دانلود رمان عبور از غبار

دانلود رمان عبور از غبار

دباره دختری به نام آوا فروزش است که در بخش قلب یک بیمارستان در حال گذراندن دوره تخصصی اش میباشد که …

دانلود رمان عبور از غبار

گذر از میان غبار
بسمه تعالی،
فصل اول:
سریع پرده را کنار زدم تا تخت و بدن
حرکت کرد
. به سمت اتاق ما دوید
و برگشت و گفت:
دکتر عجله کن. ..
هنگام امضای فایل زیر به هدایتی گفتم:
– دکتر فتحی کجاست؟
-از این به بعد دکتر یزدانی میان
میخواستم یه سوال دیگه بپرسم …
دکتر اورژانس جدید سراسیمه پیشمون اومد …. در اون شرایط
نمیتونستم
ظاهرش رو تحلیل کنم … چون وضعیت بیمار زیاد نبود. مساعد… با یک حرکت پرونده را برگرداندم
و به سمتش گرفتم
و گفتم:
-ف- جریان خونش به حالت عادی برگشته…خونریزی رو قطع کردیم…شدت ضربه
زیاد بود…کمی نفسش تنگ شده…بیداره…دردش کم شده. اما هنوز در ناحیه قفسه سینه اش سوزش و درد دارد
. ..
چشم بند را تکان داد و چراغ قوه کوچکی را که در جیبش بود در آورد و نور را به
چشمان بیمار تابید..
وقتی تخت ایستاد، پرده ها کشیده شد و او و دو چشم بند دیگر شروع به کار کردند
… اورژانس
بود . آشفتگی .
به دلیل تصادف بزرگی که در بزرگراه رخ داد، اکثر بیمارانم به
بیمارستان ما که نزدیک محل حادثه بود
منتقل شدند … در چند ماه گذشته دچار مشکل شدم.
با اصرار به اورژانس منتقل
…روزی نبود که دکتر نرفتم. ..کمتر پیش می آمد که
بیکار باشم و این
برای من نقطه قوتی بود.
وارد محوطه بیمارستان که شدم… دیدم دکتر ار شیعه داره با
موبایلش حرف میزنه
عجله داشت هر چه زودتر شما رو به بیمارستان برسونه… همیشه
با دیدنش عصبی میشدم… درست
مثل الان که احساس می کردم از خودم متنفرم.
دوستی قدیمی بود که نظرم را جلب کرد
.
برف لعنتی شروع به باریدن کرده بود و من طبق معمول باید از خودم می پرسیدم
که چرا لباس گرم نمی پوشم،
به کافی شاپ بیمارستان راه نداشتم و از خدا می خواستم که من
کسی را نمی بینم و
به راحتی می توانم یک فنجان چای بخورم. به عنوان مهمان،
یک لیوان چای
وارد کافی شاپ شدم بدون اینکه شخص خاصی رو ببینم برگشتم
به مطب دکتر رفتم و
درخواستت همونجا بود با عجله وارد کافی شاپ شد و
با دیدن من با جدیت و ناراحتی گفت:
اینجایی؟
لیوان رو از روی پیشخوان برداشتم و گفتم:
– باید جای خاصی باشم؟
– چرا دستگاهت را خاموش کردی؟ عجله کنید
دوباره اعزام شدید
. ..
سامیا که از همون اول اومدنم به اورژانس مشکل داشت سرش رو تکون داد
تا نشون بده پشیمونه
و دستگیره در رو رها کرد و رفت بیرون
****
_
. میز را ترک کردم
و سریع به اورژانس و گروه من رفتم.
نگاه کردم
به خاطر خستگی که از دیشب گریبانم را گرفته بود،
امیدوار بودم که دیگر هوس رفتن به یک ماموریت دیگر را نداشته باشم …هنوز دلم می خواست
برایش یک لیوان چای بریزم
و لهش کنم.
من نباید دوباره با این همه مأموریت اعزام شوم، مخصوصاً که
گروه بعدی جایگزین شد
.
وقتی به تختم نگاه کردم دیدم حداقل با یک بیسکویت و یک لیوان چای می توانم
صدای غرش شکمم را
کمی بخوابانم. ..
رنگ تو اتاقم نماند … وارد کافی شاپ بیمارستان شدم و
… به آن کافی شاپ می گفتند
در چند نفر که جلوی میز جلو ایستاده بودند و من تعجب کردم که کمی خلوت و بسته بود
اما همه چیز در آن پیدا شد. وقتی آخرین نفرم ساندویچش را گرفت و رفت، چشمم
و ساندویچ
به یک بسته برنج سی و شش عددی افتاد و کمی عصبی بودم، برای همین به چای و بیسکویت اهمیتی ندادم
و گفتم: ببخشید.
برای شکمم” و به طرف گفت
که یک ساندویچ و یک بسته سی و نیم به من بدهد
. .. خوشحال بودم که بالاخره شکمم به اون چیزی که میخواست میرسه سریع
روکش زمین رو
برداشتم
و میخواستم برم سمت یکی از میزها که از پشت صدای ترکیبی شنیدم.
مثل سیلی و
صدای ضربه سنگین روشنیدم
پشتم را برگرداندم و مرد میانسال چاقی را دیدم که بیهوش روی زمین افتاده بود.
افتادم
ساندویچی که روی میز گذاشته بودم و با همان بسته سی تکه زمین انداختم بالای سر بیچاره و
با
خودم فکر کردم که دارم یک ساندویچ خوشمزه را از دست می دهم. سی
مزرعه روی زمین
را رها کردم. چند دقیقه بعد به جای اینکه شکمم را
شاد کنم،
از راه هوایی محافظت می کردم. در همین حین، همزمان با ورود یکی از ستاره های قبلی
به اورژانس که
خیلی بد بود، نفس بیچاره قطع شد و احساس غش که وقتی برای انجام احیای قلبی ریوی عجله
کردم
از بین رفت.
، جمعیت دور هم جمع شدند. ما
… اکثر مشتریان از
کافی شاپ مردم عادی بودند که یا از دیدن این صحنه مات و مبهوت شده بودند یا با
موبایل
از زندگی خود فیلم می گرفتند . بودند… این رسم مردم ماست که ترجیح می دهند
… ضبط کننده آهنگ ها
برای اطرافیان مفید باشد!
پرستار به شدت وحشت زده بود و دست و پاهایش را گم کرد و تنها کار مثبتی که
کرد این بود
که سریع به بچه های اورژانس اطلاع داد که نزدیک کافی شاپ است.
در نهایت با ورود تجهیزات و با قرار دادن مانیتور و مشاهده
فیبریلاسیون بطنی با نوسان زیاد
ما پروتکل پیشرفته احیای قلبی را شروع کردیم. بالاخره بعد از دفیبریلاسیون، پرستار الکلی یک کاتتر داخل وریدی گذاشت و
در حالی که من مجبور بودم
در مقابل جمعیتی که اهمیتی برای پرسه زدن در اطراف ما نداشتند
کف کافی شاپ دراز بکشم
، هوا سام فقط به دنبال سیب زمینی سرخ شده رفت. . آنها به لب زهر چسبیده بودند
و من
در آن وضعیت مرد بیهوش را لوله گذاری می کردم.
پس از استقرار کاتتر داخل وریدی، احیای قلبی ریوی را ادامه دادیم تا در نهایت،
پایم را روی میله پایینی برانکارد گذاشتم و
در نهایت برانکارد به زانوی من رسید.
در حالی که توانستم نابی ضعیف را لمس کنم،
بیمار را روی برانکارد گذاشتیم و رفتیم
اورژانس طبقه پایین،
.
اما در آسانسور، متأسفانه برای من و آن مرد، دوباره نبض او ناپدید شد.
در آسانسوری که باز شد، در حالی که هنوز راهی تا بخش باقی مانده بود،
سعی کردم
ماستکتومی قلبی بهش بدهم، اما برانکارد بلند بود و من کوچک و لاغر بودم… و
نمی‌توانستم کار زیادی برای نجات جان انجام دهم. حواسم به هیچ چیز دیگه ای نبود… که
یکی
منو تو اون حال و احوال ببینه و هزار تا چیز اگه ببینه، با عجله
بچه های بند متوجه ما شدن و به سمتمون اومدن و منم
داشتم ساج میزدم پس
کف دستم را به لبه تخت چسباندم و شروع به ماساژ دادن سینه ام کردم.
داشتم زمزمه می کردم…نفس بکش…نفس بکش
و ناگهان
نبضش برگشت و من با خوشحالی از عمل پایین پریدم و
دوباره نبضش را گرفتم
زایمان و رفتن تا شرمنده تو باشم و من رنگ پریده ام تازه فرصت کردم نگاه كردن
به لباس و
سس گوجه و خاکم نگاه کنم و تازه دارم به حال و هوای خودم می رسم
و می خواهم
دوباره به خودم و شانسم فحش بدهم. ، وقتی صدایی از پشت سرم می آید. آنقدر به من ضربه زد که
بی بند و باری خود را فراموش کردم
– لازم نیست در این اندازه آنقدر لاغر و تیز باشید!
با عجله برگشتم و با دقت به لبخند روی لبش نگاه کردم و نگاه حیله گرش رو
انداختم و با خنده ای خسته گفتم
