک کرد… بدجوری افتاده بودم. … خوبه که غذای گلدون دستم نرفته بود و باز هم خداروشکر تا بدجنس کسی نبود. از خستگی و قیافه خیلی زدم!
پوفی کردم و با تمام وجودم از پله ها بلند شدم و وارد عمارت شدم… باید می رفتم اما می توانستم راه بروم؟ من به خانه می روم! همینجوری داشتم راه میرفتم که صدای پیرمرد از کنار پله ها بهم خورد!
چرا اینجوری راه میری دختر؟

برگشتم تا جوابش را بدهم که آیدین را کنارش دیدم و بی اختیار گفتم:
آقا من افتادم کمرم درد نکند!

سرشو تکون داد و رفت سمت آیدین که بهش گفت:
_منم میرم؟!

آقا بزرگ سرشو به علامت تایید تکون داد و رفت… به محض رفتن آیدین اومد سمتم و گفت:
_چی شده؟
نیم نگاهی بهش انداختم و گفتم:
_چی بگم؟! من مسبب دردسرم شدم

از سوالش اشک در چشمانم جمع شد… نه به خاطر کمردرد و دردی که داشتم… از رفتار بدی که زیلا با من داشت… احساس کردم تخریب شخصیتم با رفتارش… اما چیزی نگفتم و فقط به زور لبخند زدم و گفتم:
_هیچی… افتادم چیزی نیست!

دماغشو فشار داد و گفت:
_نمیخوام جوجه ماشین ببینم… آخه تو صورتش ببین!

یه قطره اشک از چشمام چکید و با انگشتم پاکش کردم که باعث شد آیدین بگه ناچ اذیتم نکن و ادامه بده!
ابزار شما کجاست؟ بگذار آنها را برایت بیاورم!
_نه آقا آیدین…
_هیس وسایلت کجاست؟

× تو ماشینش کنار آیدین نشسته بودم…
یه جورایی از آدرسی که دادم خجالت کشیدم

چون خونه بالای شهر کجاست اتاق جنوب شهر کجاست
؟ !
_اینجوری ناراحتی…
_نه خوبم!

وقتی بی میلی من را دید چیزی نگفت دستش را دراز کرد و آهنگی زد و تا به کوچه خونمون رسیدیم چیزی نگفت…چون کوچه ما خیلی باریک بود نه ماشین تونست واردش بشه و البته ممنونم چون اگه کسی منو با ماشینی از این مدل بالا ببینه چی فکر نمیکنه…هرچند الان هیچ فکر جالبی در موردش ندارم! لبخندی زدم و به سمتش برگشتم و گفتم:
«ممنون که اینقدر زحمت کشیدی، الان میرم!»

آمدم پیاده شوم اما دوباره کمرم درد گرفت و صورتم درهم رفت و آهی از تنم بیرون آمد. لبام که صدای آیدین بلند شد
– چی شده؟!… وای اصلا… این وقت شب می خوای تنها بری تو این کوچه؟!… حالا؟!

_آره بابا عادت کردم هیچی نمیشه!
_نه… پیاده شو بیا
_نه!… نه بابا من خودم میرم هر شب سر ساعت از اینجا رد میشم مشکلی پیش نمیاد!

اخمش هم محو شد و سرش را به علامت تایید تکان داد. به سختی پیاده شدم و خدا را شکر کردم که نیامد. زیر لب خداحافظی کردم و در رو بستم… می خواستم اولین قدم رو بردارم که نفسم بند اومد و فهمیدم کمرم واقعا به شدت آسیب دیده… از شدت درد خم شدم و چشمامو بستم که صدای در ماشین آیدین را شنید و بعد از مدتی آیدین بازویم را گرفت. گرفت و آروم گفت:
_خوبی؟
_آره! آره. کمرم زخمی نشده!
باشه دستت رو بده بریم تا خونت بیاد!
“نه، من نه، اگر با تو باشم…”

وسط صحبتم پرید و گفت:
_آره؟
بابا اگه خانواده ات شکایت کنن چه خبره؟

سکوت کردم چون نمیدانست درد من خانواده ای نیست که فقط مادرم را داشته باشم!
درد من همسایه ها و صاحب خانه بودند که اگر آیدین را با من می دیدند، نمی دانم چه می گفتند… از طرف ما کمرم درد می کرد و نمی توانستم راست راه بروم! داشتم فکر میکردم چیکار کنم و داشتم به این فکر میکردم که دستمو گرفت و گذاشت روی گردنش و گفت:
_همه وزنت رو روی من بگذار!

خجالت کشیدم اما چاره ای نداشتم… وارد کوچه شدیم و آیدین با تعجب به خانه های اطراف نگاه کرد… راست می گفتم راهش به این محله ها باز نشده بود!
_واقعا جوجه؟!
خبرهای خوبی برای شما دارم!
چیزی نگفتم… کم کم به در آبی که زنگ خورد رسیدیم و با تشکر بهش نگاه کردم و گفتم

با کنجکاوی نگاهش کردم ببینم چی میگه، ادامه داد
– کار خوبی برات پیدا کردم!
_اما…
_چه شغلی؟
_آخ… تو یه جورایی منشی هستی اما با این تفاوت که باید دوندگی زیادی کنی ولی باید بگم حقوقم تقریبا خوبه.
_من؟… من فقط دیپلم دارم و سابقه ندارم چطور قبول کنم؟
_ خب شرکت شرکت خودمه… به یه آدم سرسخت و باهوش نیاز داشتیم… آبروی خودم ریختم و گفتم بیا!
_ولی نه حالا تو بیا ببین اونجا خوب بود شلوغ کن…من اصلا خوب نبودم!

_اینم…خیلی ممنون!

کلید خونی رو از کیفم بیرون آوردم و درو باز کردم…لبخندی زدم و ادامه دادم
_بازم ممنونم اینقدر بهم لطف کردی!

وقتی خداحافظی کردم و اومدم وارد خونه بشم لبخندی زد و سرش رو تکون داد اما صدای یکی که نباید بیاد اومد!

راستی من بیست و چهار ساله که تو حیاط این کار و زندگی رو نداشتم؟!… خمار گفت:
_مشتری های خوب چیزهایی هستن که دیگه پا به ما نمیزنی… حتی آقازاده و پسر در شهر هستند

با حرفش دستام یخ زد و به جام میخکوب شدم… با شرمندگی به آیدین نگاه کردم که با تعجب و اخم به وسط حیاط نگاه کرد و اومد دهنش رو باز کنه تا چیزی بگه، دستشو گرفتم. … به من نگاه کرد و من التماس کردم:
_تو به خدا هیچی نگو فقط برو شیطون نباش!