:؟ انجام داد..
“من فقط پیراهنم را به نبضش برگرداندم وگرنه رئیس اداره
مرا به محل سابقم تبعید می کرد.”
همونطور که داشت لبخند میزد و میومد به من توهین کنه، لبخند
، پشت سرم با سر پایین سلام کرد
و با سر پایین از کنارم گذشت. من با دکتر محد آشنا شدم
اخم همیشگی اش
از لبانش محو شد
..
رئیس بخش نبود اما بعد از رئیس بیمارستان همه کاره بود.
چشماش دقیقا به لکه سس روی لباس و بعد روی صورت من بود. با نگرانی دستم را کمی بالا بردم، درست
مثل دانش آموزی که
توبیخ شده است.
با اکراه و بدون اینکه بدونم چرا اینجوری میگیرم
از ترس گفتم:
-الان پاکش میکنم
نمیدونم تو چشماش مسخره میکرد…لبخند میزد…چیکار میکرد
. ? از دانشگاهی فارغ التحصیل نشدم
که هیچ اشتباهی نکرده بودم. ..
فکر نمیکنم دیگه انتقاد زیاد جایز باشه مخصوصا که سون هم بود.
حامی
سور
.
_ اومد سمتم و گفت:
– فکر کنم کل ماجرا رو دید.
حرص شانه هایم را بالا انداختم و گفتم:
– پس چی؟ ببین… نجات جان آدمی که توبیخ نمی شود؟
نتونست جلوی خنده اش رو بگیره و زود زد زیر خنده و گفت:
– با اون حیف که دوربین کافی نبود که از وحشی ترین اعمالت فیلم بگیره
… فقط برای سامیا دعا کن،
این چه ربطی به سامیه داره؟
بعد یکدفعه دیوونه شدم و گفتم:
– دکتر محد اینجا چیکار میکرد؟
نذار این قضیه از اینجا بره بیرون.»
نگار لب هایش را کمی کج کرد و گفت:
– نمی دونم… فقط می دونم که بد نگاهت می کرد.
و بعد چشمم به لباسم افتاد که فتانه از پشت میزش که بلند شد و منو دید گفت: –
… اونجا بود که فهمیدم چقدر بدبختم.
-آه…خیلی خوبه که اینجایی…باید بری بالا…کارت داری؟ رنگ از صورتم پرید و سریع پرسیدم:
– چی شده؟
د ستا شو ستون روی شانه ندون را بلند کرد و من
با ناراحتی و فراموش کردن لکه روی لباسم از بخش خارج شدم
و به سمت آسانسور رفتم.
درست چند ماه پیش همه چیز خراب شد… وقتی فکر می کردم هیچکس شادتر
از
من در دنیا وجود ندارد
… تو همان جایی هستی که افکارم پراکنده شده بودند
.
از زندگی پرت شده بودم
آرام آرام در را از جایی که در نیمه باز بود باز کردم و با دیدن دکتر تقوی
دستم را روی شقیقه ام گذاشتم و چشمانم را دیدم و با بغض به خودم گفتم:
– ازت متنفرم هومان … متنفرم … لعنت به تو
.
آسانسور را
نگه می دارم و نفس عمیقی می کشم.
چند ماه پیش برای فرار رو در رو با جان و روحم،
خودم را به اورژانس منتقل کرده بودم، آنجا که سرم شلوغ بود و نمی توانستم به زندگی ام فکر کنم
…اما به نظر می رسید ممکن نبود.
.. همه چیز مرا به یاد او انداخت.
جلوی در ایستادم و چند بار دستی به صورتم زدم و با یک نفس دیگر
در زدم و
سلام کردم و پرسیدم:
-سلام دکتر…یعنی با من کار می کنی؟
مدت ها به موهای گندمی و به اصطلاح خیره کننده اش خیره شدم.
با
لبخند گفت:
روی
مبل نشسته بود و به من نگاه میکرد.با
ترس و نگرانی از اوضاع با لرز باهاش ​​سلام کردم و یاد لکه روی لباسم افتادم.نگاهش رو
ازم
گرفت
و
نگاه کرد . دکتر تقوی
…منم همینطور که آب میخورد به دکتر تقوی خیره شدم:
“ماه-
راضی هستی؟”
– چند ماهه اورژانس هستی؟
نگاهی به دکتر محد انداختم و با نگرانی گفتم: من.
نمی
دانم چرا فکر می کردم همه این سوالات مربوط
به
موحد است
بله لطفا
.
.. برای تقویت خبری آورده بودم، ناخواسته گفتم
:
– فقط می خواستم جانش را نجات دهم…
دکتر تقوی ابروهایش را بالا انداخت و سوالی به من خیره شد.
این بار سرم را به سمت دکتر محد چرخاندم و با غرغر رو به تقوی گفتم:
– اشتباه کردم؟
دکتر تقوی لبخندی زد و راحت به صندلیش تکیه داد و گفت:
– از این به بعد میری اداره زیر نظر دکتر محده… سرت شلوغه. ..دلم بعد از چند ماه به گلوم میومد حقوقم میرفت
قسمت گلو… یه جایی
که دکتر محد استاد بد درس شاگردم زیر دستم بود
.
درسش را به من داد و بالاخره با نمره ام قبول شد
. سعی کردم تمام فشار عصبی رو از خودم دور کنم و فکر نکنم
یک ساعته جز آب چیزی نخوردم.
که نباید روی تخت می پریدم… و مهمتر از همه
فکر
نمی کردم.
که چون از خانواده های مرفه نبودم، انسان مرا
دور انداخت
. پاها و
کمرش گریه می کند، من هیچ کس دیگری نداشتم… و همچنین یک برادر کوچکتر از من که برای من و خانواده ام
درد سر داشت
… من که فقط یک سال داشتم
، درست و حساب شده بودم. … و به دلیل یک اشتباه مجبور شدم وقتی همه در
حال گرفتن تخصص های خود بودند گیج شدم مال من که فقط یک سال داشت
کار می کرد
وجود دارد … باید تخصصم را کنار بگذارم – چرا دکتر؟
و باز هم همان لبخندی که به من می زدی دردناک بود و
هیچ جذابیتی نداشت که بگویم
دوباره
– دکتر فروزش نمیخواست
مست است
. داره ول می کنه… داشت دیوونم می کرد
– لطفا از فردا در قسمتی که به شما گفتم شروع به کار کنید،
نگاه خیره دکتر محد و شاهکار و لکه سس گوجه روی لباسم
اصلا
مشخص نشد . چرا
خود دکتر تقیم
از من چنین کاری خواست… رئیس اداره من می توانست این کار را بکند. ..
– می تونی بری دکتر
با ناراحتی و قیافه عصبی از جام بلند شدم… تقوی هنوز
لبخند روی لبش بود… چون نرفت
و گفت نه از خودم بدم می اومد. .. نمیتونم برات کاری بکنم …
من
فقط تو تخت مریضت بودم و نباید کارمو از دست میدادم .. اون تو یکی از
بهترین بیمارستان های تهرانه. فصل 2:
همه راهه به جای چرت زدن به همه
فکر کردم بود
چرا؟ حتی آخرین جمله‌نویس بعد از آن فهمیده بود که باید بروم بخش واحد،
مثل طبل در سرم
که به من گفته بود خانه ام برگشته است و در همان
بخش اعصاب، بستم و چند بار چشمانم را باز کردم انگار زندگی هیچ وقت نمی خواست
جنبه ی خوبی را
به من نشان دهد ..
جلوی خانه که می رسیدم با تمام غم از مشتتین فرار می کردم و روی پله ها می ایستادم
.
طرف مورد نظر
.
جلوی واحد اجاره ای مان می ایستم.. استایلم را گذاشتم
که
دوست نداشتم
با اکراه توی قفل خونه گذاشتم و دویدم بیرون.. خونه کوچیک یک خوابه.. با غربی
. دسته دوم را می توان گفت … شما فقط می توانید با آنها زندگی کنید. سکوت خانه با صدای کفشم شکسته می شود… به سمت کتری روی گاز می روم و برش می زنم
و
از آب می پرم و به این فکر می کنم. چرا من اینجوری هستم
دندونامو چنگ میزنم و با حرص کتری رو میزنم روی گاز و سعی میکنم
آروم
باشم
صدای
سلام مادرم کجایی؟
سلام من همین الان رسیدم خونه
گوشی رو از کیفم در میارم و جواب میدم:
از صدای پریشانش میفهمم که بلای جدیدی در راهه
– چی شده؟ چرا نگران هستی؟
حتی نمیگه خسته نباشی…انگار اصلا آدم نیستم…انگار
فقط آفریده شدم
گرفتاری های اون خونه رو جمع کن…همین -خدا
رحمت کنه این حمیدو…دوباره با موتورش به یکی زد. . ..
دارم حرص میخورم…این مامانم از من متنفره
-خب حالا چیکار کنم؟
آنتادار نمی خواهد این را به من بگوید و با صدای گلایه آمیزی می گوید: موتورت را ببر… طرف من شکایت کرده… فعلا با وثیقه آزاد است اما جریمه شده و باید پرداخت کند
. طرف
که مرا راضی کند
.
»
سکوتش طولانی می شود… مادرم اصلا حال مرا نمی فهمد…همیشه همینطور بود