قیافه اش عوض شد و فقط سرش رو به علامت تایید تکون داد و گفت:
_مشکل توست… حیف!
_نه نه برو آیدین تا بدتر بشه!

نفس عمیقی کشید و راهش را برگرداند تا برود اما صدای مرد دوباره بلند شد
.

آیدین بدون معطلی برگشت و مرا کنار زد و با قدم های بلند وارد حیاط شد… ترسیده نگاهش می کردم اما با کمرم می توانستم. به سمتش نرو و او را متوقف نکن… معلوم بود که مرتیکا هم ترسیده بود، اما به خاطر حماقت یا غرورش بود. نمی دانم… چیزی کم نگرفت و گفت:
«بله!» کجا؟ طولانیه؟!

آیدین بدون توجه یقه اش را گرفت و محکم به دیوار پشت سرش کوبید و با صدایی که تا حالا نشنیده بودم سرش داد زد.
-اول اینکه داری پشت سر دخترای مردم حرف میزنی و تمام بدی هایی که سزاوارت هست رو بهش نسبت میدی… دوما…
دستام میلرزید و با ترس به صحنه روبروم خیره شده بودم… همسایه ها از اتاقشون بیرون اومده بودن… مادرم در رو باز کرده بود و با چهره ای رنگ پریده نگاهم میکرد… بالاخره چند مرد آمدند آیدین را از خاک جدا کنند. ولی نمیتونستن… آیدین انقدر به گلوی اون عوضی فشار آورده بود که نمیتونست نفس بکشه چه برسه به

دستشو گذاشت روی گردنش و داد زد.
به چه حقی به دیگران احترام می گذارید بد می گویید؟! تو همانی هستی که از صد مایل دورتر بوی حرامزاده می آید، مرد!
– میفهمم دور و برت بودی زنگ زدی که نباید میزدی میچسبونمت یه چیز بی ناموسی!

حرف بزن… آخرش با کلی زور و ضربات خودمو کشیدم سمتشون و داد زدم
– آقا آیدین تو رو خدا برید!

با مکث دستش را از گلوی آن فردی که بی جان روی زمین افتاده بود برداشت و گلویش را گرفت و شروع به سرفه کرد!
آیدین بهم اشاره کرد و با صدای بلندتر ادامه داد

و بعد بی توجه به بقیه که آرومش میکردن اومد سمتم و یه چیز شرم آور گفت و رفت… مات و مبهوت حرف و رفتارش وسط حیاط ایستاده بودم. تا حالا ندیده بودم، اما صدای مادرم که تا آن زمان فقط نگاه می کرد، آمد: “آوا مادر بیا پیش من.
”

×××

جاوید*
خسته بودم…از وقتی اومده بودم بدون استراحت مشغول انجام کارهای عقب افتاده بودم…از خستگی دستم رو روی چشمام گذاشتم و همون لحظه در باز شد و با نگاه بی خیال آیدین روبرو شدم و “چگونه می توانم
با تو رفتار کنم؟! به من بگو، وقتی در را می زنی چگونه با تو رفتار کنم؟”

کمی به من نگاه کرد و بعد روی سینه روبروی میز نشست و بدون توجه یک تکه نبات از ظرف روی میز برداشت و چیزی نگفت!با تعجب نگاه کردم. به آیدینی که همیشه در آستینش جواب داشت اما حالا ساکت شده بود و قیافه اش عوض شده بود و گفتم –
چته کشتی غرق شده؟!

سرش را تکان داد و گفت نه و بعد رو به من کرد:
_دیشب یه اتفاق بدی برام افتاده… ولش کن، نمی خوام یادش بمونه… دیشب پیرمرد بهت چی گفت؟
_خیلی مهم نبود فقط گفت که زیلا ازش خواسته سهام رو به من پیشنهاد بده پس هنوز هم منو دوست داره و میدونه نوه عزیزش چیکار کرده ولی من باید ببخشمش!… کاندیدا نمیشم این وسط چرا باید او را ببخشم وقتی او در گذشته است؟ برای پسر و عروسش هیچ بخششی نداشت… یک سری از این حرف ها را زد بدون اینکه بداند من چه خوابی برایشان دیدم!

عصبانی شد و گفت:
_بابا جاوید… دقت کردی بدتر از آقا بزرگ می کنی؟!

شونه ام رو بالا انداختم و با جدیت گفتم:
_حوصله بحث این موضوع رو ندارم آیدین
_بله…از بزرگوار توقع بیشتری نمیشه داشت!

بدون در نظر گرفتن کنایه، مشغول چیدن پرونده ها روی میز بودم که یک شیرینی دیگر از ظرف روی میز برداشت! اینبار بهش نگاه کردم و گفتم: _چیزی برای قرارداد میخوای که یه ساعت دیگه آماده بشه
؟ آبرویی داری؟!

دوتا پنجه انداخت روی میز و گفت:
_اینا پسرخاله مهم هستن یا نه؟

از جام بلند شدم و همینطور که دور میز راه میرفتم پاشو از روی میز زدم و گفتم: معلومه
که اونا… بدترین کاری که میتونی برام بکنی اینه که دو تا خبر بد بیاری و خراب کنی. بقیه روزم!»

از این طرف به من نگاه کرد و گفت:
آخه مامان من همون عمه ای بوده که تا الان مثل الاغ توی گل گیر می کرد.
_والا خاله من که چشم نداره منو ببینه ولی معلومه خوشگله پسرش رو بزار کنار دستم آینه!
شما لیاقت انجام هیچ کار دیگری را ندارید!

بدون توجه پرونده ها را از روی میز برداشتم تا به منشی بدهم تا آنها را مرتب کند و با شنیدن صدایی آمدم بیرون که
– واقعاً کار داریم!

سر جام ایستادم و رو به او کردم
– من از چه شغلی خبر ندارم؟! آیا ما واقعاً قدرت نداریم؟!
_قدرت نداریم ولی…

تا حرفش تموم شد پرونده ها رو وسط میزم کوبیدم که پرید و گفت:
_چی؟!
_رفتی این دوستای احمقی که تخصص ندارن رو آوردی؟!…بیست بار گفتم شرکت من جای هیچ تنبلی نیست…ما کم نداریم پول اضافه گرفتی؟ تو نه؟!
_نه دوست… اینطوری نیست; دیدم بهش احتیاج داره و بی ادب و باهوشه، گفتم کارش رو شروع کنه، اول کار ما رو بذاره!
_صدقه کردم؟!… نیازه؟! او از من چه می خواهد… شرکت من جای بی خیالی نیست آیدین!
_بابا من خودم حقوق میدم همه خرج هارو خودم میدم…ولش کن پیرمرد…باید میگفتم دلم گرفته!

دستم رو روی چشمام گذاشتم و بهش نگاه کردم که اون هم اخم کرده بود اما بدون توجه گفتم:
دلت شکسته؟!… جهنم دلت شکسته… شرکت من زیر سوال میره چون دلت میسوزه… خب تو که حالش خوبه میخوای همه هزینه ها رو بدی. خرج اینجوری.» به طرف مقابل بدهید… چرا باید بیاید شرکت من؟!
_بذار بیاد ببینه کی چیه بعد اگه بد بود بهش بگو شرکت نازنینم از بین رفته… من گدا نیستم میگم بیا این پول رو بگیر رضای خدا!

دیگر منتظر جواب من نشد و با اخم بلند شد و به سمت در رفت و زیر لب گفت: هنوز
با نصف سهم به نام خودش با ما رفتار می کند که انگار کل سهم را دارد. به نام او. من فکر می کنم ما با تیپا بیرون هستیم.” تیک!

او ناراحت بود، اما تقصیر من نبود. وقتی عصبی میشدم هر چی میگفتم و میزدمش… میدونستم خیلی تند رفتم واسه همین ادامه دادم
.

هر چیزی
. انجام میدهم!

روی سرش ایستاد و با مکثی رو به من کرد و گفت:
_من نوکر ملا هستم!

اومد سمتم… میخواست ببوسم که هلش دادم عقب و گفتم:
_برو اونور… آیدین!

اما در نهایت حریفش نشدم و او روی بغلم بوسید و من با اخم نگاهش کردم و گفتم: _باشه دفعه
بعد بدون اطلاع من در این کار شرکت می کنی!
باشه بابا!

_حالا برای چه تخصصی گفتی تحصیلاتش چیه؟

دستی به پشت گردنش کشید و گفت:
_کار تخصصی نیست…خیلی طول میکشه تایپ بچه ها و این دویدن و هماهنگی های دیگه…اولشون کن کار بچه ها پیش میره!

اخم من رفت و تو هم… رسماً داشتم خیریه می کردم… متوجه اخم تو شد و با خونسردی بیشتر ادامه داد
– تحصیلاتم دیپلمه!
_بعد میگی چرا بد رفتار میکنی… من تو شرکتم لوله کش دارم با مدرک فوق دیپلم الان یکی رو میارم که… پرید

وسط حرفم و گفت:
_بابا به خدا اون. دختر باهوشی است، اینطور نیست!
_بیا دیگه! طرف من دختره!
_اینجوری فکر نکن…به من ربطی نداره!

سرمو تکون دادم و گفتم:
_تو کارتو انجام دادی بیا و برو سر کار شرکت…از این به بعد هر کاری بکنی بد نیست اول با من هماهنگ کن…وقتی اومد میفرستمش تو اتاقم تا با او صحبت کن ببین چه کسی اینقدر سنگسار شده است. سینت رو زدی!

گفت باشه و یه بوسه دیگه روی لبم زد و با خنده دوید سمت در که دستمو گذاشتم روی لبم و سیلی زدم بهش
.

×

آوا*
با صدای زنگ گوشی قدیمی نوکیا بلند شدم و با چشمانم دنبالش گشتم. روی پنجره دیدمش… سریع رفتم سمتش و حرفش رو قطع کردم… با دیدن شماره آیدین لبخندی زدم و جواب دادم
مکثی کرد و ادامه داد
_سلام آقا آیدین
_سلام جوجه… خوبید؟
_من خوبم تو؟
_خوبم…ببخشید دیشب کنترل عصبانیتمو از دست دادم!
_نه
چی میگی؟ دردسر درست کردم
_صاحب خونه…ببخشید دیگه نه…البته فعلا!
_وای…حالا ولش کن کمرت بدتر میشه؟!
خوب شده ولی من امروز نیومدم خونه آقا بزرگ!
_یعنی نمی تونی بیای به این ادرس که دارم بهت پیام میدم؟!
_آدرس؟!… کجا؟ برای چی!؟
فراموش کردی که گفتم بیا تو شرکت ما کار کن و استخدام شو؟

_ ولی اول باید اینجوری از هفت خان رستم بگذری!

لبخندی زدم…دروغه چرا واقعا خوشحال بودم و اگه این کار به درد من میخورد مجبور نبودم از صبح تا سوت سگ کار کنم اما هنوز تو شوک بودم…چطور میخوان من را استخدام کن؟
من نه سابقه کار دارم و نه تحصیلات زیادی، اما باز هم تیری در تاریکی بود
!

×

دوباره به برج مرتفعی که روبه رویم بود نگاه کردم…شک داشتم که بتونم اینجا کار پیدا کنم…یه قدم جلوتر رفتم و نگاهم به در ورودی افتاد که کتیبه خیلی بزرگی داشت. : شرکت تولید و پخش قطعات الکترونیک آریانمهر یعنی شرکت مال
. بزرگ بود؟
پفکی کشیدم و سعی کردم ترس و استرسم رو کنار بذارم… وارد شدم و رفتم پیش نگهبان و به مردی که اونجا بود گفتم:
_سلام ببخشید من با آقا آیدین زاما هستم…

هنوز جمله ام تموم نشده بود که صدای آیدین از پشت سرم اومد!
برومند خانم!

برگشتم دیدم داره به سمتم میاد… اولین بار بود که با لباس رسمی و با لحن رسمی دیدمش. من همیشه جوجه یا جوجه ماشین بودم. آیدین همیشه لباس اسپرت می پوشید… در حالی که با کت و شلوار سرمه ای خوش دوختش به من نزدیک شد، رو به نگهبان کرد
و گفت که با من هستند… و سپس رو به من کرد و با آرامش بیشتری گفت
– دنبالم بیا. ، چون حالا گاو دوقلو به دنیا آورده است!

همینطور که مثل اردک دنبال آیدین رفتم گفتم:
_آیدین میگم این شرکت مال آقا بزرگه؟!

نصفش مال مرد بزرگه! البته فعلا… بقیه مال پسرم که مدیرعامل شرکتم هست!
_همون برج زهر مار و خورش کرفس که گفتی دیگه نه؟
-خوب یادت هست…آره دقیقا همون برج زهرمار هست که گفتم ولی به خودت نگو…تا حالا دیدی؟!
_نه بابا تا حالا ندیدمش.