طرف تومان
من را می خواهد.
صبر من تمام شده است – از کجا می توانم آن را تهیه کنم؟
تا به سرعت موقعیت خود را تغییر دهد
-مامان من نگفتم تو بدی…فقط گفتم باید بدونی
-تموم شد…اول و آخرین چیزی که باید پس بدم…منم میگم که نه ندارم… تا آخر این
باید خانه را خالی کنم… چهار روز دیگر باید
چکم را تسویه کنم… هنوز
به اندازه کافی پول جمع
نکرده ام
و این مادر ساده من چیزی می گوید که خونم را به جوش می آورد
. بی اختیار میره بالا:
– مامانم…من دکترم..بابام بدبخته
.
من پول در میارم ..بعد
همه دکترا پول دارن یا پول دارن؟ ..
مثل اینکه یادت رفته چقدر پایین تر بودی یکی یکی خیلی خرج من کردی و …؟ بله
منصرف شدم
به خاطر بابا بزرگ شد
جلوی شما را نگرفتم و هی هر کاری می کنم
آنقدر درگیر کار بودم که مجبور شدم
یک مدت دیگر تخصصی نشم.
– چی گفتم مادر؟ …کارت تموم شد..کار..توقعی نداری..باید
پولی که به دست میاری رو هم
برای خودت خرج کنی..سهم ما همیشه میتونه کار تو باشه
. ما رو مسخره میکنی؟ دیگه تقصیر ما نیست
…تو
ولش
کن
. …؟ آره تو تخصص منو گرفتی
– تو مادر خودت هستی به من توهین نکن… الان تموم شد… نمیدونم داری چیکار میکنی.
تو از همه بدتر… هی روغن بریز روی زخم دیگران
مامان چرا میزنی؟…برو…برو سرکار…ما هم خدایی داریم…
جایش رو میگیرم.
من اشکم در میاد…این به خاطر اینه که مامانم…مثل اینکه دو ماه پیش به
حمید پول از دست دادن دو دست پول
داده بودم …حتی
اون پول رو از یکی از دوستام قرض گرفته بودم
. .. ولی کی میخواست باور کنی من هیچی ندارم…هیچی…فقط
زبونم درد گرفت
استفاده نکردم…چه بلایی سرم اومد؟ ?… ستاده لوهیم…؟ یا
من احمقم؟
***
با دیدن تخت بیمارستان و اورژانس شما کمی جلوتر،
یاد
دیروز و اخراجم افتادم.
سامیا الان چقدر باید خوشحال باشه..از اینکه من نیستم و
.
من قرار نیست وارد دپارتمان بشم، احساس می کنم کسی رو نمی شناسم.. در حالی که من
همگی.. چون همه شما هستید که اولین ست من رو گرفتید.
روزهایم را با آنها گذرانده بودم… حس عجیبی به من دست می دهد… حسی که نمی خواهد حتی ذره ای از من جدا شود. تنها آرزویی
که
امروز میتونم داشته باشم دیدن هومن و اون لبخندی که همیشه
گوشه لبش جا
داره . از کنار مطب دکتر موحد می
گذرم و فکر می کنم اگر
کمی بیشتر بر تقویت و سکوت نکردن اصرار می کردم،
امروز
این قسمت را تحمل نمی کردم
. که قلبم تند تند میزنه..
برای همین میخوام تصمیم بگیرم و برم پیش دکتر
تکوی که یه بار تو اتاق
محمد باز می شود و در چوبی ظاهر می شود… به طوری که
باید دو قدم بردارم.
برگشت و سریع به او سلام کرد، اما آیا او می داند چگونه به او سلام کند
؟ ..مثل همیشه
خوبه اگه حوصله ندارم
– الان وقتشه؟ میخواهم نگاهم را به سمت تو برگردانم..ولی جراتش را ندارم… همیشه از
قامت و نگاهش
میترسیدم
و دارم سکوتم را میبینم
. عجله کن من میرم عیادت چند تا از مریض ها
… خانم
از این به بعد .
چند دقیقه بعد در کنار دکتر محد، انگار تازه یاد دوران دانشجویی ام افتاده باشد،
با جدیت حرف هایت و چشمان خیره ات
از این تخت بیرون آمدم ، فقط می توانم سرت را تکان دهم و چیزی نگویم. .
من برم لباسامو عوض کنم
مرا به آن تخت می برد… درست مثل زمانی که می خواست از ما سوال بپرسد و
ما را تحقیر کند
جلوی جمعیت … داشت از من سوال می پرسید
و من با این حرکت جلوی بقیه همکاران راحت نبودم … یه جورایی
عصبی بودم. او این کار را انجام داد اما
من نباید مسئولیت زیادی به عهده می گرفتم … هنوز تخصصم را نگرفته بودم … اما
اینکه او فقط این بلاها را
سر من می آورد واقعاً برای من ناراحت کننده بود … سر یکی از بیمارانی
که رفتیم. پرونده اش را گرفت
و شروع کرد به خواندن. لباسامو پوشیدم و
به الهام که جلوی در راه میرفت خیره شدم که دکتر
محد با عصبانیت بهم گفت:
چرا مثل ما ایستادی و بیرون رو نگاه میکنی بیرون خبری نیست. ?
از وحشت دستمو بیرون آوردم و بهش خیره شدم… نه – تا جایی
چند سوال از او پرسیدم. دکتر محد هم همینطور به من خیره شده بود. عمل کرده بودند و
نه . می دانم
به او چه بگویم، گفت:
اونطور که یادمه اکثر دوره های آموزشی رو گذروندی…
حداقل نصفش رو با من گذروندی… نه
؟
از خجالت و ناراحتی چند بار چشمامو بستم و باز کردم و عصبانیتمو قورت دادم
…میدونستم صداش
بالاتر از اینا میشه…اما
زیاد جلوی بیمار و برای حفظ صداش بلند نمیشد. آرامش او ..
مانورش را گرفته بودم، پس با چهره ای رنگ پریده
دستم را روی صورتم گذاشتم و سپس
نزد مریض که زنی میانسال بود رفتم و از او عیادت کردم و پرسیدم
کمی است. متورم. در حین ویزیت به دکتر گفت که سینه هایش کمی درد می کند.
اندکی متورم می شوند
دست و پاهایش
. دکتر موحد نگاهی به من کرد و بعد به بیمار گفت:
– از این به بعد دکترت دکتر فروش استن…
بگو
بعد از یک ماه دوری از این بخش کمی استرس داشتم… همیشه
به من نگاه می کرد
. .. میدونستم که موحواد
برای افرادی که دست و پاشونو گم میکنن و وحشت میکنن
خیلی کسل کننده هست
.. پس سعی کردم خونسرد باشم و تمام اصول اولیه رو رعایت کنم و همه چیز رو به خاطر بسپارم
. ..
-لطفا چند نفس بکش عمو
.
زن به حرف من گوش داد و ایستاد تا نفس
عمویم را بگیرد
. داشتم وضعیت بیمار را بررسی می کردم
وقتی از وضعیتش مطمئن شدم به دکتر محد گفتم: نفس میکشه…البته برای اینکه مطمئن بشم ریه هام باید بسته باشه
عفونت ندارم…هرچند
ندید. هر چیز مشکوک در
مورد عفونت او در سرفه
اش
باشد
.
در این صورت این درد برای بیمار کاملا طبیعی است
که زیاد از حرف های من نمی پذیرد
.
با شخصیت او معلوم بود که حرف خوبی و حتی حرف خوبی از او
نخواهم داشت . ..
البته من حتی شطاق تشتخیس رو هم نزده بودم… اما دلم میخواست بگه
اشکالی نداره…هنوز
یه چیزی یادت اومد..اما اون نگفت و مطمئن نشد که هنوز خودت هستی..بی احساس و بی احساس..چیزی شده
با تو
. بعد از تنها شدنش اصلا ناراحت نشدم و از دستور بعدیش تعجب کردم که
گفت:
– مریضای دیگه هم هستن…باید اونا رو هم ویزیت کنیم
، سری تکون دادم و دنبالش از اتاق اومدم بیرون. .
الهام با دیدنم چشمای نمکی بهم انداخت و قایمکی بهم گفت:
– خدا رحمتت کنه..
و شروع کرد به خندیدن…هنوز همون حال و هوا بود… یه مدت
حس کردم چطوری. خیلی دلم برای
این قسمت و آدم هایش تنگ شده.. چطور
یه ماه از اینجا دور بمونم… با فاجعه ای که
هومان مرا آورده بود، شاید باید بیشتر از این از این قسمت دور می شدم.
برمیگردم…و
قیافه ی دوتا بچه ی دیگه رو نمیبینم که دارن از اتاق بیرون میرن و دنبال
دکتر موحد میگردن…نباید به گذشته
فکر
میکردم
.
یک هفته از کار مستی ام در بند گذشت، انگار همه چیز دوباره تکرار شده است،
درست مثل
دفعه قبل…قبلا هیچ غمی وجود نداشت. من چیزی نداشتم و دنیا برایم خوب بود. بعد از نوشتن آخرین مشخصات بیمار از اتاق بیرون دویدم و به ایستگاه
پرستاری رفتم
و از یکی از پرستارانی که به تازگی در بخش دیده بودم خواستم
پرونده یک بیمار دیگر را به من بدهد. ..
پرستار که صورت سبزه و صورت شوری داشت پرونده را با لبخند به سمتم گرفت
و
سرم را بلند کردم و به صورت تازه رنگ شده و موهای تازه رنگ شده اش نگاه کردم
و سلام کرد
و گفت: چهار
ماه
می شود. ”
با تعجب نگاهش کردم و او دوباره با خنده گونه پرحرفش را تکان داد و گفت: – فکر کنم تازه اینجا هستید خانم دکتر؟