وارد آسانسور شدیم و آیدین دکمه طبقه آخر رو زد و گفت:
_الان همدیگرو میبینی!
من باید الان چه کار کنم؟
_هیچی بابا من برای استخدامت هر کاری کردم … تو اصلا استخدام نیستی ولی پسرخاله من روی شرکتش حساسه … میخواد ببینمت و ازت سوال بپرسه … فقط نگیر اگر چیزی بگوید دل کند. هماهنگ کردم… باشه؟!

سرم رو تکون دادم و آسانسور ایستاد و در باز شد… با سالن بزرگی روبرو شدم که تمام دکوراسیونش سفید براق بود و میز و صندلی ها مشکی مات بود… نسبتا خلوت بود و سر و صدایی نداشت… پیاده شدیم. از آسانسور و با آستین کت آیدین بیرون رفت. کشیدم… برگشت سمتم و سوالی نگاهم کرد و گفتم:
_استرس دارم!

فقط به خاطر همراهی به من نگاه کرد و لبخند زد، نفس عمیقی کشیدم و دنبالش رفتم… وارد هال شدیم، به گوشه ای رفتیم که دختری پشت میز سفید مثل ال نشسته بود و به عنوان آیدین به محض دیدن او برخاست و گفت: سلام آقای زمانی
. !

بعد به من نگاه کرد و لبخندی زد که من هم با لبخند جوابش را دادم… آیدین رو به آن دختر کرد:
_جاوید هنوز هست؟

_والا الان که دارن با طرف جلسه دارن و تو اتاق کنفرانس هستن… گفتم کسی بیاد داخل!

آیدین سرش را تکان داد و به من گفت:
_فکر کنم کمی صبر کنی!

چیزی نگفتم به صندلی مشکی اسپرت کنار میز همون دختر اشاره کرد و گفت:
“بیا بشین من یه کاری دارم ولی برمیگردم!”
_باشه ممنون فقط…

منتظر نگاهم کرد و سرم رو خم کردم و با تشدید گفتم:
_فقط بیا باشه؟!

خندید و گفت:
_نترس دیو دو سر نیست ولی مرده!

چیزی نگفتم دختره خندید و آیدین با خنده اش به همون دختر اشاره کرد و گفت:
_خدی خیالت راحت باشه!
خندید و دستش را جلو برد و گفت:
_نگاه کن.

لبخندی زدم و چشمکی زد و رفت… دختر روی صندلیش نشست و گفت:
_میخوای استخدام بشی؟

سرم را به نشانه تایید تکان دادم و او ادامه داد
– اوه اوه آقای آریانمهر خیلی خجالت کشیدی!
_نگو بابا اینجوری استرس دارم!

از طرفی دستم را جلو بردم و گفتم:
_آوا_
برای چه تخصصی اومدی اینجا؟… الان تو کدوم دپارتمان میخوای کار کنی؟

اول گفتم:
_نمیدونم هنوز… فکر کنم منشی باشه یا تایپیست!
_بیا آقای آریانمهر؟!

با تعجب گفت:
_منظورت چیه؟!…خب میخواستم بیام اینجا از کنکورم سخت تر بود…پیرمردم اومد استخدامم!

چشمانم گرد شد و می خواستم چیزی بگویم که
گوشی روی میزش زنگ خورد… سریع گوشی رو برداشت و گفت:

بعد از چند ثانیه مکث که نشون میداد اون طرف خط داره حرف میزنه گفت:
_چشم-چش حتما…فقط خانمی که استخدام شده بود آمد!

_چشم …

آره بای بای!

گوشی رو قطع کرد و رو به من که با استرس پوست لبمو گاز میگرفت گفت:
دو تا نفس عمیق بکش میاد با حرفای قشنگش خوشگلت کنه!

خندیدم که ادامه داد
– ببین من کار دارم باید برم… خود آقای آریانمهر الان میاد!

سرمو تکون دادم و گفتم باشه، لبخندی زد و گفت
-کاش میتونستم دوباره ببینمت!
خوشحال میشم!

این بار بلند شد و رفت… حالا من بودم و یک سالن تقریبا خالی!

ایکس

به آدیداس سفیدم که سیاه شده بود خیره شده بودم و به این فکر می کردم که چقدر از رفتن ستاره گذشته بود و انتظار طولانی می شد که دو کفش چرمی مشکی مردانه روی آدیداس داغم ظاهر شد! اون بود؟!… آروم سرم رو بلند کردم و چشمم به یه شلوار مشکی خوش دوخت و یه پیراهن سفید افتاد که یه ایراد کوچیک خاکستری داشت و به زیبایی کناره بدن رو نشون میداد. پایان…

×

جاوید
وارد شد رفتم تو سالن و به دختری که کنار میز منشی نشسته بود نگاه کردم… سرش پایین بود و هیچکس دیگه ای تو سالن نبود پس حتما همین آیدین بود. آورده بود او را استخدام کند!
دایی شما هم رفت و من بالای سرش ایستادم تا احساس کند این خیریه نیست و در واقع باید او را استخدام کنم… من خودم زیبا بودم و حاضر بودم از او تعریف کنم اما همین که نگاه کرد بالا، چشمانم گشاد شد!
او اینجا چه کار می کرد؟!
خودش تعجب کرد و چشماشو گشاد کرد که همینجوری در حال گشاد شدن بود و گفت:
وای ترسیدم… آخه تو!

همینجوری موندم و نمیدونستم چی بگم. خواستم دهنم رو باز کنم که بگم چطور میشه با من حرف زد؟
اما من سکوت کردم و به نگاه کردن ادامه دادم تا حداقل بفهمم چشمانش چه رنگی است، دوباره سرش را پایین انداخت و گفت:
آخه چرا این مدیرعامل نمیاد!؟

لبخند کوچکی روی لبانم نقش بست. پس اون هم منتظر من بود!… با ذوق نگاهش کردم و با ابروهایی که دیگه مال تو نبود انگار هیچی نمیدونستم گفتم: _تو
اینجا چیکار میکنی؟!
میرم استخدام میشم منتظر مدیرعاملم…از مرگش خبر ندارم!

ابروهام بالا رفت و گفتم:
_ فکر نکنم آقای اریانمهر شما را استخدام کند!

سرش را بلند کرد و تف کرد
– پس چرا اینطوری فکر می کنی؟!
_چون اونی که از پس نظافت ساده برنمیاد و گلدان عتیقه رو میشکنه دیگه نمیتونه…اتفاقا! اینجا جای حرف زدن و چالش کردن نیست!
خب خداروشکر که خدا خر رو میشناخت و شاخ نداد و تو تصمیم گیرنده نیستی… من یه بار چیزی رو شکستم و از شانس خوبم تو بودی و دیدی… دلیلی برای من نیست. بی دست و پا بودن

از جواب تندش اخمی کردم و اومدم یه چیزی بگم و بگم من دقیقا همون آدمی هستم که خدا بهم داده!… من مدیرعامل اینجا هستم ولی نگذاشت حرفی بزنم و ادامه داد – من از آن دسته افرادی هستم که مردم را می فروشم
. شما نیستید که به آقای آریانمهر بگید من در عمارت پدربزرگش یک گلدان عتیقه شکستم… مهربانی!

روی چشماش ثابت موندم…کلا نظرم عوض شد و یه ابرویی بالا انداختم و گفتم:
_پس کی بهت گفته من مهربونم؟

_نیازی نیست کسی به من بگه… همون شبی که کمکم کردی فهمیدم تو این دنیا واقعا آدم هستی!
_آقای. آریانمهر من رو میفرستن محلشون…نمیدونم قراره استخدام بشی!

لبخند کوچیکی از روی زبونم زدم و گفتم:
_ پاشو دنبال من بیا!
_برای چی؟!
میخوای استخدام بشی یا نه؟
_البته که میخوام…اما گفتند منتظر آقا آریانمهر باشم!

و وقتی اینو گفتم انگار بال هایش را درآورد و نفس عمیقی کشید و با لبخند بزرگی بر لب ایستاد… می خواستم به دفترم بروم اما وقتی نام مدیر عامل را دم در دیدم. پشیمان شد و به دفتر آیدین رفت. که کنار دفترم بود حرکت کردم!
وارد دفتر آیدین شدیم و با دیدن صحنه مقابلش عصبانی شد. این انسان شلختگی را از بی نظمی کم نمی کند… آن دختر هم کمی به اطراف نگاه کرد و بعد به من گفت:
_عجب می کنم نمی خواهی اینقدر شلخته باشی!

چیزی نگفتم و نفس عمیقی کشیدم و بدون توجه دور میز آیدین رفتم و نشستم… روی صندلی کنار میز نشست… من داشتم نگاهش می کردم و هنوز اون رو داشت. لبخند بزرگ روی صورتش
_یه چیز بامزه ای هست به ما بگید تو خبر باشیم!

لبخندش بزرگتر شد و گفت:
بابا خب از صبح تا الان همه بهم میگن بدبختی… آقا آریانمهر با من نمیخوره عزیزم…آقا آیدین یعنی آقا حتی زمانی که پسر عموی شما بود می گفتند برج ظهرمرا است… خب من تجربه ای در این زمینه ندارم». با خودم گفتم بگذار با تیپا مرا از شرکتش بیرون کند و به من اهمیت نده… حقیقت این است که وقتی تو آمدی از عکس العملش ترسیدم. احساس آرامش کردم

و سرمو به علامت تایید تکون داد و گفت:
_گفتی آقای زمانی میگه برج زمر؟ !

با تردید نگاهم کرد و گفت:
_بله…آقا حامد نری اینو به آقای آریانمهر نگو!

گوشه لبم را خاراندم و گفتم:
_نه… از کنجکاوی پرسیدم!
واقعا اینجوریه؟

روی صورتش ثابت ماندم. دقیقا به این سوال چی باید میگفتم؟!… داشتم به جواب فکر میکردم ولی بدون اینکه اصلا بذاره حرف بزنم سریع مثل دختر بچه ها گفت: _توجه کردی که ناجی من شدی؟…من واقعاً سکته کرده بود، مخصوصاً به این دلیل
. من به کار نیاز دارم… اگر این فرصت را از دست می دادم افسردگی حاد می گرفتم!

با تعجب بهش نگاه میکردم انگار چیزی یادش اومده بود با خجالت گفت:
_ببخشید وقتی از چیزی هیجان زده یا خوشحال میشم اینجوری میشم و تند حرف میزنم!
لبامو خیس کردم و گفتم:

چندین بار دستم را روی لبم گذاشتم تا لبخند بزنم و نگهش دارم اما هر بار دوباره لبخندی روی لبانم آمد… اگر می دانست من همان برج زهر هستم که دیگران می گویند و می روم. امروز او را مسموم کنم، چه می کند؟!

_خودت رو دیدی به این زودی استخدام شدی؟!…آقای آریانمهر امروز میخواستن ببینن صلاحیت این کار رو داری یا نه…من و سندان برای این کار که به نظر من تو بودی. به خاطر آشنایی که ناخواسته بود استخدام شد، اما فعلا به صورت آزمایشی… ببینیم واقعا شرایطش را داری یا نه!

سرشو تکون داد و من ادامه دادم
– فردا ساعت هشت صبح … فردا معامله را می بندیم و کارم شروع می شود! حقوقم رو فردا بهت میگم!
_ممنون واقعا هنوز نمیدونم کار اصلیم چیه؟
_کار خاصی نیست راحت میتونی بیشتر یاد بگیری تایپه…فردا بیا بهتر میفهمی
مدارکمو یادت نره…اینم بدون حقوق تو نسبت به بقیه کارمندانی که حرفه ای کار میکنن!
_باشه مشکلی نیست…پس اگه چیز دیگه ای نباشه من برم؟!

سرمو تکون دادم و او بلند شد و خداحافظی کرد و به سمت در رفت اما قبل از بیرون رفتن نگاهی به من کرد و گفت:
واقعا ممنونم! هم برای اولین بار که با شما آشنا شدم و هم فعلا!

چیزی نگفتم لبخندی زد و در را بست اما من همچنان به در خیره شده بودم… راستی گاهی زندگی برای ما آدم ها چنین آرزویی است… دختری که امروز قرار بود از او مراقبت کنم. و من به آیدین التماس کردم که او را استخدام کند، چه آسان است. من ملحق شدم… آنقدر راحت که حتی از خانواده ام نپرسیدم اسمش چیست! سرمو به چپ و راست تکون دادم و بیخیال از جام بلند شدم و به سمت در خروجی رفتم… وقتی مطمئن شدم دیگه تو سالن نیست به سمت دفترم حرکت کردم و وارد شدم! گوشیمو برداشتم و زنگ زدم به آیدین چون مطمئن بودم که دختره همه چیو به آیدین میگه و نمیخواستم آیدین اشتباه کنه…بالاخره بعد از دو سه بوق جواب داد.
_زندگی من زنده است؟!