تا حالا ندیدمت، جرات
جواب دادن نداشتم،
یه
نوک کوتاه به گونه اش زدم و بعد
نگاهی به پرونده جلویم انداختم و گفتم:
– نه. اینجا برای مدت طولانی سمت من
.
– نه دکتر
– به طور جدی؟ پس چرا قبلاً تو را اینجا ندیده بودم؟ می خواستم جوابم را به کشیش خراب و بامزه بدهم …
با حرکتی بازیگوش تر
شنلم را پوشیدم .
و خودکارم را بیرون آوردم که دو کشیش دیگر کنارش ایستادند
و خندیدند و لبخند زدند.داشتم بهت آرامش میدادم اما نگاه منزجرت رو گرفتم و
داروی جدید خواستم
میخواستم برای بیمار بنویسم که با صدایی از انتهای سالن بهت زده شدم…
سرم را بلند کردم و
به انتهای سالن خیره شدم. سالن پرسشگرانه بود
، اما وقتی دیدم شخصی که به همراه دو نفر دیگر از بخش دکتر به سمت ما می آمدند،
نگاه پرسشگر مرا برداشت
. و ضربان قلبم را برای مدتی متوقف کرد
، احساس کردم زمان نیز متوقف شده است.. البته فقط برای چند
ثانیه
.
در اعماق وجودم،
، به همه آنها نشان می دادم که چقدر رقت انگیز و
باعث شد احساس کنم
و از شر او خلاص شوم. ..
سه پرستار که هیچی ازشون نمیدونستم با دیدن هومن و دو تا دکتر دیگه
کینه ای که نمیدونستم سرش از کجا اومده… تو گلویم
آسایش همه ترجا بیشتر و بیشتر خوشحالم کرد و آزارم داد. .. طوری که می خواستم
خودم را
بشناسم
سر سالن
داشتند می خندیدند و چت می کردند که یکی از آنها بلافاصله گفت:
بالاخره
رنگ صورتم پرید… پشتم به پرستارها بود و دیگر نمی شنیدم…
خیلی مریض بودم و صورتم
رنگ پریده بود.»
…. که اگر امروز رژ کم رنگ را روی لب هایم نمی گذاشتم
. عذابی بود به نظر من..
رقت انگیز هستم
او هنوز مرا ندیده بود.. خوب بود که از بچه ها پرستاری می کردم، تازه کار بودم و
آزارم نمی داد. برمیگردم و میخواهم داروی بیمار را عوض کنم
.
صدای قدم هایشان داشت به من نزدیک می شد. ای کاش موجودی مثل یک زن نبودم که خشمش
پر از کنترل خشم است که خدا
به ما داده
تا از درد خلاص شویم
. ..خسته ام می کنه
…دیگه دیره که برم و
نبینمش…مدت هاست پاهایم روی زمین گیر کرده
سرم را در پرونده خم می کنم و سعی می کنم اسم داروها را به خاطر بیاورم.
اما نمی توانم
صدایش را دوباره نشنوم که جعبه شیرینی را به سمت پرستارها می گیرد و به شوخی
به آنها تعارف می کند .
آن را می برد. ..
دعا می کنم و به دستانت نگاه می کنم که نلرزند…
صدای دکتر عرشیا را هم می شنوم که به هومان می گوید:
– ای کاش زودتر زن بگیری که دست از خسیس بردار،
هر چقدر هم که تحقیر شدم و
من . صدا شنیده نشد… جدی میگیرم تا هنوز بینشون نادیده بگیرم
از اونجا میرم
ولی با صدای شاد و خنده دار این بازی قییم مشاب بالاخره تموم شد. اشکالی نداره – برو
،
خانم
دکتر جعبه را به سمت من گرفته و از من می خواهد
شیرینی
بگیرم
. راه می روم و به سختی… سرم را بلند می کنم و
کمی عصبی می شوم.
به سمتش برمی گردم…
با دیدن من رنگش پریده می شود… وقتی ناگهان رنگش پریده می شود،
. سه پرستار با لبخند و خنده به من نگاه می کنند.
دکتر عرشیا که دوست صمیمی هومن است شیرینی نیمه خورده را کمی با عصبانیت می گیرد که ناگهان رنگش پریده می شود. دکتر عرشیا که از دوستان صمیمی من است
، آق را برمی‌دارد
و به سمت آق می‌رود که با
لبخند و عشوه‌گری خود
به ستبزه نمازگزار خندان می‌گوید
: بگیر… شیرینی عروسی من و آقای دکتر است. ..خانم دکتر
تمام حس نفرت من از کمی عصبانیت از بین می رود و با حرف های او
ناباورانه سرم را تکان می دهم و به صورت تازه عروس هومان نگاه می کنم و دوباره برمی گردم و
چهره رنگ پریده هومان را می بینم.
خیره می شوم
سخت… درد تا مغز استخوانم دافعه است… اما در اوج ناباوری لبخند می زنم
… دکتر هومان کلهر … هستم
و لبخند
بزن و کلماتی که در اراده من نیست به زبان بیاورم:
«تبریک می‌گویم… امیدوارم خوشبخت باشی
هومان، هنوز به من خیره شده‌ای و لرزش دستانم را کنترل می‌کنی… من قضیه را نمی‌دانم.
یه چیزی میگه توش
یه چیزی نوشتم، میبندم و رو به زن هومن میبرم، میگیرم و میگم: – هر نیم ساعت یکبار حالش چک بشه.. داروهایش
یادت
نره. لبخندی بزن و پرونده رو از دستم میگیره
چقدر این حرفا حالم رو
سخت
کرد و تو چقدر خسته ای، تو عروس هومنی که
در
این چند دقیقه برای هزارمین بار نفسم را حبس میکنی…
پرستو عمیقی میکشم و
با لبخند برگرد و به چشمای هومن خیره بشی و بگی: – دیگه تموم شد عزیزم…چیزی نچشیدم ولی الان تو دهنم
…پس لطفا
سهمم رو بده. به آقا داماد… دهنش همیشه شیرین بمونه.
رنگ دکتر ارشایا قرمز می شود و من با ناراحتی یک جعبه شیرینی به همسرش می دهم
که حتی او را نمی شناسم.
اسمش چیست و همین لبخند را از آنها می گیرم و راه می روم تا
جایی برای
نفس کشیدن پیدا کنم. .. چون دیگر نمی توانم روی پاهایم بایستم …
صدای خنده دو پرستار دیگر را
می شنوم
و اما هنوز به محل شکایت بی صدام نرسیده ام. ..به عرض شکمم
…!میبینم کل شخصیتم له شده
که سعی می کند حال و هوا را عوض کند و شوخی می کند.
…قبل از رسیدن به انتهای سالن دستم را بالا می آورم و دری را که مدام
جلوی من
باز و بسته می شود فشار می دهم و از آن سالن لعنتی خارج می شوم. بیرون می روم،
شدت اشک هایم بیشتر می شود… قدم هایم را تندتر می کنم
… به اطرافیانم توجه نمی کنم چرا بد نگاهم می کنند… و
تنها مقصدم می شود.
به دستشویی می رسم، با دیدن درب حمام سریع در را باز می کنم. می پرم داخل و
در را محکم می بندم و به آن تکیه
می دهم نفس می کشم و در حالی که پاهایم تحمل خود را از دست می دهند… آرام خم می شود
فضای
شستن دست هایم را
همزمان صدای صدایم می آید.
پر می کند ،
دستانم را روی دهانم می گذارم. و روی پاهایم می نشینم و
لحظه های گذشته را به یاد می آورم
..
صداش در میان جیغ و هیاهوی مردم گم می شود… در حالی که
از ترس بازویش را گرفته ام
می خندم
و می گویم:
– نه می شنوم..یه بار دیگه بگو.
دستم را محکم می‌گیرد و محکم‌تر می‌فشرد و فریاد می‌زند:
– دوستت دارم
، فراموش می‌کنم و با شیطنت
می‌گویم:
– نمی‌شنوم هومان.. نمی‌شنوم. میخواد
یه بار دیگه بره ته چشم ما
. ترس از حرکت و سرعت رأس ترن هوایی
بستیم و دوباره داد می زند:
– دوستت دارم…
… اشک هایم بند نمی آید…
ی- می گویم این موهدو را کجا بگذاریم. معلم در قلب ما؟
از حرفش می خندم و می گوید:
دستت را از گوشم پایین می آورم… و انگشتم را روی لبم می گذارم.
– اخلاق بدت را قورت دادی .. نباید دو کلمه بهش می گفتی .. عزیزم
دمای هوا اینقدر
بد است
؟ دم در مریض بودیم
.. حتی مریض هم با ما می خندید و بیچاره موهاد استبانی گیج شده بود چرا
می خندیم،
برای همین همه ما را از اتاق بیرون کرد،
شدت سرما
بیرون نیامده بود… تب و تنهایی در کافی شاپ بیمارستان که بخاری خراب است
در کافی شاپ بیمارستان وسط زم*س*تن پارسال انجام شد در حالی که یکی از
هوا سرد بود و هر دوی ما شمع ها را با یک شمع می پوشاندیم. تاکسی یزدی. او داشت تولد من را جشن می گرفت
… ما حتی شمع هم نداشتیم
. و من می خندیدم که
چقدر گذشت، برای من خیلی غم انگیز و دردناک است… وقتی
در آن اتاق رو به رو نشسته بودم و او
دستم را در دستش گرفته بود و به من قول جشن تولد در همان اتاق
بعد از یک هفته
کار سختی بود ..
چقدر صاحب کافی شاپ به
دیوونه
بودن هر دومون خندید
.
اشک های صورتم را محکم پاک می کنم و
بیرون می روم