با یادآوری صحبت های آن دختر که معلوم بود اهل آیدین بود، گفتم:
_جان و زهر من!
بازم چی شد؟ من چیکار کردم؟!
_وقتی جلوی کارمندان میگی من مثل برج زهرمار هستم پس واقعا مثل برج ظهرمار بشم!

ساکت شد… معلوم بود تعجب کرده بود که به سکوتش گفتم:
آیدین حواسمو جمع کن

سوت نزن… هنوز حرفم تموم نشده بود که یکی جیغ زد و از صداش فهمیدم که همون دختر بود
آوردم برج زهرماریم که گفتی به جای مشاورش نیامده و فرستاده بود خوشبختانه مشاورش آشنا بود… آقا حامد خدا میدونه چطوری خیلی به این کار نیاز دارم

هنوز داشت حرف میزد و آیدین ساکت بود… لبخندی روی لبم اومد چون چهره آیدین الان دیدنی بود! دخترم که معلوم بود خوشحال بود تند صحبت میکرد و تا صبح ایستادم تا به حرفش گوش کنم گفتم: _آره دقیقا همینو میگفتم
.
شونه هاش رو بالا انداخت و وارد شد و گفت:
_دقیقا از همون جایی اومده که راحت استخدام می کنی… بعد من مشاور و دستیارت هستم، حامد دیگه کیه؟!

سرم تو پرونده های شرکت بود… میخواستم هر چه زودتر کار رو تموم کنم و برم خونه یه دوش آب گرم بگیرم اما الان کار داشتم… داشتم کار میکردم که زنگ خونه به صدا درآمد
.

در باز شد و هیکل آیدین دیده شد، ابروهامو بالا انداختم و گفتم:
_خورشید از کجا اومد؟

حوصله نداشتم اذیتش کنم برای همین جدی گفتم:
_تو فعلا معاون منی!

همینطور که داشت صورتشو می شست از چپ به راست نگاهم کرد و گفت:
باشه شوخیت قشنگ بود حالا حامد کیه؟
شخصی که قرار است دستیار جدید من شود!
_منم که اینجا تصمیم قاطر رو دارم._حیف
قاطر!
_بابا با ذوق از کی شبا تو آب نمک میخوابی آقای آریانمهر؟

اخمی کردم و گفتم
:بازم بهت خندیدم؟

خندیدی و گفتی:
_بابا کل فضا رو درست میکنی حالا بگو حامد کیه؟!
خودم!
_هان؟
خودم!

وقتی ادامه دادم داشت مثل علامت سوال نگاهم می کرد
– بهش دروغ گفتم!
_اتفاقاً ببینم یعنی الان خودت رو به عنوان مشاور کسب و کار خودت منصوب کردی؟

سرمو تکون دادم و گفتم آره و اون با نگاه گیج بهم گفت:
_خب مرض داری؟

یه نگاه تند بهش انداختم و اومدم جواب بدم اما قبل از اینکه جواب بدم ادامه داد
– نکن، به ما نگاه نکن… منظورم این بود که چرا اینکارو کردی؟
این به من بستگی دارد!
_ببین جاوید گوشاتو باز کن و اگه میخوای این برنامه هاتو که برای همه درست میکنی مسخره کنی و درگیر این برنامه های مسخره بشی کلاه ما هم سرت بره… منم مثل داداش دوستت دارم اما این دختر مشکلات و درگیری های خودش را دارد…_ اول یک نفس بکش

. به اسم آوایی که گفت گیر کردم، پریدم وسط حرفش و با جدیت گفتم:
. بعد خودت آره و اوره و شمسی کوره رو بخون… نظرت در مورد من چیه؟
_فکر نمیکنم بهت میگم این دختر بیست ساله اینقدر مشکل داره که باهاشون درگیر بشه…مشکلات جدید براش درست نکن!

سرمو تکون دادم و گفتم:
_کلاهتو بگیر تا باد نزنه… در ضمن مجبور شدم دروغ بگم!

با مشکوک به من نگاه می کرد که ادامه دادم
– اسمش چی بود؟

چشماش گرد شد و گفت:
_اسم و فامیلشو نپرسیدی؟!
اگر می پرسیدم از شما می پرسیدم؟
_اسمش آواست… به آوا برومند چیزی نگفتم

و سری تکون داد و با مشکوک ادامه داد
– از کجا تو رو حامد میشناخت؟
آیا می دانید که سوالات زیادی می کنید؟
_باشه نگو… برم همه چی رو ازش بپرسم!

ریلکس نگاهش کردم و با دستم نشونش دادم و گفتم:
برو،
میرام

تو یه نمایش بلند شد و به سمت در رفت اما دستش به دستگیره در نرسیده بود که برگشت و گفت
: آخه تف به جانت هر چی دوستی!»
_نه عزیزم رفاقتی سر کار نیست دلت می سوزه می ترسی تو دهنت خورده بشی!

او هم همینطور به من نگاه می کرد که ادامه دادم
– برو سر کارت هر چقدر فکر کردی با من حرف زدی… این دختر فردا اومده خودت کار استخدامش کن… همه مدارکم باید کامل باشه. از بچه هایم بخواهید کارش را به او یاد بدهند… از دستمزد من می دانید که کار خاصی انجام نمی دهد و تخصص خاصی هم ندارد پس نباید زیاد باشد!
باشه ولی بالاخره فهمیدم چیه!

رفت سمت در، دوباره در رو باز کرد و زنگ زدم
به آیدین!

برگشت سمتم و منتظر نگاهم کرد
– دفترش نباید در طبقات بالا باشه، حوصله بازیگری ندارم!

سرشو تکون داد و اومد درو ببنده که دوباره صداش کردم
_آیدین!

کلافه برگشت و گفت
– درد آیدین… آیدین بمیره از این موضوع و حرامات راحت بشه… هان دیگه چیکار کنم؟
داشتم صورتمو درست میکردم…نمیتونستم لبخند رو لبام پاک کنم و از اشتغالم خیلی راضی بودم با اینکه فعلا آزمایشی بود اما به خودم ایمان داشتم که میتونم دست به کار شو…

لبخندی روی لبم آمد و گفتم:
_میخواستم بگم دوست خوبی هستی ولی لیاقتش رو نداری!
لبخندی زد و به محض اینکه در را بست گفت گامشوئی و رفت!

×××

آوا*
_دوباره قرصاتو سر وقت نخوردی… آره؟
در فکر و خیال بودم که صدای شکستن چیزی را شنیدم و باعث شد با عجله از آشپزخانه ای که زکی آن را لانه گنجشک صدا کرده بود بیرون بروم… چشمانم را چرخاندم و مامان دید که یک دستش را روی سینه اش گذاشته است. خم شده بود، یک لیوان من. هزار تیکه شدم، افتاد کنارش! بدون توجه به اینکه ممکن است شیشه به پاهایش برخورد کند، با ترس به سمتش دویدم و کمکش کردم تا گوشه اتاق بنشیند… به گلویم سخت می گذشت و داشتم پشتش را ماساژ می دادم. با دستم گفتم: _مامان… خوبی مامان
؟! چی شد؟

سرشو بلند کرد و با صورت کبودی که به سختی میشنیدم با خونسردی گفت:
_خوبم…خوبم مامان!

بلند شدم قرص زیرزبانی آوردم زیر زبانش و کتفش را ماساژ دادم و گفتم:

ساکت شد و چیزی نگفت… بعد از چند دقیقه که حالش بهتر شد دستش را روی دستم گذاشت. و گفت:
_آوا بوی سوختن میده!

به یاد نیمروی دویدم تو آشپزخونه و نیمروی رو خاموش کردم که اسمش جز نیمروی بود… برگشتم دیدم مادرم دراز کشیده بود، نفس نفس زدم و گفتم: مامان قرص ها کجاست؟!
‘
مامان میخوای چیکار کنی؟
میخوام ببینم چقدر مونده!
من نمی خواهم شما در حال حاضر نگران باشید!

کنارش نشستم و گفتم:
_اگه این کار انجام بشه خیلی خوب میشه.

نگاهی به من کرد و گفت: _دیگه
نمیتونم با یه دختر اینجوری زندگی کنم.

ببخشید توهم
زدم و عصبانیم مامان این حرفو نزن من تو دنیا فقط یکی تو دارم نگو اینجوری میمیری و زنده میشی

تا فهمید از حرفاش ناراحتم بحث کرد و عوض شد و گفت
_حرف نزن شیطون…فقط یه چیزی بگو! بهش

نگاه کردم تا بقیه رو بگم اما مردد بود که بگه یا نه. بگو!
_مامان چی میخوای بگی…بازم بگو؟!
_حتما فکر میکنی من یه نکته دارم آوا…به دختری که از خودم پاک تره اعتماد دارم اما به گرگ های این دوران نه. .. اسم اون پسره چی بود

یه لحظه مکث کرد و بعد ادامه داد
– آیدین همونی که تو رو آورد خونه و گفتی کار پیدا کرد… بنده خدا خوبیه؟
_آره مامان خیلی آدم شریفیه اقا آیدین…قلب مهربونی داره مطمئن باش اگه نیت بدی داشت هیچوقت به خودم اجازه نمیدادم باهاش ​​حرف بزنم هر چی بشه میذارم بگیره من شب به خانه اش!

مامان سرشو تکون داد و گفت:
_اما وقتی داشتی از اون حامد بهم میگفتی چشمای شیطنت برق زد!

خندیدم و گفتم:
_مامان مثل فرشته نجات دوبار نجاتم داده… خب معلومه که وقتی ازش حرف میزنم پروژکتور تو چشمام روشن میشه!
_همین؟!

دوباره خندیدم و گفتم:
_خب جای داداشمون خوبه!

مامان دماغمون رو فشار داد و گفت:
_آره آره جای برادری!

چیزی نگفتم و خندیدم… بلند شدم تا شیشه ای که شکسته و روی فرش ریخته بود را بردارم!

×××

اینقدر استرس داشتم که ساعت هفت شرکت بودم…اگه قرار بود ساعت هشت اینجا باشم…توی لابی نشسته بودم و دندونام روی پوستم بود. لب و من آنقدر بی حوصله بودم که برای صدمین بار به ساعت سفید چرخیدم. به رم نگاه کردم… ساعت فقط هفت و نیم بود. از گذر زمان کاملا حرص خورده بودم که صدای آشنا آمد
– فکر کنم گفتم هشت!

با تعجب برگشتم و نگاهش کردم… یه کت کرم بلند و خوش دوخت پوشیده بود با یه پیراهن مشکی که رویش طلایی نوشته شده بود “رئیس”!
لبخندی زدم و از جام بلند شدم و گفتم:
سلام!
سری تکون داد و گفت:
این مکان ساعت چند است؟
_هفت!

ابروهاش رو بالا انداخت و گفت
-چرا اینقدر زود؟
_گفتم دارم میرم تو کورس اولین بار دیر نمیام بذار داستان باشه…چرا اینقدر زود اومدی؟!

نگاهی به ساعت مارکش انداخت و گفت:
_اینقدر زود نیستم ولی دیر کار کردم!
پدر، احساس مسئولیت عالی!

لبخندی گوشه لبش نشست و گفت:
_پاشو بیا دنبالم

. دنبالش رفتم و وارد آسانسور شدیم
.

خندیدم… آخرین باری که اینقدر حرف زدم یادم رفت اسم و فامیلم رو بهش بگم برگشتم سمتش و گفتم:
_آوا برو… و تو حامد؟
_آریا…

مکثی کرد و به من نگاه کرد و گفت:
_آریاجو!

سرم رو تکون دادم تا تایید کنم که آسانسور متوقف شده! زودتر از من وارد سالن شد و رفت سمت دفتری که دفعه قبل واردش شده بودم اما سرم زده بود… شاید باورم نمی شد چند لحظه دیگر در چنین شرکتی استخدام شوم!. .. انگار متوجه شد که دنبالش نرفته ام برگشت و گفت:
_بیا دیگه!

به خودم آمدم و دنبالش رفتیم و وارد دفترش شدیم… کت خوش دوختش را درآورد و روی میز گذاشت و گفت: _قرار نبود
تو را استخدام کنم، اما حالا که زود آمدی، من. چاره ای جز صبر کردن بیشتر نیست!

روی صندلی پشت میز نشست و ادامه داد
– هنوز مدارکتو آوردی؟!

سرمو تکون دادم و رفتم سمت میز و مدارکمو از کیفم در آوردم و بردم پیشش
.

از دستم گرفت و با دقت شروع کرد به بررسیش و
بعد از چند دقیقه سرش رو بلند کرد و گفت:
_همه چی عالیه!