من تو را دوست نداشتم و آن احمق را دوست ندارم. او آنقدر با شما بد است که
یک لقمه است. .. دوباره شب در چشمانم زنگ می زند و سریع
از پله ها پایین می روم. ..
نمی خوام فرار کنم اما نمی تونم… هنوز خیلی زوده
فراموش کردن
با هم بودن
ستال را
. با عجله وارد اتاقش می شدم و بدون معطلی می گفتم
:
– می خوام برگردم اورژانس… البته اگه ممکن بود
بلند می شد و می گفت:
– چرا؟
نفس عمیقی می کشم و می گویم:
– اونجا راحت تره… انرژی کم نداشتی؟
دکتر که از قبل قصد رفتن داشت میاد دم در و با قاطعیت میگه:
– نه
میرم.. چشمامو پف کردم نگاهم نمیکنه و میگه:
-بعدا میبینمت دکتر. , من به دلیل کمبود انرژی قبول کردم … با این حال
دکتر تقوی وقتی
فهمید … خیلی شاکی شد … دکتر … دکتری که قلب می خواند چه کار می کند. چه زمانی
با اورژانس کار دارند؟ شما به من گفتید که دکتر تقوی پذیرفته است..
مدت کوتاهی است که
اورژانس آشنا می شود… می دانید وقتی فهمید من و شما خودمان این کار را کردیم.
خیلی از من
شکایت کرد . از اتاقش بیرون میاد و
بدون توجه به سمتم راه
میره
.
به چشمانش خیره می شوم و از او می خواهم بگوید که یکی از پشت سر می گوید
:
– دکتر خبری نیست که ما ازش خبر نداریم؟
وقتي دكتر مي رود… تازه به مغزم اجازه داده بودم كمي فكر كند… چون شوكه و نگران از شنيدن صداي او به دكتر محد كه
عبوس تر از هميشه است
رو مي كنم
و دكتر احمدي شانه هايش را بالا مي اندازد. و می گوید:
“متاسفم… کاری از دستم بر نمی آید
و او از کنارم می گذرد و به دکتر محد می رسد. با خوشحالی سلام می کند و می رود. ..
دکتر موحد به من خیره شد.. و بعد در حالی که کیفش را
در دستش جابه جا می کند
، چند قدم به سمت من برمی دارد و من سرم را پایین می اندازم
. و خیلی جدی وقتی از دستم فرار کرد
با حالتی بسیار آمرانه و با لحن بد
گفت :
– یه دقیقه دیگه تو اتاقم باش
، خیلی زود خودم رو گم کرده بودم

اما تنها چیزی که ازش خوشحال بودم این بود که جلوی هومن کوتاه بیام.. که البته
برای من خیلی هنر بچه گانه ای بود
.. اصلاً باید نادیده می گرفتم…
– یک دقیقه بود که دکتر از جلوی چشمم محو شد… به پله ها نگاه کردم. و به سمت
آسانسور
رفت …
از روی حرص و نگرانی و دلسوزی برای ماشینی که ناگهان به من داده بود… بدون اینکه
در را باز کنم از چند
طبقه عبور کردم. از تعداد پله ها پایین رفته بودم.
عصبی بودم
چون مجبور شدم دوباره به بخش برگردم و مرد را با همسرش ببینم
. به خودم قدرت و جرأت دادم
تا چند روزی از او مرخصی بگیرم،
به دیوار اتاقم تکیه داده بودم و به نقطه نامعلومی خیره شده بودم.
دوباره به بخش برگرد
وقتی در آسانسور باز شد
…هنوز برای رفتن مردد بودم که بالاخره تصمیم گرفتم و از آسانسور خارج شدم

نگاه کردم
تحمل کنم…
به استیش پرستار و سر هومان
. حرص خوردم به هم فشار دادم و نفس عمیقی کشیدم… مجبور بودم
انقدر کار نکرده بودم که الان به خاطر دو نفر همه رو نابود کنم
.
عملی از زندگیم رفت..برای
دومین بار که دیدمش گاری استالا بود و
نبودش برام مهم نبود..شاید همینطوری
که خیره شده بود اسممو ازش گرفتم به من رفت و به اتاق دکتر رفت
. به جز مواردی که او یکی را می خواست
که من پیشنهاد می کردم. ..که برات مهم نیست…من هنوزم بدون هیچ تغییری تو همون حالت هستم
وقتی
جلوی درب اتاقش
ایستادم در اتاقش را زدم و متوجه نگاهش شدم. سرش را بالا گرفت و
وقتی مرا دید در حالی که داشت چیزی می نوشت
گفت:
بیا درو ببند.
مطمئن بودم که یا قرار است مرا توبیخ کند یا با من روبرو شود. او
در را بست و جلوی میزش ایستاد. دوباره سرش را بلند کرد و
خودکارش را گذاشت روی کاغذها و
به من گفت:
مشکلت چیست فروزه خانم؟
آبم را قورت دادم و چیزی نگفتم که دستش را از روی میز برداشت و
خودش را عقب کشید و
به صندلیش تکیه داد و با تمسخر گفت:
تخصص بگیر… چرا وقت امثال من را مال خودت کردی. همه؟ هان؟ سرم را کمی بالاتر آوردم و به چشمانش خیره شدم…چشم از من برنگرفت
-خب از اولین باری که باهات آشنا شدم تو اورژانس بودی چرا اینقدر خودخواهی؟
زمانی که او
دید که جوابی نمی گیرم سرش را تکان داد و ناگهان از روی صندلی بلند شد و به
میری درو
این طرف میز و در حالی که به میز تکیه داده بود
،
در حالی که دست به سینه اش می زد،
خیلی جدی و بدون تمسخر گفت:
– برای من مهم نیست که با این اداره مشکل داری یا با مردمش؟ اما این
آخرین بار است
که به شما هشدار می دهم… از این به بعد یا برگردید سر کار و به
مری دازا برسید یا اگر نمی خواهید
در
این
قسمت بمانید
.. جواهرات و گچ های خود را جمع کنید و این بیمارستان را ترک
کن ..بعد وقتی میای قایمکی
.
دکتر احمدی میگه منتقل شدی اورژانس…بعد متوجه شدم که من و همسرم باید به
عمل احیای بیمار مراجعه کنیم…البته شنیدم…فقط میخواستم بدونم تا
کی
میخوای این کارو ادامه بده…بعد یه دفعه با داد و فریاد بهم گفت:
خانم عزیز من متخصصی تربیت نمیکنم که هر بار با من و اداره ام شوخی کنه و
با ابروهام
بازی کنه.سرم
رو خیلی کم تکون دادم. و چیزی نگفت…چند ثانیه
سکوت کرد و
ادامه داد:
-حالا دلم پیش توست…می مانی یا میری؟میدونی چند وقت هست که میتونم تصمیم بگیرم.
به جای دکتر تقوی
… هوم؟ می مانی یا می روی؟
می دانی که ستام از آن آدم هایی نیست که گوش می دهد. سکوت آنها
.
در هر صورت جواب درست می خواست. ..
نباید پا به دمش می گذاشتم.. برای همین پایم را گذاشتم روی غرور نفرین شده ام و
گفتم:
– ببخشید نباید این کار را می کردم.. دیگه تکرار نمی شود.
گفت:
هی…حالا می دونی…همین.حالا که کار بدی کردی باید
منو بکشی.امروز
که موندی تا دیروقت می مانی. شب و
تو از بیماران دکتر کلهرام مراقبت می کنی.» تا
فردا … یعنی به اشتباه شما به دکتر کلهر یک روز مرخصی می دهم و تا
برگردد
… شما رسیدگی می کنید … که ندهید .
آیا قیمتی وجود دارد…قیمت برای
اشتباه من مرخصی است که به کلهر می دهم. ..دفعه دیگه اشتباه میکنم.
اینجا؟
فصل چهارم : چشمام با صدای
زنگ
گوشیم
.
از بعدازظهر که به خانه برگشتم، بدون اینکه چیزی بخورم،
خودم را به رختخواب رسانده بودم و
تا الان خوابم برد
. من مانده بودم
و جانی در بدنم باقی نمانده بود.
بالش رو برداشتم و سرمو گذاشتم زیرش تا شاید صدای زنگ رو نشنوم…ولی ولش نکردم
… پشتم رو
به میز عسلی کردم و چشمامو بستم… اما نفر پشت خط قصد داشت
خوابم را به هم نزند
. تماس نگیر
وقتی دیدم هنوز داره زنگ میخوره بالشتو از روی مبلم برداشتم و
یه گوشه
پرتش کرد سمت گوشیم که به سمت گیرنده پیام رفت: – ستلم… چطوری؟

حتما مریض هستی …. میخواستم بدونم
تونستی ترتیب پول بدی؟ نرو
با ناراحتی که گوشت تو دستم بود پتومو گذاشتم روی
بالش و زل زدم به گوشی
– باور کن مامان اگه داشتیم اینقدر التماس نمیکردیم.
سرمو برگردوندم و فرو کردم تو بالش..چرا فکر کرد
از عمد بهشون پول ندادم..نمیدونست
که من تازه اثاثیه جابجا کردم و هرچی پول داشتم
رو دادم صاحب خانه
؟ حداقل از یک نفر قرض بگیریم.
با حرفش فکم باز شد و با حرص دندونامو فشار دادم
مامان خیلی بی ادب بود…اما چی میتونستم بهش بگم…اون مادرم بود و
به هر حال مشکل
داشت .
وقتی گوشی رو قطع کرد سرم رو بلند کردم و به اتاق نامرت نگاه کردم. و چیزهایی که
وقت نکردم
از کارتون بیاورم و به این فکر کردم که از کجا پول بگیرم.
می دانستم چرا فکر می کند من پول دارم. … اما بنده خدا
نمی دانست
همه چیزم را از دست داده ام. ..
مقداری گوشت انداختم روی تخت و نشستم و زانوهایم را بالا آوردم و چانه ام را روی آنها گذاشتم و
دستانم را دور زانوهایم
قلاب کردم و به این فکر کردم.. باید دوباره قرض کنیم
فکر می کنم درست کار نمی کرد… با شرایطی که برای من انسانی است او آن را ساخته بود و
شرایط محیطی خوب بود. تنها کاری که می توانستم انجام دهم این بود که بروم سر کار و به خانه برگردم. ..
به هر حال موهاد به من اولتیماتوم داده بود و نباید ازش می گذشتم
به راحتی ازش می گذشتم
.
و وقتی پیداش کردم
رفتم آشپزخونه که دوباره گوشیم زنگ خورد.
فکر کردم دوباره مادرم است…خودم را مشغول قهوه ام کردم و او به سمت منشی
تلفنی رفت اما با شنیدن صدای
هومان کارم را قطع کردم و در کمال ناباوری
سرم را به سمت ستالن چرخاندم
: آه
، چطور تونستی انقدر گستاخ باشی که به این راحتی
؟
چندین
ماه پیش
.
– سلام…آوا…جواب آوا
تو خونه هستی و به حرفام گوش میدی…پس لطفا جواب بده…باید باهات حرف بزنم
صدایش حالم بد شد..با حرص بالا ایستاده بودم. از گوشی
بعد از چندین ماه با شنیدن اسمم از دهانش احساس کردم تمام جریان خون
در رگهایم قطع شد و بدنم سرد شد…
جز حس نفرت
چیزی ندارم
– جواب بده. .. التماس می کنم
که التماسش برام بی ارزش بود… نگاهم رو از گوشی گرفتم و برگشتم تو
آشپزخونه
… و خواستم قهوه رو آماده کنم. ..
اما به خاطر تو حالم بهم ریخته بود… قهوه رو انداختم و ازت خواستم که
ست و سامونی رو به من بدی تو آشپزخونه
که من
با عصبانیت کارتون. در باز بود با همه ظروف و هر چیزی که
شکستنی بود
به خاطر وحشتناک نفس نفس می زدم
برات یه ظرف بیارم.
صدای شکستن و پخش شدن
کف آشپزخانه
. و اشک هایم را
جاری کردم
باز تنها شدم برای آدم بی ارزشی مثل هومان روی زمین از هم پاشیدم
و در حالی که گریه می کردم سعی می کردم تیکه را
از زیر پاهایم بردارم
… چرا اینقدر خیس شدی ? با حضور در دکور نمی توانم بی عدالتی را ببینم و قطعه بیرون نیامد و بیشتر و بیشتر
گریه می کردم
و مرت را بد و نادرست صدا می کردم … بابت تمام وقاحتی که
با برداشتن تکه شیشه
در حق من کرد. …اولین سلام صمیمانه. چیزی که گرفتم
این بود که خط تلفنم را عوض کنم
که تا به حال این کار را نکرده بودم.
چون همیشه فکر می کردم راهی برای بازگشت وجود دارد… با اینکه می
دانستم
از اول راه دیگه ای نداشتم… و فقط روی پا
بمونم …
بعد از نصف شب
به حالت قبل برمیگرده وقتی حالم کمی بهتر شد به آشپزخانه رفتم
و
بعد از بستن پانسمان دور پایم به اتاقم برگشتم و دوباره روی تخت افتادم
. و گذشته نمی خواست من فرار کنم.
***
صبح روز بعد در حالی که داشتم از ماشین پیاده می شدم
به ساعتم نگاه کردم و
شروع به سوت زدن کرد. ..یه دقیقه بود که دیر اومدم ….آرامبخش کار خودش رو کرد
بود و منو به خواب عمیقی فرو برده بود…خیلی بد بود که من
تماشا کن و اگر آتنا با یکی از همان دوران تماس بگیرد
دیر بیدار نمیشد…هنوز خواب بودم.
امروز یکی از روزهایی بود که باید به اتاق عمل می رفتم.
معمولا سه روز در هفته مجبور بودم به اتاق عمل بروم . .. عمل امروز من کار مهمی بود و با خود دکتر حدی داشتم … مطمئن بودم
این یکی را
نمی بخشد . ..
مخصوصاً که اتاق عمل بود و برایش خیلی مهم بود که همه سر وقت حاضر شوند
… وقتی وارد محوطه بیمارستان شدم به آسانسور که
رسیدم
سرعتم را بیشتر کردم
. به من نرسید… به خاطر تو از پله ها دویدم بالا… وقتی
وارد بند شدم،
نمی خواست بالا برود ..با همه این حرفا تازه اومده بودم بند و هنوز لباسم در نیاورده بودم…آتنا با
سریع
ساعتش رو برداشت و با نوک انگشتش دوبار بهش اشاره کرد و گفت:
– پوستت رو در بیار. ..پرید
سمتم و من کت و کیفمو بهش دادم و گفتم:
– کی میری اتاق عمل؟
-فقط یک ربع مونده عجله کن
تغییر مسیر دادم به سمت اتاق عمل … و همزمان با دویدن
ساعت مچی و دستبندم رو در آوردم
… یعنی اگه قرار بود امروز از دستش برو، دنبال چیزی مثل معجزه نرو،
به ایمان برگرد. من
در مورد
وارد قسمت جراحی بشم.. تیم جراحی و دکتر محد رو از پشت شیشه دیدم و
از ترس آب دهنم رو قورت دادم..
دیگه تموم شده بود و متوجه غیبت من شده بود
. مخصوصا برای
اتاق عمل،
با عجله و با آهی که بیشتر از ترس دکتر بود دست هایم را شستم.
همانطور که دستانم را بالا گرفته بودم.
وقتی وارد شدم بچه ها برگشتند و به من نگاه کردند. موحد در حالی که خم شده بود فقط ابروهایش را بالا انداخت و
با رنگ پریده تر از قبل به من خیره شد، نگاهم را از او گرفتم و به سمت یکی از سرآشپزهای قدیمی کولار رفتم تا کمکم کند
دستکش و
دستکش
را بپوشم . ..