چیزی نگفتم از کشویش کاغذی درآورد و به سمتم گرفت و گفت:
_اینو تموم کن… اون قسمتی که نیاز به امضا داره هم امضا کن… ما باهات قرارداد داریم که فعلا آزمایشی و بعد از سه ماه اگر خوب شدی قرارداد یک ساله می بندیم. به نظر من حقوقت زیاد نیست چون حرفه تخصصی نداری و اینجا منشی یا تایپیست هستی!

دوباره سرم رو به نشونه تایید تکون دادم و طبق معمول ابروهاش رو بالا انداخت و گفت:
_موش زبونتو خورد؟

چی؟ بله… یعنی نه… خب واقعیت اینه که چون مدرک تحصیلی من دیپلم بود، احتمال استخدامم کمتر بود… الان دیگه دارم دمدمی میره!

با دست به سینه ای که کنارش بود اشاره کرد و گفت:
_بشین فرمو پر کن!

مثل این بچه ها گوش کن، من به حرفش عمل کردم و شروع کردم به پر کردن فرم… فلش به لپ تاپ زد و سرش را پایین انداخت و شروع کرد به کارش!
بعد از چند دقیقه نگاهی به فرم توی دستم انداختم تا چیزی یادم نره، با باز شدن در با تعجب سرم رو بالا گرفتم… × جاوید* سرم روی لپ تاپم بود و داشتم
کار

میکردم
_

آوا هم داشت فرم رو پر میکرد که در باز و بسته شد و من همون لحظه فحش دادم به شانس گندم… کی میتونه باشه جز آیدین که بدون در زدن اومده دفترش!
مجبور شدم سرم را بلند کنم و با حرص نگاهش کردم!
معلوم بود که آوا هم تعجب کرده…کسی نبود که به آیدین بگوید تو همیشه ظهر میای تا در خبر مرگت شرکت کنی… چرا امروز زود آمدی!؟
به زور بلند شدم و با ترش گفتم:
سلام آقای زمانی، روزتون بخیر!

فقط برای این باید بلند می شدم!
آوام از خواب بیدار شد و بلند شد و سلام کرد…
اخمام متوهم بود چون آیدین معمول نبود و انگار نگران و ترسیده بود!
آیدین که معلوم بود هنوز در شوک بود گفت:
_سلام.. من.. یعنی اومدم… اومدم باهات چک کنم حالت چطوره حامد؟ نمیدونستم اینجایی!

میخواستم جواب بدم که صدای کفش پاشنه بلند اومد و هیکل زیلا کنار آیدین ظاهر شد!
یکدفعه اخمم شدید شد و دستی به گوشه ی لبم کشیدم که صدای مزخرفش بلند شد
– اینجا چیکار میکنی؟!

داشت با آوا حرف میزد… از نگاه و لحن و کلامش معلوم بود که از بالا بهش نگاه میکرد… وقتی آوا اومد جواب بده صدای آیدین به خودش اومد
.

با این حرف آوا سرشو تکون داد و سوال زیلا رو بی جواب گذاشت و نیم نگاهی بهم انداخت و دنبال آیدین رفت!
حالا من مانده بودم و زیلا… بی توجه به او، بدون اینکه او اینجاست، فلش را از روی لپ تاپ درآوردم و کتم را برداشتم و به سمت در رفتم تا به دفترم بروم، اما مسیر سبز شد. جلوی من و با لحنی تند گفت :
_این خدمتکار اینجا چیکار میکرد؟!… با تو دفتر آیدین؟!

اخمی کردم و جدی گفتم:
_ببخشید؟!

نفس عمیقی کشید و اینبار با لحنی آرام گفت:
_باشه…اول صبح این دختره باهات چیکار میکرد؟

هلش دادم کنار… برای اینکه کنجکاو نشه و از خود آوا نپرسه گفتم:
_کارمند جدیده!

بدون توجه بهش از دفتر آیدین بیرون رفتم و همینطور که داشتم میرفتم سمت دفترم با کفش های پاشنه بلند مسخره اش دنبالم اومد و صداش خشن بود و گفت: _از کی تو شرکتت مردم روستایی استخدام میکنی
؟ !… یا از کی خودت مستقیم استخدام می کنی؟! به صلاح شما نیست که خود را به نام مدیر عامل شرکت استخدام کنید؟!

به راهم ادامه دادم و جوابی بهش ندادم… با اینکه خواستم بگم به تو ربطی نداره!
اما بهترین چیز برای کسانی که اینطور ادعا می کنند بی تفاوتی است… انگار هیچ طرفی نیست!
به در دفترم رسیدم و اومدم در رو باز کنم که لباسمو از پشت کشید و با عصبانیت گفت: _من دارم
باهات حرف میزنم… جاوید!

می خواست سرش داد بزند و بگوید من با تو کاری ندارم، از قبرت خلاص شو، عطر پوستت مرا عقیم می کند! قیافه ات…صدات…صورتت…اما من فقط به سمتش برگشتم و مچش رو محکم گرفتم و فشارش دادم که جیغ بزنه…با اخمی که دیگه جایی نداشت بهش توجهی نکردم. گفتم:
_اتفاقا من دوست دارم اونطور که لیاقتت رو داری باهات حرف بزنم ولی متاسفانه دوباره قراره باهام حرف بزنی پس…

سرم رو به صورتش نزدیک کردم و با بغض گفتم:
_حیفه که تو نمیتونی با کلماتی رفتار کنی که لیاقت شنیدنشون رو داری عزیزم!

مثل من با بغض به من نگاه می کرد…
وارد اتاق شدیم و بدون توجه به سمت میزم رفتم و با جدیت و خشکی گفتم:
من دقیقا همین را می خواستم!
می خواستم بفهمد که متنفر از کسی که روزی حساب باز می کردی چه حسی دارد!
اما کافی نبود! بغضی که تو چشماش بود کوتاه و لحظه ای بود… این بغض فعلا بود و من این نگاه نفرت انگیز رو برای همیشه میخواستم!
با بغض به هم خیره شده بودیم و هر دو ساکت بودیم… انگار چشمامون داشت با هم حرف میزد که در آسانسور باز شد! چند تا کارمند بودند… چون موضوع مطرح نبود، در دفترم را باز کردم و قبل از اینکه بروم داخل، دست زیلا را گرفتم و کتک زدم، خودم وارد دفتر شدم و در را بستم!
_چند دقیقه دیگه برو بیرون حوصله داستان و حاشیه ندارم. شما در شرکت هستید.
_نمیخوای اول صبح اینجا چیکار میکنم؟!

با حرفش سکوت کردم و با تردید بهش نگاه کردم لبخندی زد و گفت..