با گذاشتن دکل روی شکمم به بچه ها و تخت نزدیک شدم که موحد
نگاه کرد
چون چیزی به من نگفته و بد رفتاری کرده است. تو مرا نداشتی،
ناگهان احساس آرامش کردم
و گفت:
– عمل امروز به خاطر رگ کرونری است که
تمام حس خوبم با سوالش برطرف شد:
– درست است خانم دکتر فروزش؟
بچه ها سرشان را به سمت من چرخاندند و چشمم به نگاه آشنای هومان افتاد. ممنون
یه کم نشستم و سعی کردم حواسم رو روی دکتر محد
خدا متمرکز کنم،
یه کم عصبی بودم و بی خیال شدم و صورتمو ازش گرفتم و گفتم: –
بله… جراحی مهمی است. برای تامین خون کافی به عضلات قلب
می شود حساب کرد سرش را تکان داد و با تمسخر گفت: – برو.. فکر نکنم
خونت
بیاد
و مرده باشی. همشون آروم بهم خندیدن…البته بجز هومن…سرمو گذاشتم
و گفت:
– باید قسمتی از رگ پا یا ران یا یکی از رگ های مریض را بگیریم. دیواره سینه
یا بازو
و آن را به شریان کرونری مسدود شده پیوند بزنید تا یک مسیر ثانویه در اطراف
گرفتگی
ایجاد شود
. گفت:
– باشه پس تو می تونی امروز دستیار من باشی.
وقتی این را گفت قلبم در دهانم بود
. او بی ادب
و در
شکنجه روانی عمومی بود. هیچی.»
به بدترین شکل ممکن
یکی از آقایانی که کنارش ایستاده بود
با نفس عمیقی برایم جا باز کرد و
به من خیره شد… کم کم داشتم معجزه را فراموش می کردم و هنوز ایستاده بودم که
این رفتارش کمی
تندتر شد و گفت:

.پرتش کرد روی دیوار و بعد به چشمام نگاه کرد و
گفت:
تا آخر امروز وقت نداریم خانم دکتر.
– یک دقیقه دیر کردی،
بچه ها که متوجه شدت رفتار او شده بودند، به من هشدار دادند که زود بروم
. به بچه های کنارش نگاه کرد و با متلب گفت:
برای خودم.
حرکت کردم و رفتم کنارش ایستادم و با احتیاط و
ترس
نفسم رو
بیرون دادم
. البته نه در حدی
که جسارت کنم و بخواهم روزی به تنهایی این کار را انجام دهم… احساس می کردم
هنوز زود است که
اینقدر به خودم اعتماد کنم. در حین عمل، مرت از من خواست که کاری انجام دهم و به او کمک کنم
…. بچه ها
از ترس اینکه صدایی در نیاورند جیغ و یا حرکت اشتباهی انجام ندادند.
با اینکه هیچ اشتباهی نکرد اما چندین بار با لحن تند به من تذکر داد. اما
به قول معروف
ما پوست کلفتی داشتیم و سعی می کردیم زیاد به خود فشار نیاوریم.
چرا او
– زود باش.
تیز
.
کمال ناباورانه عقب نشینی کرد
و به من گفت:
– بقیه کار را تو انجام بده،
بچه ها با نگرانی سرشان را بلند کردند و به من خیره شدند… معمولاً موحود
از ما به عنوان دستیار استفاده می کرد
و تا پایان عملیات همه کارها را خودش انجام می داد و حالا از اینکه از من می خواست
عمل را ادامه دهم
… کمی استرس داشتم.
با اینکه کاملاً با اصول کار آشنا بودم و باید کار نهایی را انجام می دادم
… کار زیاد سخت نبود
، اما نمی توانستم تصور کنم که از من انتظار داشته باشد کار را تمام کنم. البته تا جایی که رحمان به من کمک می کرد، مطمئن بودم که او
به کار زن اعتقادی نداشت
، به همین دلیل شب سرم را بلند کردم و به
او نگاه کردم
و او رفت تا جایش را به من بدهد
، و فاصله من و من بیشتر شد، چون احساس گرمای شدیدی داشتم.
لبم را با زبان گاز گرفتم و در حالی که با دندان لبم را گاز می گرفتم،
رفتم و
ایستادم و بدون نگاه کردن به بچه ها دست به کار شدم تا نگاه های مضطرب آنها
بر استرس من بیفزاید
. من شدم
وقتی الکل مصرف کردم فاصله او با من به حداقل رسید و
حرکت دانه های عرق را روی پیشانی و ستون فقراتم
هر بار از اخطار و مخالفتش می ترسیدم…اما در کمال ناباوری چیزی به من نگفت.
درست کنارم ایستاد تا ببیند دارم چه کار می کنم…
میتونستم حس کنم
و این
باعث نگرانیم شده بود
و مغزم خوب دستور نمیداد مخصوصا وقتی دستش رو بلند کرد و به قسمتی از کار اشاره کرد
. انجام داد و
برای بچه ها توضیح داد.
اما بعد از گذشت 60 دقیقه دردناک که برای من یک قرن بود…
کم کم آروم شدم و با آرامش بیشتری به کارم ادامه دادم
به طوری که – باری در حین کار به من گفت:
– خوب … عالی … همان مسیر. ادامه هید.
نیم ساعت بعد کار تموم شد و همه داشتیم اتاق عمل رو ترک میکردیم
… از ترس و خستگی
و سفت ایستادن … مهره های گردنم درد شدیدی داشت
. اینقدر سخت نگرفتم
که خرابش نکنم
… من این درد را نداشتم.
بیشتر بچه ها از بخش جراحی سالن بدنسازی
می ترسیدند و
بدترین چیز این بود.
بیشتر بچه ها
طوری بودند که وقتی رفتم دست هایم را بشورم دیگر اثری از بچه ها نبود … اما
بعد از جدایی من و هومان … بیشتر بچه ها از من جدا شدند …
این یکی بود از بلاهایی که هومن برای من ایجاد کرده بود.
انگار مشخصا به تب تکشتون گفته بود من رو تحریم کن و
به من نزدیک نشو. البته دیگه برام مهم نبود کسانی که می خواستند
مرا با طرز فکر اشتباه
رها کنند
هرگز ارزش دوستی با آنها را نداشتند. . ..
آروم دستامو میشستم و هیچ عجله ای نداشتم
برو بیرون که محد اومد و
شروع کرد به شستن دستاش درست درست
کنارم
.
. یادم رفت اومدی…اگه یکی دیگه بود
از کل قسمت بیرونش نمیکردم…ولی
چون میدونستم تو روز سرت شلوغه
. ..
گوشیم رو از زیر آب بیرون آوردم و با نگرانی صورتمو به سمتش چرخوندم
… هنوز داشت
دستاشو می شست که ادامه داد:
– کارت تو اتاق عمل بد نبود… البته بیشتر داشتم. از تو… یک
زخم شل. و او اینجاست… و فکر نمی کند که دارد خودش را مجبور به آشپزی می کند… نباید فکر کند که او را
مجبور
به آشپزی می کند! !!
دست هایت را از زیر آب بیرون آوردی و در حالی که او
مشغول بودم حوله استریل
قبولی . که حالا تو
، رو به من کرد و گفت:
همه را متقاعد کن که او
کار درست را انجام می دهد.» و برگرد… و برای
«زخم کار تو را با لذت و دقت انجام می دهد… به گونه ای که نباید
خودت بخوابی… و
این تمام چیزی است که گفتم، نه،
وجود دارد. هنوز به تو امید دارم… وگرنه تو بهتر از من می دانی که دو ماه غیبت و
بعد رفتن
اورژانس… نتیجه این می شود که تو را از بیمارستان بیرون کنند و
تو را به پزشک متخصص محدود کنند
. من یه فرصت دیگه بهت دادم..به همین دلیل از دکتر تقوی خواستم یه فرصت دیگه بهت
بده
…چون یه مدت قبولت دارم…البته نه که بتونی
خودتو تو ابرها سیر کنی و فکر کنی که درست میکنی چیز.. گفتم مقدار کمی است.. هنوز خیلی وقت است
راه تبدیل شدن به
زخم صحیح
. بعد از شنیدن حرفش موجی از خوشحالی در دلم شروع شد و با جمله آخرش
از همه تعریف ها
متنفر شد
– البته هر چه فکر کنم می بینم که نمی توانم دیر آمدنت را ببینم
… برای همین امشب دلم برایت تنگ خواهد شد
و
به دکتر دیگری از بخش
مرخصی خواهم داد
. برات پیش میاد…نمیدونم چند
شبه بی خوابی
تو رو درست میکنه. وقتی او
رفت، من واقعاً نمی دانستم
که یا نه
گریه کن یا بخند
یک ردیف بیاوریدبعد از ظهر بود و من هنوز خستته عمل …سترم هم به شتدت درد گرفته بود و هرچي چاي مي خوردم
تاثیري نداشت . .. وقتي یکي از دکتراي بخش وارد اتاق شد با ح سرت به لباس پو شیدنش خیره شدم و بعد به ساعت
روي دیوار نگاه کردم .. باورم نمي شتتد که باید شتتبم مي موندم …اونم فقط به خاطر نیم ستتاعت تاخیر..کاش لا اقل بهم گفته . بود که ساعت باید دیرتر برم نه اینکه امشبم مي موندم پامو روي اون یکي پام انداختم و مشتغول نوشتتن گزارش پیشترفت معالجات یکي از مریضام شدم که آتنا با سرخوشي وارد اتاق شد و با کلي روق گفت : -من که میگم یه چیزي به سر این دکتر موحد خورده دست از نوشتن برداشتم و به آتنا چشم دوختم و اون ادامه داد :
-فکر کنید…امروز من هیچ کار مفیدي که به درد خودم و بیمارام بخوره نکردم ..یعني نه اینکه دست روي دستتت بذارما…. اما واقعا همون کاراي هر روزمو مي کردم …خلاصتته بگذریم از این حرفا بعد از عملي که امروز موحد داشتتت مي دونستتتم که نباید فعلا بهش نزدیب بشم …آخه مي دونید چیه بچه ها ؟…آرش ازم خواسته بود که هر جوري که شده فردا رو مرخصي بگیرم که با هم بریم دنبال
کاراي خریدمون .. حالا فکرشو کنید که من چقدر استرس داشتم که از موحد مرخصي بگیرم ! !! هي دستتت دستتت مي کردم که توي یه موقعیت خوب ازش مرخصتتي بگیرم ..اخرم دقیقه پیش با هزار نذر و صتتلوات رفتم پیشتتش و به دروه گفتم که حال مادرم زیاد خوب نیست اگه ممکنه فردا رو بهم
مرخصي بدید اول یه نگاهي بهم کرد که اي واي……جونم داشتتت مي اومد تو دهنم ..اما بعدش ..خیلي ریلکس بهم
گفت …برو درخواستت بنویس و بیار آتنا از خوشتحالي دوبار روي پاهاش پرید و جیغ خفه اي کشتتید و دستتاشتو محکم بهم کوبید و گفت : -واي باورتون مي شه …؟من که مي گم یه مرگش هست با حسرت آهي بیرون دادم و مشغول نوشتن شدم و گفتم : -نه عزیزم …مطم ن باش که اون از همیشه هم سالم تره …و یقین داشته باش که یه بینواي بیچاره رو
بدبختش کرده که تو به یه نوایي رسیدي آتنا که از خنده ریسه رفته بود با عجله به سمت کمدش رفت و گفت : -الان تنها چیزي که برام مهمه اینه که زودتر درخوا ستمو ببرم پیشش تا ندرش عوض نشده
سرمو با نا امیدي تکوني دادم و گفتم :
-اره ..حتما ..عجله کن . .. آتنا که احساس مي کرد من دارم به موقعیتش حسودي مي کنم گفت : -شنیدیم امروز بد حالتو گرفته ؟ پامو از روي اون یکي پام برداشتم و گفتم : -آخه کي حال کستتي رو نگرفته این بشتتر ؟…فقط امیدوارم تا پایان دوره …از بي خوابي نمیرم یه لحده ایستاد و سوالي نگاهم کرد که از جام بلند شدم و گفتم :
-یه طلا فروشي درست و حسابي سراه نداري؟ -براي چي مي خواي ؟ پوزخندي زدم و گفتم :
-پولدار شدم مي خوام سکه بخرم با شب بهم خیر شد که گفتم :
-یه چندتا تکه طلا مي خواستم بفروشم …دنبال یه طلا فروشي با انصاف مي گردم ..اگه سراه داري ادرسشو بهم بده ..در حالي که پالتوشو به تن مي کرد گفت : -من که نه ..ولي ارش مي دونه …ازش مي پر سم و ادر س شو برات اس ام اس مي کنم
به سمت در رفتم و گفتم :
-ممنونت میشم خنده اي کرد و زودي اومد طرفم و یه دفعه نمي دونم براي چي بهم گفت : – خاک تو ستتر هومن …من که میگم به خاطر پول رفته این دختر رو گرفته ..آخه نمي دونم چیش به تو
سرتره ؟ اب دهنموقورت دادم و به دکتر محمدي که اونم لباستشتو پوشتیده بود نگاهي انداختم و خواستم چیزي
به اتنا بگم که مطم نم براي حرص دادنم گفت : -مي دونم بچه ها زیاد دیگه باهات کاري ندارن . ..اما عزیزم …مي توني روي من حساب باز کني …به هر حال اتفاقیه که افتاده …هر ادمیه ممکنه که اشتباه کنه رگه هایي از خشم توي وجودم شروب به زبونه کشیدن کردن . .. چشتمامو براي ارامش بستتم و باز کردم و ستعي کردم که لبخند به ل داشتته باشم : -ندرم عوض شتد…خودم یه طلا فروشتي خوب ستراه دارم …..امیدوارم که بهت خوش بگذره ..فعلا. ..

ادامه ...

ادامه ...
واتس اپ
تلگرام
فیسبوک

2 دیدگاه دربارهٔ «دانلود رمان عبور از غبار»

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

برای پشتیبانی میتوانید از تلگرام ، ایمیل یا فرم تماس با ما در ارتباط باشید

فرم تماس با ما

[contact-form-7 id=”3211″ title=”فرم تماس”]

برای بازیابی رمز عبور از اینجا اقدام کنید.

در سایت عضو شوید

اگر عضو هستید از اینجا وارد شوید.